ik zie ze steeds meer, mensen die prullenbakken nakijken of flesjes en blikjes drinken die een paar cent opbrengt, het is een triest gezicht. voor mij zijn die paar cent niks maar besef me ook dat ze voor een anders misschien het verschil zijn op wat te eten hebben en niks. wat ik ook vaker zie zijn mensen die op bankjes slapen, soms met alles dat ze hebben in een plastic tas.
ik heb er moeite mee dat in ons toch rijke land er mensen zijn die zwervend op straat in leven proberen te houden, ik voel me schuldig omdat ik niks doe om te helpen. vandaag sprak er eentje me aan, ik begreep dat hij om hulp vroeg maar wat hij precies wou was onduidelijk. sorry, ik weet het niet zei ik herhaaldelijk, sorry antwoorde hij op een manier dat “daar koop ik niks voor” er wel eens achteraan zou komen. ik liep door en begon te huilen, het is niet goed genoeg, ik moet helpen maar worstel met hoe.
ik ben ver verwijderd van op straat wonen maar rijk ben ik ook niet, ook moet ik rekening gaan houden met de kosten van mijn behandeling. het staat als een huis dat ik niet iedereen kan helpen en zeker niet redden maar misschien is een beetje helpen al goed, ik zou kunnen zorgen dat ik los geld mee heb (ik pin vrijwel alles) zodat ik niet geheel met lege handen sta als me om wat geld word gevraagd.
ook goede doelen wil ik steunen, het liefst allemaal maar ik zie ook wel in dat het niet kan. Laatst deed een goed doel die me wel nauw aan het hart lig een geldinzameling 600 euro hadden ze nodig, ik verontschuldigde me want in eerdere jaren had ik wellicht het hele bedrag gegeven maar ik moet voorzichtig zijn. ook al gaf ik wel wat, voelde ik me er niet goed door, het was niet genoeg. sommige doelen weten je ook te vinden als je eenmaal heb gegeven en schuwen brieven en emails met de vraag voor meer niet. ik vind het ergerlijk omdat ik me dan weer schuldig voel, het is nooit genoeg.
laatst vroeg ik me af of goed doen om een schuldgevoel te voorkomen wel echt goed is, ik weet het nog steeds niet.
Madelon Wonink 