Ik heb nu een paar weken een begeleidster, ze komt op het moment 1 uur in de week wat uitgebreid kan worden tot maximaal 3 uur. Het is veel wennen maar het gaat wel redelijk.

Vandaag waren we begonnen aan één van de grootste problemen, mijn huishouden. Het idee is dat we een schema maken en ik aan de hand daarvan mijn huishouden op orde kan krijgen en houden. Goed plan, denk dat het enorm kan helpen als iemand anders overzicht bied en me helpt het vol te houden tot het hopelijk gewoonte wordt.

Tijdens het gesprek raakte ik geëmotioneerd, tijdens het opnoemen van wat gedaan moet worden vielen tranen over mijn wangen. Natuurlijk werd er gevraagd wat er was en ik legde uit dat ik het moeilijk vond dat ik het niet zelf kan, ik kon het nooit echt alleen maar nu wordt ik er erg mee geconfronteerd, het valt nu echt niet meer te negeren want krijg er professioneel actief hulp voor.

Heb niet al die jaren zonder enige hulp gedaan, mijn moeder hielp af en toe ook, dan maakte we het samen in een middag of ochtend schoon en kon ik weer even vooruit, ook dat vond ik moeilijk te accepteren en wil nu niet meer dat mijn moeder zo voor me hoef te zorgen, dat is niet meer haar taak.

Maar het was niet alleen verdriet dat me overviel op dat moment maar ook frustratie naar mezelf toe “ik moet dit kunnen, iedereen kan dit”, “doe het gewoon” en schaamte. Schaamte over hoeveel hulp ik werkelijk nodig heb met iets dat de gemiddelde Nederlander gewoon doet, simpele taken die voor mij Mount Everest lijken te zijn. Ik vind het moeilijk haar specifiek en gedetailleerd te zeggen wat gedaan moet worden want dan is er geen ruimte meer voor “het valt wel mee” en het verstoppen onder ach-jes en maar-goeds. Dan is het echt en voor mijn neus, geen ontkomen aan en is er iemand die me eraan kan herinneren wanneer ik me toch weer weet te verstoppen, een deelgenoot van mijn schaamte. Ik heb dit met de andere problemen waarvoor zij komt ook, ze vallen allemaal in de categorie basisvaardigheden zelfstandig leven en ik beheers ze niet of niet altijd.

Zit in tweestrijd, aan de ene kant wil ik de hulp want ik wil dat het beter kan worden en hopelijk mijn leven wat makkelijker maar aan de andere kant wil ik alles stop zetten en het gewoon zelf uitzoeken en anderen kunnen zeggen dat ik gewoon volledig zelfstandig ben. Dat heb ik jaren kunnen zeggen, niemand die je vraagt hoe succesvol dat zelfstandig zijn dan gaat. Ik ben ook wel bang dat mensen me anders gaan zien als ik ze moet gaan uitleggen dat ik hulp heb bij zelfstandig leven, als ik zeg dat ik autisme heb zijn er al figuren die me gaan behadelen alsof ik achterlijk ben en met dat beeld gaat dit vast niet helpen.

Disclaimer: dit zijn mijn gevoelens en gedachten over mezelf, over een ander in de zelfde situatie zou ik volkomen anders (vriendelijker) denken.