van het gas af

Ik zag gisteren een filmpje op twitter, over mensen die lachend hun tank vulde, bommen die op gebouwen werden gegooid en delen van levenloze lichamen, de boodschap? Wat we in onze auto’s gooien financiert rusland (gedeeltelijk) en daarmee de oorlog.

Afgelopen zaterdag zag ik een reclame van de overheid. De boodschap in deze was dat we minder afhankelijk moeten worden van Russisch gas en daarmee kan iedereen helpen door minder warm te stoken en korter te douchen.

Door het spotje van de overheid voelde ik me aangesproken op mijn verantwoordelijkheid en lichtelijk schuldig “ik deed het niet goed”

met het filmpje van gisteren werd dat “ik vermoord mensen door gas te gebruiken” en voelde ik me erg schuldig en nam een besluit. Ik gebruik geen gas meer. Dat betekend voor mij geen verwarming, niet op fornuis koken en geen warm water gebruiken. Vanmorgen realiseerde ik me dat geen warm water ook betekend geen warme douch.

Ik melde twitter dat ik best wel opzag tegen het koud douchen en daarop kreeg ik wat reacties die aangaven dat, koud douchen onnodig is en in mijn geval best dwangmatig.

Ik geef toe dat het mijn dwangmatig moreel perfectionisme hier de drijfveer is, door de gedachtes kwam er denkbeeldig bloed op mijn handen en die probeerde ik eraf te wassen met een soort negatieve dwanghandeling. Niet zo zeer iets doen maar iets laten om het gevoel van schuld te laten zakken. Nu ik hiervan bewust was had ik een keus, ik kon helemaal meegaan in de dwang en inderdaad helemaal van het gas af gaan of er tegenin gaan en toch wat gebruiken.

Ik heb vanavond het laatste gedaan, ik het kort maar warm gedoucht. Het voelt niet goed, alsof ik handel tegen mijn eigen principes in, ik probeer niet te denken aan de mogelijke gevolgen in oekraine maar mijn gedachtes dwalen er wel naar af.

Het hebben van principes is goed en iedereen zou tegen de moord op onschuldige burgers moeten zijn maar hoe ver moet je gaan ? Als huurder heb ik geen alternatieven voor gas, zelfs al had ik het geld om mijn huis te verbouwen mag dat niet. Dus zet deze principe me letterlijk in de kou, de kachel staat uit en ik voel me schuldig over een korte warme douch. Mijn hoofd weet wel dat dit te ver gaat, mijn hart is nog niet zo ver.