angst

Niet te genezen

het is niet dat ik het niet wist maar elke keer dat het me verteld wordt blijft het naar, geen van mijn problemen zijn te genezen, ik moet er mee leren omgaan.

Het roept zeer veel weerstand bij me op als het gaat om mijn angsten en dwang, “ik wil dat ze weg gaan” zei ik bijna kinderlijk “vanzelf?” vroeg hij “ja”zei ik met wat enthousiasme. “dat is een sprookje” was het antwoord “daar mag je best over fantaseren maar moet weten dat je aan het fantaseren bent”.

Ik weet dat het zo is maar wil het eigenlijk niet horen, het verpest zoveel goeds dat ik zijn aanwezigheid niet wil tolereren, ik wil best vechten maar het moet weg, helemaal weg en wel NU.

Het laat me dingen denken die ik niet wil denken en dingen voelen die ik niet wil voelen, ik kan me geen toekomst voorstellen waarin dat ok is. Maar het is me wel duidelijk dat het waarschijnlijk nooit echt weg gaat, het kan minder worden maar genezen zal ik niet.

Misschien wordt dat wel het werkelijke doel, een weg naar een toekomst waarin deze dingen nog steeds bestaan en dat het dan ok is dat het bestaat. Dat ik niet contant hoef te vechten om ze uit mijn hoofd te verbannen maar zo gewoon mogelijk mijn leven leiden ondanks alle rotzooi in mijn hoofd.

Ik vindt het nog (te) moeilijk dat doel te stellen en dan er niet overheen te schreeuwen “nee het moet weg” het is nog zo heftig en overspoelend, misschien als het wat beter gaat dat ik kan zeggen “oké het mag er zijn”.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Mag ik ruimte innemen?

Een vraag die ik me veel stel op het moment en dan specifiek over de ggz. Ik neem ruimte in die Ervoor zorgt dat we iemand anders moet wachten, ik neem al jaren ruimte in. Vanaf 2012 is er altijd wel iemand geweest die voor mijn mentale gezondheid zorgt, blijf ik te lang hangen?
De hoop is dat ik door alle zorg beter wordt maar hoelang mag je daar op hopen? Misschien moet ik mijn verlies maar nemen en ruimte maken voor de volgende in de rij.

Ik vraag me af wie hij/zij is, wie dwing ik geduld te hebben en kunnen zij wel wachten? Ben je er erger aan toe, heb je eigenlijk nu meteen hulp nodig? Wordt je steeds beloofd dat het niet veel langer zal duren en geloof je dat nog steeds? Vraag jij je af wie ik ben? De persoon die jouw plek bezet houd.
Ik kan het vragen zodat je een gezicht krijgt, misschien is jouw wanhoop genoeg om te besluiten weer op eigen benen te staan. Misschien kan ik dan sterker zijn en de problemen van me af schudden.

Ik zie mensen die afscheid nemen van de ggz maar heb nog zoveel steun nodig of denk nodig te hebben, dus blijf ik en hou ik een plek bezet.

Er wordt wel eens gezegd dat mensen het lijden zijn verleerd en dat veel ggz-patienten niet thuishoren in ggz (en het dan voor de rest verpesten). Ik voel me altijd erg aangesproken omdat ik vaak twijfel over of ik me niet ongelooflijk loop aan te stellen en zoiets lezen garandeert een vlaag van twijfel en schuldgevoel. Onterecht volgens elk hulpverlener die ik spreek, en toch kan ik niet helpen denken, heb ik wel recht op mijn plek? Je zou kunnen zeggen dat ze me weg zouden sturen als ik me aanstelde maar denk ik dan ik hou ze allemaal voor de gek. Die gedachte is deel waarom ik nog hulp nodig heb, mijn ocd is erg vervelend en maakt me onder andere denken dat ik mensen voor de gek hou, ook al weet ik op een verstandelijk niveau dat het niet zo is.

Durf niet te zeggen hoe lang ik ruimte blijf in nemen, hoe lang jij op de wachtlijst moet blijven wachten, ik heb eigenlijk het recht niet om je te laten wachten, om kostbare ruimte in beslag te nemen omdat ik niet goed weet hoe te leven.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

Prijs

Een tijdje geleden heb ik meegedaan aan een gedichtenwedstrijd uitgeschreven door ggz instelling dimence, ik was erop gekomen door een tweet die de wedstrijd aankondigde en vroeg voorzichtig aan mijn volgers of ik mee zou moeten doen. Mijn twijfel zat vooral in de verwachting dat dit weer op een teleurstelling zou uitlopen, net als de laatste keer. Toen had ik hard gewerkt aan een gedicht, het iemand laten lezen en weer herschreven voordat ik het inleverde, ik haalde de tweede ronde niet eens. Het tweede waaraan ik twijfelde was het onderwerp waarover het gedicht moest gaan “naasten (en ggz)” ik ben geen naaste en heb daarin geen ervaring dus wat moest ik erover schrijven. Op mijn tweet of ik mee zou doen kwam van genoeg mensen een ja dat ik me aangemoedigd voelde. Ok dacht ik als me het lukt wat te schrijven probeer ik het weer.

Ik schreef was woorden die in me op kwamen zoals ik altijd doe als ik een onderwerp verzin of krijg, en dat ging wel goed. Gedurende halfuur tot een uur vormde zich een gedicht, maar was het goed genoeg om op te sturen, ik twijfelde dus liet het in een open document op de laptop staan voor een paar dagen. In de tussentijd deed ik iets anders belangrijks namelijk de regels van de wedstrijd nauwkeurig lezen of er niks engs tussen stond, sommige wedstrijden vinden het leuk om mensen hun gedicht te laten voorlezen aan een volle zaal mensen, dit zou echt reden zijn om niet eens mee te doen, zo erg is mijn angst voor publiek spreken. Maar er stond niks tussen dat ik niet zou overleven dus dat was goed. Ik weet niet echt wat me heeft besluiten het toch op te sturen maar ik deed het. Er is genoeg gaande in mijn leven dus ik vergat de wedstrijd vrij snel weer, tot ik een mail kreeg. “winnaar gedichtenwedstrijd dimence” luide het onderwerp, ik opende de mail met de verwachting dat ze de winnaars aankondigden maar tot mijn uiterste verbazing stond in de mail dat ik had gewonnen. Ik heb eerst het huis stofgezogen voordat ik ze antwoorden, het moest even landen. Ik had gewonnen, niet in een spel van geluk maar ik was ergens de beste in, zelfs dit opschrijven voelt raar, niet kloppend. In mijn antwoord vroeg ik of ik mijn vrienden op social media het mocht vertellen, zij hadden me aangemoedigd om mee te doen en ik had behoefde het met iemand te delen. Toen ik het mocht vertellen en dus vertelde stoomden de felicitaties binnen. Die avond vertelde ik het mijn moeder en vader en zij waren erg blij voor me en misschien zelfs trots. En als ik heel eerlijk ben, ben ik ook wel een beetje trots (ondanks dat, dat eigenlijk niet mag van mezelf).

Nu over het gedicht zelf, het gaat over een andere periode in mijn leven, ik ben namelijk ernstig depressief geweest en ben ervoor opgenomen op de paaz, toen het zo slecht met me ging had ik niet altijd oog voor mijn naasten die met mij meeleefden, dit besef is pas later gekomen toen het weer beter met me ging, en voel me daar ook nog wel schuldig over hoewel ik me wel besef dat het onkunnen was en geen onwil.0001 (2)

Toen ik leed aan het leven

leed jij, aan het houden van mij

en voelde je, in je hart mijn pijn

ik zag je staan

maar toch weer niet

door de mist

van mijn eigen verdriet

dus ook al liep je

dapper met me mee.

We waren beide,

helemaal alleen.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Ik ga weer terug in therapie.

Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen want ik was klaar, uitbehandeld, er kon niks meer voor me worden gedaan qua therapie. Ik was ook therapie-moe, had er geen zin meer in. Maar toen werden mijn klachten erger, en erger. En nu kan ik alleen maar concluderen dat ik wel weer in therapie moet als ik een goede kwaliteit van leven wil. Ik snap nu ook dat ook al kon de vorige psycholoog me niet verder helpen een andere kan dat misschien wel, met andere inzichten en misschien andere methodes. Ik ga er ook anders in, vorige keer wist ik niet wat te verwachten en had ik zeker geen idee wat zou gaan helpen, nu heb ik meer kennis, inzicht en mijn eigen ideeën over wat nodig is.

Dus wat is nodig? Wat wil ik?

In de vorige behandeling hebben we veel cognitief gewerkt, de G-schema’s kan ik dromen, helaas helpen die niet als je de helpende gedachten die je bedenkt niet als waarheid aanvoelen. Ik weet wel dat ze kloppen verstandelijk maar de emotie achter de storende gedachtes zijn zo sterk dat ze zich niet laten corrigeren, het brein laat zich niet vertellen dat het niet in gevaar is als alle alarmbellen afgaan. Dus ik denk dat we ons meer moeten gaan richten op ervaren dat er geen gevaar is, exposer dus, om precies te zijn exposer en respons preventie. Dat wil zeggen mezelf bloodstellen aan het vermeende gevaar en niet de dwanghandelingen gaan uitvoeren, ik kijk er naar uit en zie er tegen op. Ik kijk er naar uit om beter te worden en actief aan het werk te gaan om dat voor elkaar te krijgen en ik zie enorm tegen de angst op die het zal oproepen. Ik zit nu al te bedenken welke (vermeende) risico’s ik ga lopen door de dwanghandelingen niet uit te voeren.

Waar waarschijnlijk ook naar gekeken moet worden is of mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen niet iets beter kan worden, ik heb vanaf mijn kindertijd al een slecht zelfbeeld (dat de andere kinderen me pestte heeft daar wel mee te maken) en dat helpt mijn klachten iig niet. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe je dat verbeterd, als het al mogelijk is. Het zelfvertrouwen hangt daar natuurlijk erg nauw samen mee, als je denkt dat je een dom wijf bent dan ga je ook niet op jezelf vertrouwen. Wat zou mijn leven er qua gevoel anders uit zien als ik kan gaan geloven dat ik er mag zijn zoals ik ben.

Ik verwacht geen wonderen, ik verwacht dat het erg moeilijk gaat worden en ik weet dat het misschien niet eens gaat helpen maar er is ook een kans dat het wel gaat helpen dus die pak ik maar aan.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Hebben we het wel goed gedaan?

bij elke afgeronde bestelling krijg ik die vriendelijke maar ook dringende vraag, deze mag ik dan beantwoorden in een snelle enquête, het duurt maar een paar minuten wordt mij beloofd. Soms wordt om me wat te motiveren om ze te laten weten of alles goed is een mogelijkheid voor cadeau-bonnen beloofd, er volgt wel een loting omdat elke klant 50 euro of meer geven tot uiteindelijk faillissement leidt maar dat is maar slechts een detail want natuurlijk ga ik winnen. Wanneer ik niet inga op hun vraag volgt er vaak nog een herinnering, of ik echt niet wil laten weten of alles wel naar wens was en soms blijft het niet bij 1 herinnering.

Bij mijn laatste bestelling online kreeg ik niet alleen de vraag van het bedrijf waar ik het had gekocht maar ook van het bedrijf dat het pakket kwam bezorgen wou weten of ze dat wel goed hadden gedaan. Ik ben zelf niet iemand die erg veel bestelt maar kan me voorstellen dat grootgebruikers van internetbedrijven daar best veel tijd aan kwijt zijn.

Nu denk ik niet dat de Nederlandse consument op haar mondje is gevallen, als er iets mis is hoor je het wel via klantenservice of sociale media, dus als je niks hoort is het toch goed ?

Het hele bedrijfsleven van multinational tot kleinbedrijf lijkt te lijden aan een groot gevoel van onzekerheid, een obsessieve angst om de klant te kort te doen en die angst kan alleen maar getemd worden door geruststelling van deze zelfde klant. Het compulsief vragen naar deze geruststelling kost het bedrijf vast veel tijd en geld maar het laten durven ze al lang niet meer.

Ik begrijp zeker waar deze bedrijven vandaan komen een leef met hun mee, ook ik heb de dwangmatige onzekerheid dat ik dingen verkeerd doe en vraag meer dan ik zou moeten na of ik het wel goed heb gedaan. Dit doe ik zelfs wat onhandiger dan de bedrijven namelijk door te verklaren dat ik het niet goed deed en daar dan mijn excuus voor maken. Ik ga in therapie voor deze en nog andere dwangmatigheden. Ik zie best wel tegen de therapie op met name omdat ik dan mijn angsten aan zal moeten gaan en het wordt hoe dan ook hard werken. Ik vindt het de moeite waard voor de mogelijkheid op een beter leven met minder angst en vraag het bedrijfsleven, durven jullie mij te volgen?

Published on: Author: madelonwonink
angst

Vakantie

het is vrij gebruikelijk om vakantie te nemen rond de feestdagen, het is toch al druk genoeg met die dagen dus wat extra lucht kan iedereen wel gebruiken. Ook is het voordelig om dan vrij te nemen want de feestdagen zijn sowieso vrije dagen. (uitzonderingen nagelaten).

Ook mijn hulpverleners zijn nu op vakantie en dat is ze van harte gegund, ze zitten bijna het hele jaar opgescheept met mij en daar moet je zo af en toe even van weg.

De laatste tijd gaat het niet zo goed met mij dus vroeg ik vrij veel aandacht van ze, niet dat we meer afspraken hadden maar daar buiten stuurde ik nog mailtjes en appjes (begeleidster) het hielp mij wat om af en toe zo wat lucht te krijgen en eerlijk gezegd dacht ik er niet altijd even goed over na dat ik niet de enige was die aandacht van ze vroeg. Ik moet dealen met alleen mezelf maar zij hebben bij wijs van spreken nog 10 andere madelon’s. Als ik erover nadenk zo, mogen ze wel iets langer pauze van mij nemen zodat ze goed tot rust kunnen komen.

Maar de vraag is nu, hoe kom ik deze periode door? De feestdagen maken me gestrest en door de stress worden mijn klachten erger, tel daar bij op dat mijn dagbesteding ook even pauze van me heeft ingelast en daarmee mijn routine vervalt en het valt misschien te begrijpen dat ik bijna de hele dag angstig doorbreng. Ik probeer het dapper te dragen maar ook dat heeft grenzen en ik begin me af te vragen of er wel een einde aan komt. In een ideale wereld had ik nu ook even hulp maar ben er niet zo erg aan toe dat ik de crisisdienst kan bellen ( en denk als ik wel zo erg ben ik niet kan bellen) en zou dan eerst moeten uitzoeken waar je die mensen vindt, misschien zou google het weten? Kan ook de bereikbaarheidsdienst van begeleiding bellen maar ja tis nog steeds bellen en dat kan ik niet zo goed.

Ik wil mezelf graag zelfstandig wanen maar nu wordt me toch wel erg duidelijk dat ik de hulp hard nodig heb. Er was eens sprake van afscheid van de ggz maar nu wordt er juist naar nog meer hulp gezocht voor mij. Het voelt niet goed om zo afhankelijk te zijn en zoveel te vragen van anderen maar nu wil ik vooral dat het heel snel 6 januari is, want dan zijn ze er gelukkig weer.

Published on: Author: madelonwonink
angst

De bedrieger

ik heb OCS (beter bekent als OCD) ze zijn het er allemaal over eens en ik krijg waarschijnlijk gespecialiseerde hulp ervoor. Maar af en toe slaat de twijfel toe, dan ben ik opeens niet meer zeker van mijn diagnose. Niet omdat de mensen die het stelde onkundig zijn, nee ik denk dan dat ik het verzonnen heb en vakkundig iedereen om de tuin geleid heb.

Ook dit heeft een naam, het zogenaamde oplichterssyndroom, vaak gaat het over succes waarvan je niet geloofd dat je dit verdiend maar bij mij is het dus wat donkerder dan dat, ik geloof soms een ziekte te hebben bedacht. Nu vraag je, je misschien af, waarom zou ook maar iemand verzinnen dat ze OCS heeft? Daar heeft mijn hoofd wel een antwoord op, aandacht en een (ziekelijke) behoefde ergens bij te horen, zielig bevonden te worden en een excuus om mijn gebrek aan succes aan op te hangen.

het soms overweldigende gevoel een bedrieger te zijn is waarschijnlijk een obsessie van mij dus onderdeel van de OCS waarvan ik soms denk het niet echt te hebben. Hiervan kan ik aardig in de knoop komen want als ik geen OCS heb dan worden de andere obsessies ook waarheden en dat maakt me een slecht mens en sowieso wat voorn mens doet alsof ze ziek is om wat aandacht ? Dat is beslist ook niet zuiver.

Ik denk dat als de 100 meest gespecialiseerde en briljante psychiaters allemaal zouden zeggen dat ik het echt heb, het nog steeds zou knagen “ja dat denken jullie alleen maar omdat ik precies weet wat te antwoorden”

Ik ben niet zeker wat de weg hieruit is, waarschijnlijk verdragen van de onzekerheid.

een vrees is ook dat dit me in de weg gaat zitten om behandeling te volgen want als je maar alsof doet verdien je geen behandeling, dan moeten mensen die het al druk genoeg hebben geen tijd aan jou besteden. Ik denk er soms ook over om een mail te sturen naar de mensen die mij behandelen met de mededeling dat ik alles heb verzonnen met een spijtbetuiging natuurlijk voor het verspillen van tijd. Heb het nog niet gedaan maar vraag me af hoe er dan gereageerd gaat worden. Het kan dat ik gerustgesteld wordt dat ik het echt niet heb verzonnen maar het kan ook dat ze boos worden en dat vindt ik erg begrijpelijk, misschien heb ik het daarom niet gedaan.

Vreemd genoeg twijfel ik nooit aan mijn autisme, daar ben ik wel zeker van. Of dat is omdat ik langer weet dat ik dat heb of het geheel heb geaccepteerd of geen van deze redenen, ik weet het niet. Ook hiermee gaat mijn hoofd aan de haal want dan zal er wel een reden zijn dat ik wel aan mijn OCS twijfel, misschien wel omdat er waarheid in zit.

Ik wordt doodmoe van mezelf, alsmaar analyseren wat er in me leeft en wat dat dan betekend, het put uit. Ook de angst die ermee gepaard gaat zorgt ervoor dat ik vaak weinig energie heb en weinig ruimte voor andere dingen.

Ik hoop eerlijk gezegd dat ik echt wel OCS heb, niet omdat ik het zo graag wil hebben maar omdat er dan iets aan gedaan kan worden en hopelijk kan ik nog beter worden. Ik weet nog niet precies bij wie en hoe de behandeling eruit gaat zien maar wie het ook gaat zijn krijgt een hele klus om mijn hoofd te overtuigen van wat echt is.

Published on: Author: madelonwonink