angst

rust

TW: dit blog bespreekt dood en dood willen, kun je er (op het moment) niet tegen dan niet verder lezen.

Ik wil het zo graag, rust. Rust in mijn hoofd, in mijn lijf,niks moeten, niet aangevallen worden door gedachtes en angsten, gewoon rust.

Of dat doel haalbaar is weet ik niet, misschien ben ik iemand die nooit echt rust zal vinden in het leven, misschien moet ik het doel herformuleren naar iets meer rust dan ik nu ervaar.

Toch is het verlangen aan totale rust groot, bijna wanhopig groot, elke cel in mijn lichaam schreeuwt erom wat ironisch genoeg alleen maar meer onrust geeft.

Ik heb me zeker afgevraagd of ik dood wil want in dood vind je rust, tenminste dat wordt je beloofd. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik dood wil, ik ben meer dan eens (ernstig) depressief geweest, suïcidaal zelfs, het dood willen is mij niet onbekend.

Maar ik denk niet dat ik dood wil, ik wil anders in het leven staan, mijn leven verbeteren, niet beëindigen. Leven met alle angst en beperkingen is zwaar maar het is niet inktzwart, er zijn goede momenten en die maken dat ik het nog kan dragen, het maakt het dragelijk. Voor dood kan ik altijd kiezen maar het is een keuze die ik maar 1 keer kan maken en er is dan geen weg meer terug dus moet ik erg zeker zijn dat ik er klaar voor ben en dat ben ik op het moment niet. En ik denk als ik zo ver ben dat ik dan euthanasie aanvraag om het voor nabestaanden hopelijk wat makkelijker te maken maar zoals ik zei zo ver ben ik echt nog niet.

Dus moet ik leven en proberen het beste ervan te maken, ik werk hard daarvoor, niet alleen in therapie maar ook daar buiten, compulsies achterwegen laten, niet vermijden en structuur zo veel mogelijk behouden. Dat kost veel energie omdat het in eerste instantie veel angst geeft dat hopelijk in de loop van de tijd minder wordt, energie die ik nooit echt in overdaad heb dus ik ben vaak vermoeid wat mijn weerstand tegen de angst en dwang verminderd, avonden zijn hierdoor best zwaar, dan krijg ik last van paniek zoals in het vorige blog beschreven. Ik slaap meer wat logisch is omdat alles zoveel energie kost en slapen is ook een soort verstoppen ook al sluipt de dwang soms ook mijn dromen binnen.

Rust vind ik niet in het voor me uit staren op de bank, dan zit ik namelijk vast in gedachtes, ik lijk niks te doen maar mijn hoofd is dan erg druk met nare dingen. Een rondje wandelen of een woordzoeker maken ofzo geeft meer rust omdat ik dan met andere dingen bezig ben dan mijn eigen gedachtes en gevoelens. Ik hoop wel dat in de toekomst wat rust vinden minder hard werken wordt.

Denk je aan zelfmoord en/of heb je behoefde om erover te praten bel of chat met 113 https://www.113.nl/ik-denk-aan-zelfmoord/hulplijn

Published on: Author: madelonwonink
angst

paniek !

Mijn ademhaling versneld en de drukte in mijn hoofd wordt onoverzichtelijk.

Ik sla een keer op mijn hoofd, het verlicht, even, een paar seconden misschien een moment.

Alles in me begint te loeien, gevaar gevaar, het valt net te negeren en niet weg te stoppen.

Even ijsbeer ik door de kamer heen, dat stelt mijn vluchtdrang voor een moment tevreden maar het heeft al snel in de gaten dat het voor de gek gehouden wordt en begint weer te loeien.

Ik sla weer op mijn hoofd en nog een keer en nog een keer, veel controle heb ik niet meer, wanhopig zoek ik een manier om me wat beter te voelen, om niet meer het gevoel te hebben dat ik in levensgevaar ben maar niks lijkt echt te helpen.

Ik maak me zo klein mogelijk op de bank maar mijn grote lijf zit me in de weg om klein genoeg te worden om te verdwijnen. Ik wiebel van voor naar achter en weer terug, sla mezelf en maak kreunende geluiden. Als een buitenstaande me zou zien zou deze wel eens tot de conclusie kunnen komen dat ik mijn verstand volledig kwijt ben en ik ben niet zeker hoe ver ze van de waarheid af zouden zitten daarmee. Alles dat ik doe is erop gericht om te kalmeren, om dit overweldigend gevoel te stoppen. Trek bijna letterlijk een bos haar uit mijn hoofd maar stop op het juiste moment om vervolgens maar weer te gaan slaan. Mijn maag protesteert en ik moet hoesten van het opkomende zuur in mijn keel. Mijn handen drukken op mijn schedel,alsof dat het wat binnenin gaande zou dempen of eruit duwt. Het hyperventileren is er altijd maar komt nooit echt tot een ik kan niet ademhalen piek, het golft rustig onder de stortvloed aan angst. Niks helpt, mijn hoofd schreeuwt het uit alsof het in een slechte horrorfilm zit. Ik zit vast, met gesloten ogen en handen op mijn hoofd zit ik op de bank of grond, in elkaar gedoken, klein en wachtend tot het wat kalmeert en ik weer wat kan.

Dit ging gisteren een half uur tot 45 minuten door maar het kan tot een uur of 2 duren, gevangen in angst en niet echt in staat op erg helder denken, in het begin kan ik om hulp vragen maar die is niet altijd beschikbaar of helpend, soms lijkt het dat mijn hersenen hebben besloten in paniek te raken en dan is er niks dat het helpt te ontwijken, iets dat ik moet doorstaan. De oorzaak is niet altijd even duidelijk, vaak is het een combinatie van stressers die te veel worden. Gisteren was de oorzaak vrij duidelijk, ik dacht iets verkeerd gedaan te hebben en wou niet dwangmatig gaan verontschuldigen. Het is goed dat ik is het heb doorstaan zonder toe te geven aan dwang maar ik zou liever hebben dat het minder hoog opliep.

Nu heb ik ook een beetje angst voor de angst want wanneer ga ik het weer krijgen? Hoe erg gaat het zijn? En hoeveel heb ik dan nog te zeggen over wat ik doe?

Published on: Author: madelonwonink
autisme

niet zelfstandig genoeg.

met mijn toestemming heeft begeleidster naar behandelaar gemaild en gevraagd voor een gesprek. (dat gesprek wil ik ook hebben) nu heb ik zwart op  wit staan wat het probleem is, er zijn geen misverstanden meer mogelijk zo duidelijk is het. iva begeleid mensen (meestal binnen 2-3 jaar) naar volledige zelfstandigheid. Madelon wordt al bijna 3 jaar begeleid maar heeft nog steeds practische hulp nodig. om haar niet constant onder druk te hoeven zetten om naar volledige zelfstandigheid te gaan is wellicht een andere soort begeleiding nodig.

ik ben dus niet snel genoeg zelfstandig. het voelt als falen, niet goed genoeg.
Waarom iva of mijn begeleiding zich zo star opstelt en geen langdurige begleiding wil geven is mij onbekend. ik heb ze toendertijd uitgezocht omdat ze zich specialiseren in autisme maar nu vraag ik me af of ze het levenslange karakter  van autisme wel begrijpen. mijn begeleidster en ik botsten wel vaker op dit punt maar nooit heeft ze gemeld dat ik op een gegeven moment gewoon weg moest als ik hun einddoel niet binnen de gezette tijd haalde, zelfs niet toen ik mijn laatste indicatie voor nog 4 jaar kreeg. had ik het aan moeten zien komen? wellicht maar het gebeurd me helaas wel vaker dat ik overduidelijke dingen niet zie aankomen.

me de pleuris werken om hun doel alsnog te halen is geen optie voor mij, ik denk dat, dat alleen maar tegen mij zal werken omdat ik het al niet makkelijk heb met mijn psychische problemen en middenin een moeilijke behandeling zit (die ze geloof ik wat onderschat). als ik alles op alles zou zetten om goed genoeg te worden, struikel ik geheid over mijn eigen voeten en val dan hard neer, waardoor ik nog minder zelf zou kunnen.

ik moet natuurlijk ook eerlijk naar mezelf kijken en beoordelen of ik ook wel de motivatie heb om zelfstandig te worden , kijken waarom ik me er zo in verzet, kan ik echt niet of wil ik niet? ook dat zal ik meenemen in het gesprek.

opnieuw beginnen is altijd moeilijk, nou dat is een understatement, tis een mini hel gevuld met angst en onzekerheid. ik kom er wel door maar ga het goed moeilijk krijgen en daar kijk ik dus niet naar uit, misschien is het daarom dat ik nooit heb aangegeven dat het al even niet zo goed liep.

ik wacht het gesprek met ze af (mail voor de tijd even mijn gedachtes erover) dat gaat even duren want die behandelaar is met een welverdiende vakantie.

Published on: Author: madelonwonink
angst

De corona-test

gisteren begon het, keelpijn, niet mijn hele keel maar zeker merkbaar, ik besloot tot de volgende dag te wachten, misschien wat het gewoon een beetje geiriteerd en was het zo weer over. Of dat juist was? Waarschijnlijk niet maar dat is wat ik besloot.

Vanmorgen was het duidelijk de pijn was niet weg en ik moest een paar keer flink hoesten en merkte mijn neus fluiten wat op een snotneus wees. Hoewel ik gevoelsmatig nog wel even wou doen alsof er niks aan de hand was wist ik dat het niet juist was, ik kon niet meer aan mezelf verkopen dat niks doen een optie was en pakte mijn ID, pen en papier en belde het landelijk nr om een afspraak te maken.

Dat ik naar Enschede zou moeten wist ik al maar ik verwachte ergens in de buurt van het ziekenhuis, dat leek me logisch maar na opzoeken van het adres kwam ik tot de conclusie dat ik het niet eens bijna goed had. Het ziekenhuis die ik in gedachte had ligt bijna 8 km van mijn huis, deze locatie 15 maar had wel geluk dat ik hier met de fiets mocht komen, veel locaties mag je niet eens heen als je niet in een auto zit. Ik heb geen auto, of rijbewijs of huisgenoot die me wel even kan brengen. Dus het werd fietsen, ik vertrok om kwart voor 2, had een afspraak om 3 uur en was bijna 10 minuten te laat, een hele rit dus. Bij komst moest ik even wachten en de man probeerde mij gerust te stellen met dat het net iets als bij de tandarts was, helaas ben ik nogal bang voor de tandarts dus dat hielp niet echt. Ik had de zin in mijn hoofd “kunt u duidelijk vertellen wat u gaat doen want ik vind het eng “ maar dat ik het eng vond zag ze al en het netjes uitleggen deed ze uit zichzelf. Het afnemen is zo gebeurd maar prettig is anders. De informatie op internet die ik van te voren had gezien zei dat het onprettig maar niet pijnlijk was maar ik ging er voor het gemak maar even vanuit dat het even zeer ging doen. Dat is niet omdat ik erg negatief ingesteld ben en er vanuit ga dat anderen liegen maar in mijn ervaring ervaar ik dingen (vooral medisch) die anderen als slechts onprettig ervaren als pijn. De keelswab was vooral onprettig door het kokhalzen. Daarna kreeg ik even om te ademhalen en weer rustig worden en toen de neusswab, deze deed wel wat zeer en er was wat sprake van paniek want ik had onderschat hoe ver dat ding mijn neus in zou gaan en daar hoort gewoon niks in. Het duurde maar heel even, ik maakte wat rare geluiden maar kreeg wel een compliment dat ik zo goed stil had gezeten door alles en toen mocht ik weer weg. De 15 km terg naar huis, was blij dat ik wat te drinken mee had. Het was zeker geen fijne ervaring maar mocht het nodig zijn zou het me niet tegenhouden het weer te doen.

Nu moet ik dus wachten op uitslag, op elk moment gebeld kunnen worden de komende 24-48 uur is niet fijn maar hopelijk bellen ze snel en met goed nieuws.

Published on: Author: madelonwonink
autisme

Jammer

laatst scrolde ik wat door mijn fb herinneringen, je weet wel de post die je op die dag jaren geleden erop hebt gezet. Ik las hoe ik toch maar naar de psychiater een e-mailtje stuurde, we hadden net een gesprek gehad dat naar mijn inzien niet perfect was verlopen, ik had te weinig gesproken en zijn tijd zitten verdoen. In dat e-mailtje stond dan uitgebreid excuses en verklaring voor mijn gedrag.

Dit was 6 jaar geleden, ik was toen al in behandeling wegens een depressie en angstklachten maar niemand die opmerkte dat ik last had van dwang, eerder had ik ook van 6 jaar geleden (mijn begin-tijd op facebook) ook al een bericht gelezen over hoe ik eigenlijk wel de email van mijn begeleider op deeltijd nodig had voor het geval dat ik dingen later nog moest rechtzetten. Kon wel schreeuwen naar mij van 6 jaar geleden “dat moet je niet doen!”maar dat veranderd niks aan dat ik het toch wel deed en zo mijn dwang nog een tijdje in stand hield.

Ik vertelde het tegen mijn psycholoog en ze vroeg of ik boos was op de hulpverleners van toen, ik denk het niet of sta het mezelf gewoon niet toe boos te zijn maar ik vind het vooral jammer. Jammer dat het zo lang heeft moeten duren, dat ik zelf niks mis zag in mijn gedrag en dat niemand anders opmerkte dat het op z’n minst wat vreemd was. Doordat het ongehinderd door ging kon het groeien en is het nu een monster waartegen ik met heel veel moeite probeer te vechten. Ik vind het jammer en ook pijnlijk dat (met uitzondering mijn autisme) geen probleem bij me wordt opgemerkt tot ik letterlijk zeg “dit is het probleem” met nog net niet de bladzijden van het DSM erbij waar ze het kunnen opzoeken.

Mijn psycholoog gaf een reden voor dat het niet werd opgemerkt die ik zelf nog niet had bedacht maar denk wel waar is, ze schoven alles onder het autisme op een het zal er wel bij horen manier.

Ik vraag me af hoeveel autisten er rondlopen met een dwangstoornis of andere co-morbide aandoening waar ze veel last van hebben en wel valt te behandelen met het idee dat het erbij hoort en je er maar mee moet leven? En zijn er mensen die er nooit achter komen ?

Ik denk niet dat ik acties ga ondernemen om verhaal te halen of te klagen, ik geloof echt dat zij ook hun best deden. Dat het gemist is is jammer maar niet verwijtbaar, mensen hebben gewoon niet overal verstand van en mijn dwang is niet de meest gangbare. Ook vertelde ik veel gewoon niet uit schaamte en angst, dus dat ligt ook aan mij. Een bredere kennis over veel voorkomende co-morbide aandoening kan misschien in de toekomst helpen en die wellicht ook bespreken in psycho-educatie zodat de patiënt gericht kan aangeven “oh maar daar heb ik ook last van”

ik doe zelf ook al een beetje door vrijwilligerswerk te doen bij Stichting dwangstoornis die onder andere ervoor zorgt dat er goede informatie beschikbaar is over OCD zodat iemand die googlt naar antwoorden deze kan vinden.

Klein stukje reclame (niet gesponsord) als je meer wilt weten over dwangstoornissen kijk dan even op ocdnet.nl daar vind je informatie over ocd, ervaringsverhalen en kun je zorgprofessionals die kennis hebben van ocd vragen stellen. Heb je behoefde aan lotgenotencontact kijk dan op ocdcafe.nl voor verschillende mogelijkheden om in contact te komen met mensen die het zelfde hebben als jou.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Dingen die mij helpen om te ontspannen.

Ik heb vaak last van angsten, spanning en onrust, het is deel van mijn leven en eerlijk gezegd zou het denk ik best vreemd voelen als het helemaal weg ging. Omdat geen moment van ontspanning kennen op een gegeven moment onleefbaar wordt zoek ik vaak naar dingen die me kunnen helpen mij te ontspannen. Dit zijn dingen die mij helpen, het is denk ik erg persoonlijk wat precies helpt voor iemand dus wat mij helpt hoeft jouw niet te helpen.

Ik benoem merken van producten zodat je ze kunt opzoeken als het je wat lijkt, mij maakt het helemaal niks uit of je dat doet want ik wordt hiervoor niet betaald 😉

Om het zo overzichtelijk mogelijk te maken heb ik de dingen in verschillende categorieën verdeeld:

  • Dingen om te doen
  • kijken/luisteren
  • warmte
  • geur
  • friemelen
  • bewegen

 

Dingen om te doen.

Iets doen om te ontspannen draait voor mij om afleiding en hyperfocus, dit is het meest behulpzaam als ik onrustig ben en veel aan het piekeren ben, het geeft even een pauze van mijn gedachten.

Iets doen is zeg maar mijn eerst go to bij onrust maar soms lukt het gewoon niet omdat ik te weinig energie heb of te gevangen zit in het piekeren dat het niet lukt om een activiteit te beginnen.

Hieronder staat een lijstje van activiteiten die ik op het moment van schijven er meestal bij pak om wat ontspanning te zoeken. Ik heb soms nieuwe dingen die ik een tijd(je) doe of oude hobbies die ik weer oppak dus het lijstje kan veranderen met tijd

  • stukje lopen
  • kleuren
  • tekenen/schilderen
  • digitaal tekenen

  • spel spelen (computer of telefoon)

  • haken

  • Arduino

  • lezen

 

kijken/luisteren

deze dingen zijn vooral fijn als ik weinig energie heb, het is een stuk passiever dan de activiteiten hierboven. ik zit letterlijk als een zoutzak op de bank kijkend naar youtube of een serie/film, maar het geeft wel afleiding. Podcast en muziek luisteren doe ik vaak in combinatie met andere activiteiten (zoals het huishouden) maar kan op zichzelf ook al voor afleiding zorgen.

warmte

warmte (dat niet van het weer komt) geeft me altijd een geborgen gevoel en het helpt ook mijn spieren wanneer ik lange tijd gespannen ben geweest. Soms is een dekentje over mijn benen al genoeg om me wat beter te voelen en als ik gespannen en moe ben ga ik vaak in bed liggen.

Wat denk ik een beetje meer uitleg nodig heeft is wat een Warmie is:

het is een knuffelbeest gevuld met graan, deze kun je opwarmen door het even in de magnetron te doen en blijft dan uren warm, ook geuren deze naar lavendel voor extra ontspanning.Dit is mijn warmie

IMG_20200608_201552.jpg

maar je hebt ze in verschillende soorten en maten.

Ik leg het dan tegen mijn borstkast of mijn gezicht en geniet van de warmte.

Een warme douch helpt vooral goed bij gespannen spieren.

geur

het is redelijk recent dat ik erachter kwam dat geur zeker een rustgevend effect op mij kan hebben en dan (tot nu toe) vooral lavendel. Zoals ik zei de Warmie geeft een lavendel geur maar heb ook kaarsen die de geur verspreiden, een voordeel daarbij is dat ik het licht dat ze geven ook prettiger vind dan een lamp.

En dan heb ik ook Mohdoh

IMG_20200615_190906.jpg

dat is een soort klei waarin je kunt kneden en die een bepaalde geur verspreid, ik heb de unwind maar er zijn ook verschillende andere geuren, dus kun je kiezen wat bij jou past. Ik vind het kneden prettig maar ook de geur kalmeert me ook echt (ook al is dat effect wel tijdelijk)

friemelen

ik heb veel lichamelijke onrust en dat daartegen helpt het als ik iets te friemelen heb, ik heb lang gezocht naar dingen die me goed helpen ermee en heb dus aardig wat friemeldingen in huis liggen maar ik zal hier delen wat ik het prettigst vind (op het moment) en dus het meest gebruik.

Buckyballs

IMG_20200525_000544.jpg

zijn kleine metalen magnetische balletjes waarmee je allerlei bouwsels kunt maken, soms maak ik ze in een vierkant van 25 bij 25 bi 25 balletjes maar vaak kneed ik ze ook gewoon door elkaar.

De pom pom bal

IMG_20200615_211910.jpg

is een bal gemaakt van elastiek, ik vind het erg fijn om hier mee te spelen, ik kan erover aaien maar ook de individuele elastiekjes uitrekken en terug laten schieten en soms het ook fijn om het over te gooien tussen mijn handen. Met de mohdoh kan ik ook fijn kneden

bewegen

met bewegen bedoel ik niet sporten, dat doe ik namelijk niet. Het is hoogstwaarschijnlijk erg goed voor mij maar kan me gewoon niet toe zetten het werkelijk te doen. Wat ik wel bedoel is bijvoorbeeld het rocken (van voor naar achter en weer terug bewegen, dit zijn bij mij korte en vrij krachtige bewegingen) dit doe ik vrijwel alleen al ik alleen ben of als ik weet dat de ander het niet raar vind. (dit delen vind ik ook best spannend) Thuis heb ik een stoel die een beetje meegeeft op die beweging. Het geeft een fijn gevoel (ik weet niet waarom )en ik kan me er redelijk in verliezen soms, het nadeel is dat stoppen ermee best vervelend kan zijn. Schommelen geeft een soortgelijke sensatie als rocken.

Als ik erg onrustig/angstig ben ga ik ijsberen, ik denk dat het helpt doordat ik de energie wat kwijt raak en misschien doordat ik door te lopen mijn hersenen laat denken dat ik toegeef aan de vluchtdrang die ik vaak voel bij angst.

tot slot 

Niks van dit is een wondermiddel om alle onrust en angst helemaal weg te nemen maar het kan het wel dragelijker maken. Het hebben van momenten die ok zijn is belangrijk om niet de moed te verliezen en de zware weg van therapie te kunnen bewandelen. Ik heb dan ook het voornemen deze dingen beter en vooral vaker in te zetten omdat ik het lang nog niet altijd doe en dat is jammer.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

Ongezien

ik ben niet goed in doen alsof alles goed is maar kennelijk ook niet in laten zien hoe het werkelijk gaat. Mensen zien het niet zolang ik niet de juiste woorden gebruik om ze het te laten zien en die woorden heb ik niet altijd. En zo blijf ik onzichtbaar terwijl iedereen me ziet.

Het beste voorbeeld daarvan was in mijn tienertijd, ik was depressief maar dat woord had ik nog niet, ik had geen enkel woord voor wat ik doormaakte en zonder woorden kon ik niet overbrengen wat er gebeurde en dat ik hulp nodig had (al had ik geen flauw idee hoe iemand me kon helpen). Op school zagen ze mijn tranen en ze vroegen vaak naar de oorzaak maar ik had geen woorden en zij zagen geen urgentie genoeg om mijn ouders ook maar iets te vertellen. Mijn ouders zagen niks.

En zo leed ik een paar jaar, alleen.

Toen een depressie me weer overviel en ik het woord had geleerd duurde het even maar ik sprak het uiteindelijk uit naar de juiste persoon en ik kreeg hulp. Ik dacht het ongezien blijven nu in het verleden behoorde want ik sprak dingen uit en de hulpverlening was zeker beter in het onuitgesprokene , het woordeloze te zien dan de gemiddelde mens.

Maar dat is achteraf gezien niet waarheid gebleken. Al die jaren had ik een dwangmatige angst om niet goed genoeg te zijn, een slecht mens te zijn en om fouten te maken maar dat werd niet gezien. Ik had wat woorden en die gebruikte ik ook maar niet het juiste woord, die leerde ik pas jaren later kennen.

Ik denk dat die tienertijd van niet gezien worden en niet kunnen uiten van wat ik voelde wat traumatisch was, ik stond er alleen voor in een situatie die ik als volwassene niet eens alleen kon dragen. En het maakt me nu ook bang dat ik me niet kan uiten op een manier waarop anderen mij begrijpen en mij kunnen helpen en er dan weer alleen voor sta.

ik weet dat het niet hun schuld is, ik neem het hun dus ook niet kwadelijk maar kan het niet helpen verdriet te hebben omdat ik jaren eerder had geholpen kunnen worden en veel ellende me bespaart had kunnen zijn. Als ik de juiste woorden had gehad, had kunnen spreken in een taal die ze begrepen was alles misschien anders geweest.

Published on: Author: madelonwonink
Uncategorized

Op mijn handen zitten.

Moeilijke beslissing? vraagt ze me als ik een tijdje stil ben. “het een een beetje kies je eigen marteling” zeg ik, we moeten lachen maar ze snapt wat ik bedoel. Wat ik moet beslissen is of ik ook deze keer 1 keer mag mailen of dat ik het helemaal niet meer ga doen.

We zijn vanaf sessie 1 al aan het werk met ERP (exposer and response prevention) dat is in gewoon Nederlands, je blootstellen aan wat eng is en dan geen dwanghandelingen uitvoeren. Simpel maar niet makkelijk omdat er nogal wat emotie bij komt kijken, omdat ik de dwanghandeling die mij normaal gesproken weer tot rust brengt niet doe wordt de angst erger en houd langer aan maar als het goed is zakt die op een gegeven moment ook weer.

De exposer was in dit geval de therapie sessie zelf, waarin ik van alles kon zeggen dat niet goed was, of waarin ik mezelf niet goed had uitgelegd of me verschrikkelijk zat aan te stellen. De dwanghandeling is het mailen om vervolgens geruststelling van haar te krijgen.

Vorige keer hadden we hier ook al mee geoefend en ik merkte in de eerste dagen na onze sessie behoorlijk angstig werd, ik mocht 1 keer mailen dus dat deed ik maar het hielp niet veel omdat de afspraak ook was dat zij niet zou antwoorden. Eind van de eerste week zakte de angst weer en kon ik mij makkelijker op andere dingen richten. Maar ik wist dat ik er nog niet was, de volgende piek zou komen een paar dagen voordat ik weer naar der heen moest want dan moest ik haar onder ogen komen zonder zeker te weten dat alles goed was, en ja ik ben voorspelbaar die piek kwam er en flink ook. De afspraak was op maandag en de donderdagmiddag ervoor was ik al doodsbang, de afspraak werd een monster en ik moest er vrijwillig op af stappen, zonder enige voorzorgsmaatregelen. ik had nog even een kleine misstap, ik vroeg namelijk iemand om die mail die ik had gestuurd te controleren, even iets meer zekerheid, houvast zelfs al zou het schijn zijn maar deze goede man kent dwang van binnen naar buiten en buiten naar binnen dus wist hij ook dat mij geruststellen niet zou helpen. Vrijdag was laatste kans dag, de laatste kans om haar te bellen of een berichtje te sturen om toch even gerustgesteld te worden ook al was dat tegen de regels, ik besloot het niet te doen, ik besloot op mijn handen te gaan zitten en de angst te verdragen.

In dat weekend voelde ik me beroerd, mentaal gesproken dan, ik vroeg me ernstig af of ik die maandag zou komen opdagen op de afspraak, een afspraak niet nakomen is echt niet mijn stijl maar af en toe had ik het gevoel dat ik het niet kon verdragen en dat ik de angst niet kon overleven.

Ik overleefde, ging naar de afspraak, werd ontvangen met een compliment dat ik me aan de afspraken had gehouden en zat even later voor de keuze of ik het nog ietsjes moeilijker zou maken en helemaal niet meer zou mailen. We zijn op een compromis gekomen, ik mag nog 1 keer mailen maar ga het proberen niet meer te doen.

Er zijn geen garanties maar hopelijk leer ik op deze manier weer wat op mezelf te vertrouwen en vertrouwen op dat de wereld niet meteen vergaat als ik wel ergens een steek laat vallen.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

ik weet het

ik weet dat mijn gevoel me vaak voor de gek houd. Ik weet wanneer ik last van dwang heb, ik weet dat ik er niet naar moet luisteren en ik weet dat de exposeroefeningen me uiteindelijk verder gaan brengen. Ik weet het echt maar het helpt weinig, begrijp me niet verkeerd, weten is beter dan niet weten maar weten en ernaar handelen (of juist niet handelen) lijken kilometers van elkaar verwijderd te zijn. Wanneer ik weer een in de val van dwanghandelingen ben gevallen, snauw ik mezelf toe “je weet dat je dat niet moet doen, doe het dan ook niet!” dan raak ik overspoeld door schuld want ik doe het niet goed. Oh ja ik moest ook aardig voor mezelf zijn, dat wist ik eigenlijk ook wel.

ik weet het echt met mijn verstand is weinig mis maar toch kom ik er niet uit en heb ik iemand nodig die me precies dat zegt dat ik al lang weet. Iemand die me eraan herinnerd hoe het werkt, ook al heb ik het al vaak gehoord en dan nog is het soms niet genoeg om ervoor te zorgen dat ik het juiste doe.

Kennis lijkt niet te redden, tenminste niet kennis alleen. Ik dacht als ik het maar goed genoeg begreep, als ik het maar heel goed wist dat het dan wel goed zou komen maar dat blijkt een illusie want ik weet nu best veel maar het is niet genoeg, er is meer nodig. Wat dat meer is weet ik niet, misschien is dat het ontbrekende puzzelstukje, het stukje kennis dat me hieruit gaat helpen. Of misschien helpt het weten daarvan net zo weinig als de rest.

Published on: Author: madelonwonink
Uncategorized

Hotel de zilvermeeuw

Ik weet al niet meer waarom maar moest ineens denken aan mijn opname op de paaz, dat was in het (financieel) slechtste jaar om opgenomen te worden namelijk 2012. De regering had namelijk besloten dat er een extra drempel nodig was om te voorkomen dat te veel mensen zicht vrijwillig zouden laten opnemen of behandelen door de ggz en vroeg een stevige eigen bijdrage. (alsof het stigma erop niet afschrikken genoeg is)

Het ging er op de afdeling regelmatig over en dan vooral over de oneerlijkheid ervan, dat er patiënten op nog geen 500 meter van ons lagen die deze extra kosten niet hadden, alsof wij er voor onze lol lagen. Uit verhalen van anderen ( en sommige eigen ervaringen) bleek dat de gemiddelde medemens het allemaal niet zo begreep of serieus nam en ik heb geen moeite te begrijpen dat mensen met die denkbeelden een regering kiest die deze ideeën deelt.

Misschien ligt het aan het woord vrijwillig dat gebruikt word om het soort opname aan te duiden, het klinkt een beetje alsof het niet echt nodig is en wordt bij andere opnames die net zo vrijwillig zijn niet benoemd. Als je bijvoorbeeld laat opereren aan een ontstoken blindedarm dan doe je dat vrijwillig, je kunt in principe weigeren maar dat, dat werkelijk doen niet echt een optie is snapt iedereen, met psychische klachten is dat wat minder begrepen.

Het ergste voorbeeld van onbegrip was een werkgever van een patiënt die de behandelende arts belde met de vraag of ze daar niet te veel in de watten werd gelegd want ze moest natuurlijk wel weer snel aan het werk.

Om de frustratie over het onbegrip van medemens en regering wat te luchten werd de afdeling cynisch omgedoopt tot hotel de zilvermeeuw (genoemd naar de straat waaraan het ziekenhuis lag) aangezien iedereen toch al dacht dat we gewoon vakantie aan het vieren waren daar.

De bijdrage kreeg veel weerstand van allerlei kanten en wie het jaar erop opgenomen werd hoefde deze niet meer te betalen. het is maar goed dat ik niet zo krap bij kas zat dat het me had tegengehouden om hulp te zoeken want ik denk niet dat ik dat jaar zonder hulp had overleefd.

Published on: Author: madelonwonink