angst

Hebben we het wel goed gedaan?

bij elke afgeronde bestelling krijg ik die vriendelijke maar ook dringende vraag, deze mag ik dan beantwoorden in een snelle enquête, het duurt maar een paar minuten wordt mij beloofd. Soms wordt om me wat te motiveren om ze te laten weten of alles goed is een mogelijkheid voor cadeau-bonnen beloofd, er volgt wel een loting omdat elke klant 50 euro of meer geven tot uiteindelijk faillissement leidt maar dat is maar slechts een detail want natuurlijk ga ik winnen. Wanneer ik niet inga op hun vraag volgt er vaak nog een herinnering, of ik echt niet wil laten weten of alles wel naar wens was en soms blijft het niet bij 1 herinnering.

Bij mijn laatste bestelling online kreeg ik niet alleen de vraag van het bedrijf waar ik het had gekocht maar ook van het bedrijf dat het pakket kwam bezorgen wou weten of ze dat wel goed hadden gedaan. Ik ben zelf niet iemand die erg veel bestelt maar kan me voorstellen dat grootgebruikers van internetbedrijven daar best veel tijd aan kwijt zijn.

Nu denk ik niet dat de Nederlandse consument op haar mondje is gevallen, als er iets mis is hoor je het wel via klantenservice of sociale media, dus als je niks hoort is het toch goed ?

Het hele bedrijfsleven van multinational tot kleinbedrijf lijkt te lijden aan een groot gevoel van onzekerheid, een obsessieve angst om de klant te kort te doen en die angst kan alleen maar getemd worden door geruststelling van deze zelfde klant. Het compulsief vragen naar deze geruststelling kost het bedrijf vast veel tijd en geld maar het laten durven ze al lang niet meer.

Ik begrijp zeker waar deze bedrijven vandaan komen een leef met hun mee, ook ik heb de dwangmatige onzekerheid dat ik dingen verkeerd doe en vraag meer dan ik zou moeten na of ik het wel goed heb gedaan. Dit doe ik zelfs wat onhandiger dan de bedrijven namelijk door te verklaren dat ik het niet goed deed en daar dan mijn excuus voor maken. Ik ga in therapie voor deze en nog andere dwangmatigheden. Ik zie best wel tegen de therapie op met name omdat ik dan mijn angsten aan zal moeten gaan en het wordt hoe dan ook hard werken. Ik vindt het de moeite waard voor de mogelijkheid op een beter leven met minder angst en vraag het bedrijfsleven, durven jullie mij te volgen?

Published on: Author: madelonwonink
angst

Vakantie

het is vrij gebruikelijk om vakantie te nemen rond de feestdagen, het is toch al druk genoeg met die dagen dus wat extra lucht kan iedereen wel gebruiken. Ook is het voordelig om dan vrij te nemen want de feestdagen zijn sowieso vrije dagen. (uitzonderingen nagelaten).

Ook mijn hulpverleners zijn nu op vakantie en dat is ze van harte gegund, ze zitten bijna het hele jaar opgescheept met mij en daar moet je zo af en toe even van weg.

De laatste tijd gaat het niet zo goed met mij dus vroeg ik vrij veel aandacht van ze, niet dat we meer afspraken hadden maar daar buiten stuurde ik nog mailtjes en appjes (begeleidster) het hielp mij wat om af en toe zo wat lucht te krijgen en eerlijk gezegd dacht ik er niet altijd even goed over na dat ik niet de enige was die aandacht van ze vroeg. Ik moet dealen met alleen mezelf maar zij hebben bij wijs van spreken nog 10 andere madelon’s. Als ik erover nadenk zo, mogen ze wel iets langer pauze van mij nemen zodat ze goed tot rust kunnen komen.

Maar de vraag is nu, hoe kom ik deze periode door? De feestdagen maken me gestrest en door de stress worden mijn klachten erger, tel daar bij op dat mijn dagbesteding ook even pauze van me heeft ingelast en daarmee mijn routine vervalt en het valt misschien te begrijpen dat ik bijna de hele dag angstig doorbreng. Ik probeer het dapper te dragen maar ook dat heeft grenzen en ik begin me af te vragen of er wel een einde aan komt. In een ideale wereld had ik nu ook even hulp maar ben er niet zo erg aan toe dat ik de crisisdienst kan bellen ( en denk als ik wel zo erg ben ik niet kan bellen) en zou dan eerst moeten uitzoeken waar je die mensen vindt, misschien zou google het weten? Kan ook de bereikbaarheidsdienst van begeleiding bellen maar ja tis nog steeds bellen en dat kan ik niet zo goed.

Ik wil mezelf graag zelfstandig wanen maar nu wordt me toch wel erg duidelijk dat ik de hulp hard nodig heb. Er was eens sprake van afscheid van de ggz maar nu wordt er juist naar nog meer hulp gezocht voor mij. Het voelt niet goed om zo afhankelijk te zijn en zoveel te vragen van anderen maar nu wil ik vooral dat het heel snel 6 januari is, want dan zijn ze er gelukkig weer.

Published on: Author: madelonwonink
angst

De bedrieger

ik heb OCS (beter bekent als OCD) ze zijn het er allemaal over eens en ik krijg waarschijnlijk gespecialiseerde hulp ervoor. Maar af en toe slaat de twijfel toe, dan ben ik opeens niet meer zeker van mijn diagnose. Niet omdat de mensen die het stelde onkundig zijn, nee ik denk dan dat ik het verzonnen heb en vakkundig iedereen om de tuin geleid heb.

Ook dit heeft een naam, het zogenaamde oplichterssyndroom, vaak gaat het over succes waarvan je niet geloofd dat je dit verdiend maar bij mij is het dus wat donkerder dan dat, ik geloof soms een ziekte te hebben bedacht. Nu vraag je, je misschien af, waarom zou ook maar iemand verzinnen dat ze OCS heeft? Daar heeft mijn hoofd wel een antwoord op, aandacht en een (ziekelijke) behoefde ergens bij te horen, zielig bevonden te worden en een excuus om mijn gebrek aan succes aan op te hangen.

het soms overweldigende gevoel een bedrieger te zijn is waarschijnlijk een obsessie van mij dus onderdeel van de OCS waarvan ik soms denk het niet echt te hebben. Hiervan kan ik aardig in de knoop komen want als ik geen OCS heb dan worden de andere obsessies ook waarheden en dat maakt me een slecht mens en sowieso wat voorn mens doet alsof ze ziek is om wat aandacht ? Dat is beslist ook niet zuiver.

Ik denk dat als de 100 meest gespecialiseerde en briljante psychiaters allemaal zouden zeggen dat ik het echt heb, het nog steeds zou knagen “ja dat denken jullie alleen maar omdat ik precies weet wat te antwoorden”

Ik ben niet zeker wat de weg hieruit is, waarschijnlijk verdragen van de onzekerheid.

een vrees is ook dat dit me in de weg gaat zitten om behandeling te volgen want als je maar alsof doet verdien je geen behandeling, dan moeten mensen die het al druk genoeg hebben geen tijd aan jou besteden. Ik denk er soms ook over om een mail te sturen naar de mensen die mij behandelen met de mededeling dat ik alles heb verzonnen met een spijtbetuiging natuurlijk voor het verspillen van tijd. Heb het nog niet gedaan maar vraag me af hoe er dan gereageerd gaat worden. Het kan dat ik gerustgesteld wordt dat ik het echt niet heb verzonnen maar het kan ook dat ze boos worden en dat vindt ik erg begrijpelijk, misschien heb ik het daarom niet gedaan.

Vreemd genoeg twijfel ik nooit aan mijn autisme, daar ben ik wel zeker van. Of dat is omdat ik langer weet dat ik dat heb of het geheel heb geaccepteerd of geen van deze redenen, ik weet het niet. Ook hiermee gaat mijn hoofd aan de haal want dan zal er wel een reden zijn dat ik wel aan mijn OCS twijfel, misschien wel omdat er waarheid in zit.

Ik wordt doodmoe van mezelf, alsmaar analyseren wat er in me leeft en wat dat dan betekend, het put uit. Ook de angst die ermee gepaard gaat zorgt ervoor dat ik vaak weinig energie heb en weinig ruimte voor andere dingen.

Ik hoop eerlijk gezegd dat ik echt wel OCS heb, niet omdat ik het zo graag wil hebben maar omdat er dan iets aan gedaan kan worden en hopelijk kan ik nog beter worden. Ik weet nog niet precies bij wie en hoe de behandeling eruit gaat zien maar wie het ook gaat zijn krijgt een hele klus om mijn hoofd te overtuigen van wat echt is.

Published on: Author: madelonwonink
hulpverlening

Zinnige zorg (voor alle ggz medewerkers)

Laatst werd er door de ggz instelling parnassia een opmerkelijke uitspraak van zorgverzekering VGZ naar buiten gebracht.

“`Psychische problemen lossen zich meestal zelf wel op. Je kan beter niets doen, mensen herstellen spontaan en dat maakt de meeste psychische hulp niet zinnig is”

het is natuurlijk hoopvol te denken dat ik op een gegeven moment vanzelf wel weer beter wordt maar ook een beetje jammer dat ik dan veel tijd heb verloren aan het krijgen van onzinnige zorg. Ik hoop wel dat VGZ me kan vertellen hoelang het ongeveer duurt, dat spontaan herstellen, ik wil niet ongeduldig zijn maar wordt een beetje moe van mijn psychische problemen.

Met de uitspraak “je kunt beter niks doen” worden duizenden mensen die met hart en ziel werken om patiënten een beter leven te geven verschrikkelijk te kort gedaan. Niet alleen wordt het vaak zware werk als volkomen zinloos bestempeld maar er wordt zelfs gesuggereerd dat het mensen kwaad zou doen. Ik kan me wel indenken hoe ik me zou voelen als dit over mij en mijn werk werd gezegd, volkomen kut.

Als patiënt die er maar niet in slaagt spontaan te herstellen wil ik ze een hart onder de riem steken. Jullie doen zeer waardevol werk, jullie hebben mijn leven gered toen het nodig was en jullie zorgen nog steeds goed voor me. Dank jullie wel voor het telkens weer moed inspreken wanneer ik die even niet kan vinden en dank jullie dat ik nog steeds niet ben opgegeven. Dank jullie wel omdat jullie altijd naast me staan om me te helpen, en omdat jullie nooit klagen over dat het best veel werk is. Er zijn veel mensen hersteld die zonder jullie nu nog zouden lijden of zelfs dood zouden zijn en dat maakt alles wat jullie doen zeer zinvol en waardevol.

Aan de VGZ wil ik vragen in gesprek te gaan met patiënten over hoe het is met psychische problemen te leven, over hoe zwaar het soms is de dag door te komen en over hoe fijn het is als er dan iemand naast je staat die je ondersteunt. Ik hoop van harte dat jullie na die gesprekken dan deze uitspraak intrekken en je gemeende excuus aanbied aan al die hart-werkende mensen.

Published on: Author: madelonwonink
autisme

Aankijken

om een goedwerkende samenleving te hebben moet iedereen zich wat aanpassen aan de ander, maar waar is de grens? Wanneer betekend aanpassen dat je jezelf verliest?

Ik had laatst een gesprek met een hulpverlener die ik nog nooit eerder had gezien en hij werkte normaliteit niet met mensen met autisme. Ik was om verschillende redenen er angstig bij dit gesprek en als ik erg angstig ben is dan goed te merken door mijn lichamelijke onrust. Ook zijn mijn autistische kenmerken in grotere mate aanwezig zoals het niet aankijken van de gene waarmee ik in gesprek ben. Dat niet aankijken werd door hem opgemerkt, benoemd en kreeg de suggestie dat ik daar misschien nog wat aan moest werken.

Dat raakte me, het is niet de eerste keer dat ik er een opmerking over kreeg maar nu reageerde ik niet met mijn gewone geïrriteerdheid over het onderwerp maar ging denken. Misschien had hij gelijk.

Ik vroeg me af hoezeer anderen anders naar me keken om dit stukje gedrag en het beste om dat te ontdekken is het vragen dus maakte ik een twitterpoll aan. Mensen op twitter zijn meestal niet op hun mondje gevallen en die eerlijkheid kwam me nu wel goed uit. Er werd heel veel gereageerd hierop, heb in totaal 321 stemmen gehad, dat is veel meer den elk ander poll die ik heb gedaan op twitter (waarvoor mijn dank)

Hoewel de meerderheid aangaf geen negatief beeld van mensen te hebben als ze je niet aankijken was het deel dat aangaf dat wel te hebben niet onsignificant, namelijk 39% .

ik moet toegeven dat ik dit gedrag nooit bewust heb proberen te veranderen, ik zette dat weg als te moeilijk maar wellicht is het verstandig om dat wel te doen want uit de reacties die ik op de tweet kreeg maakte ik vooral op dat ik onbewust desinteresse communiceer. Ook leidt het af van het gesprek omdat mensen zich gaan afvragen waarom ik ze niet aankijk.

Ik kan mijn begeleidster vragen of ze me wilt helpen met hoe ik me dat moet gaan aanleren, ze heeft als iemand die veel met autisme te doen heeft vast vaker te doen gehad met dit onderwerp.

Ook kan dagbesteding een prima plek om te oefenen zijn, kan ze vragen me erop te wijzen als ik de fout weer inga (want ik moet me er dan wel bewust mee bezig zijn, vanzelf gaat het niet).

Het zal wel moeite kosten en of ik het onder de knie ga krijgen weet ik niet maar denk dat ik het er maar voor over moet hebben om mensen meer op hun gemak te stellen als ze met me praten, en misschien heel misschien denken ze dan ook niet dat ik zo raar ben.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Bevroren

Ik zit op de bank, ik zit al een tijdje op de bank. Ik doe niks, helemaal niks, eerst wreef mijn hand nog over de zachte stof van mijn pyjama maar ook die is stilgevallen.

Ik ben bang, heel bang en zit gevangen in mezelf, ik ben bevroren.

Tijd verstrijkt en ik zit stil, wil wel bewegen maar het voelt onveilig en mijn lichaam weigert. Begin me af te vragen of ik hier nog uit kom, hoe lang het gaat duren, de onveiligheid zit in mijn hoofd en gaat nergens heen dus stil zitten heeft geen zin.

Langzaam en met veel moeite beweeg ik een teen, een voet, het voelt niet goed, het voelt veiliger om stil te blijven maar ik weet dat bewegen de weg naar buten is. Na een tijdje sta ik op een loop een rondje in de woonkamer, niet om ergens heen te gaan maar om te bewegen en niet weer stil te vallen. Ik ga maar eens stofzuigen, dat moet nog gedaan worden en blijf dan in beweging. Het werkt, de angst wordt wat minder, ik maak voor mezelf een kop thee en ga dit blog schrijven.

Deze toestand doet me denken aan de haas in een documentaire die ik laatst zag (https://nl.wikipedia.org/wiki/Holland:_Natuur_in_de_Delta ) de haas leeft in een open weiland en heeft als eerste overlevingstechniek zich doodstil houden zodat hij niet opvalt. Jonge hazen zitten bijna de hele dag doodsbang op het “nest” (een stukje platgetrapt gras) om vervolgens na het donker tot leven te komen en gaan eten. Het is misschien een prima overlevingstechniek (voor bijvoorbeeld roofvogels, minder handig voor tractors) maar kan het niet helpen medeleven te voelen met het beestje dat een groot deel van zijn leven bang is. Als hij nou een hol leerde te graven zoals het familielid konijn, zal dat niet fijner zijn ? Dan is hij voor roofdieren veilig en kan hij misschien wat genieten van het leven. Maar kun je een haas leren een hol te graven? Of zal het altijd teruggrijpen op wat al jaren werkte ?

Kan ik leren een hol te graven? Zodat ik veilig ben voor de gedachtes in mijn hoofd en minder bang zal zijn. Of zou mijn natuur altijd overwinnen en ben ik gedoemd te leven in een toestand waarin ik overleef maar geen geweldig leven heb?

Published on: Author: madelonwonink
angst

Over de auteur: wat benoem je?

nu ik besloten heb een gedichtenbundel uit te geven is het natuurlijk veel in mijn gedachten, welke keuzes ik wil maken ook in een verder stadium dan ik ben (namelijk in het verzamel en schrijf stadia). In de eerste stap op de website waar ik wil uitgeven staat ook een stukje over de auteur en dat geeft te denken want wat wil ik nu benoemen over mezelf en wat niet en dan doel ik vooral op mijn psychische aandoeningen.

Ik ben vrij open over mijn aandoeningen op internet en ook hier in mijn blog dus verbergen kan niet en dat wil ik ook niet maar of ik ze moet gaan benoemen in een klein stukje op de website waar je het boek kan kopen. Het valt niet te ontkennen dat ze een wezenlijk deel van me zijn en het heeft zeker invloed op hoe en waarover ik schrijf maar ik ben bang dat mensen het uit medelijden gaan kopen en dat wil ik niet. Hoe realistisch deze angst is weet ik niet maar het zal waarschijnlijk wel in mijn hoofd zitten tegen die tijd.

En als ik het benoem, hoe dan? Ik kan alleen de namen noemen en hopen dat mensen weten wat het inhoud, kan ook gaan uitleggen maar heb daarvoor maar beperkte ruimte, kun je in een paar regels uitleggen wat autisme en ocd inhoud? Of doe ik mezelf dan gegarandeerd te kort?

Hoe denken jullie hierover? Heb ik schrijvers in mijn netwerk die voor deze keus hebben gestaan? Ik hoor graag van jullie. Ik laat wat ik uiteindelijk schrijf sowieso even lezen door iemand die me goed kent, om te kijken of het goed overkomt maar ik moet de keus natuurlijk zelf maken.

Published on: Author: madelonwonink