Ik ben de weg kwijt
en wil hem niet meer terug
want “de weg” is die ene
volgestouwd met mensen
mis een stap en je wordt overlopen
vertrappeld en niemand kijkt om
laat mij dus maar wandelen op mijn eigen pad
die ik volg in een permanente staat van verdwaaldheid
ik mis de aanwijsborden aan de kant
duidelijk een makkelijk te volgen
soms mis ik een warme hand
die me leidt door de donkere delen
maar ik verdraag geen menigte
en kan niet lopen in de pas
dus dwaal ik over mijn eigen pad
en hoop op het eind weer samen te komen
Madelon Wonink 
Mooi gedicht. Het zet mij aan het denken.
LikeLike
Heel herkenbaar…zo voelde ik me ook een paar jaar geleden. Inmiddels dwaal ik niet meer maar loop in vaste tred op mijn eigen levenspad omdat ik heb geleerd…dit is hoe het is; het wordt niet anders. En dat is oké. Ik hoop dat jij je gedichten blijft delen!
LikeLike
Mooi gedicht! Zo moet het inderdaad voelen
LikeLike