Een zucht ontsnapt me steeds vaker
lig wel eens wakker om 2 uur in de nacht
ben soms bang om me te bewegen
laat soms en traan omdat alles tegenzat
maar zolang ik nog:
De felle kleuren van bloemen bewonder,
fladder bij het zien van voorbijkomende vlinders,
hard lach bij het horen van een flauwe grap,
en oplicht bij het zien van een goede vriend,
komt het wel goed met mij.
Op het moment heb ik veel angst en stress dat uit zicht op verschillende manieren, één daarvan is dat ik meer pluk. Ik pluk dwangmatig aan mijn huid (ook wel bekend als skin-picking) ik heb er vaker over geschreven, hier maar ook blogs op dwang.eu en zelfs een interview met een online damesblad maar er zijn dingen die ik altijd wat heb verzwegen. Over waarom ik het heb verzwegen hoef ik niet te gissen, het is overduidelijk schaamte en angst niet begrepen te worden.
De gevolgen van skin-picking zijn, wondjes hebben die niet overgaan doordat ik ze herhaaldelijk weer open krap (met alle gevolgen zoals infecties,pijn) Tijd verlies, vooral in de morgen als ik me eigenlijk moet haasten ben ik tijd kwijt door het gepluk. En mensen die toch (zwijgend) oordelen over de littekens en wondjes die ze zien, dat is allemaal zeer vervelend.
Maar er zit ook een andere kant aan en daar wil ik het over hebben, het is namelijk niet onprettig om te doen. Dat is lastig uitleggen, het is niet dat ik pijn prettig vind maar als ik bezig ben kom ik in een soort hyperfocus, de wereld valt weg en het heeft wat bevredigends als een puistje weg is of een korstje eraf. Ik weet niet waarom het prettig is, ik heb daar geen verklaring voor. Misschien is het wel een verklaring voor waarom mijn behandeling niet aansloeg, de beloning van het plukken (de rust en bevrediging) is groter dan de beloning voor het niet doen.
Er is nog iets dat ik heb verzwegen het gepluk aan korstjes is een soort ritueel en het ritueel is niet af tot het er helemaal af is en ik het heb opgegeten, ik laat het meestal achterwegen in publiek (en pluk dan ook discreter) maar soms vergeet ik me bewust te zijn van andere mensen in de ruimte. Waarom de stap opeten erbij zit ik heb geen idee maar ook dit is niet onprettig ook al zit er wel een factor van moeten in maar dat geldt voor het hele ritueel, het moet gedaan worden om onrust weg te nemen.
De reden dat ik dit vertel is in de hoop dat mijn eigen schaamte erom wat minder wordt maar ook en misschien wel vooral om anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn hierin. Elke keer als ik erover heb krijg ik verschillende berichtjes die zeggen “oh dat heb ik ook” en de meesten weten niet dat dit een echte aandoening is en dat er hulp voor beschikbaar is,
ook al is het technisch nog lente de temperatuur zegt hoogzomer en dat is niet erg prettig voor me. Ik hou niet van kou maar ook niet van hitte, ergens ertussen in is voor mij het beste, ergens rond de 21 graden. Maar over het weer heb ik echt niks te zeggen dus moet ik het doen met wat ik krijg.
Als het erg warm is dan raak ik sneller overprikkeld dan normaal, dat komt doordat warmte ook een prikkel is en bij warm weer een constant aanwezige, het is ook een prikkel die ik moeilijk kan negeren, je kunt je het misschien een beetje voorstellen alsof er iemand die constant in je oor zegt “het is warm, het is warm, het is warm” dat wordt je vroeg of laat te veel.
Ik heb ook last van zonlicht, het doet me gewoon letterlijk pijn aan mijn ogen.
Ik heb minder tot geen etenslust als het erg warm is, ik ben al een moeilijke eter maar bij warmte is het een gevecht om ook maar iets naar binnen te krijgen.
Mezelf met zonnebrand insmeren zit niet in mijn systeem vooral in het begin van mooi weer periode dus dat wordt vaker niet dan wel gedaan en raak ik wel eens verbrand.
Vooral als het veranderlijk weer is (qua temperatuur) vind ik het moeilijk me passend te kleden, ik kleed me dan ook regelmatig te warm of koud aan.
Gelukkig zijn er wel dingen die ik kan doen om de last wat te verminderen, dit zijn dingen die mij helpen.
ik heb buiten altijd een zonnebril op, als het licht erg fel is heb ik er soms zelfs met zonnebril nog last van. Ook in de winter heb ik vaak een zonnebril op.
Een koudwatervoetenbad kan helpen snel af te koelen en wat te ontprikkelen,
ook mijn Cobber https://www.coolcoolestcobber.nl/wat-is-een-cobber/ kan even helpen maar helaas kan ik hem niet lang om omdat het wat te koud is en dat doet zeer.
Mijn polsen even onder koud water houden kan ook behulpzaam zijn.
Waterijsjes zijn gewoon een hele lekkere manier om wat af te koelen.
Activiteiten van de dag aanpassen aan het weer, dit is heel helpend maar moet ook zeggen dat ik het wel moeilijk vind om werkelijk te doen, heb toch de neiging gewoon door te gaan.
Later dan normaal eten, stel vaak het avondeten bij warmte uit tot een uur of 7 a 8 dan is het vaak koeler en ik heb meer trek. Ook doe ik minder moeilijk over wat ik eet, het is al goed als ik wat eet al is het maar een tosti ofzo.
thuis schoenen en sokken uit, door gevoelige voeten moet ik altijd sokken in schoenen aan maar thuis gaan ze bij warm weer direct uit, dat is wat koeler
Ik ban bang om een psychose te krijgen en dit is één van de weinige angsten waarvan ik precies weet hoe dat komt, ik heb het namelijk van dichtbij meegemaakt met een schoolvriendin van me. Het is helemaal goed gekomen met haar maar die ervaring heeft een diepe indruk op mij gemaakt.
Toen ze een tijdje niet op school was gekomen en niet reageerde op SMSjes besloot ik haar te bellen, ze woonde toen nog bij haar ouders dus kreeg ik haar moeder aan de telefoon die erg blij was dat ik belde. Ik kreeg haar aan de telefoon en het werd in dat gesprek niet echt duidelijk wat er nou aan de hand was maar wel dat het niet zo best met der ging dus sprak ik af de volgende dag (een zaterdag) naar der toe te komen. Eerlijk gezegd nam ik toen aan dat ze een beetje down was door het thuiszitten want het was iemand die graag dingen ondernam, ik had iig niet door dat er serieus iets mis was. Doordat ik er niet op voorbereid was schrok ik enorm van haar toestand, wat ik aantrof was niet de persoon die ik kende en gaande die dag werd duidelijk dat ze het contact met de realiteit vrijwel kwijt was.
Ze kreeg al wat hulp, slikte medicatie en eigenlijk was iedereen het er wel over eens dat een opname nodig was maar aangezien ze geen direct gevaar voor der zelf of anderen was en volwassen was, moest ze daar zelf toe beslissen en daar leek ze op dat moment niet toe in staat.
Ik wou er voor mijn vriendin zijn in deze moeilijke tijd dus ik sprak af dat ik de volgende dag terug zou komen. Op weg naar huis stortte ik volkomen in, het was verschrikkelijk om iemand waar ik veel om gaf zo verloren te zien. Thuis gekomen (toen nog bij mijn ouders) vertelde ik huilend over mijn bezoek. Zij vonden het plan om de volgende dag weer terug te gaan geen goede, ze zagen dat ik het me heel erg aantrok en het niet goed aankon maar ik wou er niks van weten. Ik weigerde weg te lopen van iemand die me zo nodig had.
Dus ik ging de volgende dag weer terug, haar ouders waren blij met mijn komst want ze wilden nog naar een verjaardag, voordat ik wist wat er gebeurde waren zij vertrokken en was ik alleen in hun huis met een goede vriendin die zo de weg kwijt was dat ze me niet eens altijd herkende. Ik wist dat zij niet verantwoordelijk kon gehouden worden voor haar veiligheid of gezondheid (ze was ook diabeet) dus was ik dat.
Ik was wettelijk volwassen (18) maar eigenlijk ook nog niet, ik was niet eens in staat om voor mezelf te zorgen laat staan voor een in wezen hulpeloos persoon, die verantwoordelijkheid drukte heel zwaar op me. Ze was ook volkomen onvoorspelbaar voor mij, ik was niet alleen bang dat haar wat zou overkomen maar ik wist echt niet waartoe ze in staat was in die toestand, ik was bang voor haar. Dat was een heele lange middag, in werkelijkheid zal het een paar uurtjes zijn geweest maar er kwam geen eind aan en ik huilde van opluchting toen haar ouders weer terugkwamen.
Sinds dien had ik duidelijk voor me dat ik dat nooit wou meemaken, zo verloren, zo de weg kwijt zijn. Ik ben best wel een controlfreak en mij was goed duidelijk dat zij toen nergens meer controle over had. Het kan iedereen overkomen dus waarom mij niet ? Zou ik dan op tijd hulp kunnen zoeken of zal ik afhankelijk zijn van dat anderen het opmerken en mij helpen? En waartoe zal ik dan in staat zijn? Ik weet al ik in staat ben verschrikkelijke dingen te bedenken (intrusies) wat zal ik dan doen?
