Mijn huidige probleem is niet nieuw, in begin november blogde ik er ook al over sorry, sorry, sorry) en zelfs eerder in 2017 (ben ik vervelend?) dus waarom nu weer ? Omdat ik denk dat ik het beter kan uitleggen en het is iets dat nogal speelt op het moment dus ik heb behoefde erover te “praten”.

Nu ga ik eens terug naar het begin en dat is een stuk verder terug dan 2017, ik zat op het MBO en was een jaar of 17 (ongeveer) en had 2 vriendinnen waarmee ik buiten school ook wel eens wat ging drinken ofzo. Het buiten school regelmatig iets doen met vrienden was nieuw voor mij, voor die tijd kwam het bijna niet voor en misschien was ik daarom ook wel zo onzeker hierin.

Ik was me er erg van bewust dat omgang met andere mensen niet mijn sterkste punt was maar wou (en wil) het wel goed doen. Mijn onzekerheid kwam meestal nadat we weer naar huis gingen naar boven, was ik te stil geweest of juist te aanwezig? Had ik iets stoms gezegd ? Ik wist het gewoon niet en dat zat me erg dwars, ik werd er angstig van.

Nu hadden we toen al mobiele telefoons, niet de halve computers van tegenwoordig maar simpele telefoons waarmee je kon bellen en smssen en dat laatste was ik nogal een fan van want communiceren in schrift gaat me zoveel beter af dan praten.

Mijn oplossing voor de opkomende angst was ze een smsje sturen naar ze met een excuses over wat ik dacht dat wel eens mis zou kunnen zijn gegaan. Dan kreeg ik 2 terug met meestal “niks van gemerkt” of “geeft niks” en dan was het wel weer goed. In het begin stuurde in deze sms wanneer ik thuis was en dus de hele terugweg had kunnen denken erover maar op een geven moment was het al verstuurd voordat ik mijn fiets had gepakt. Er werd nooit moeilijk over gedaan, het was gewoon één van de wat vreemde madelondingen. Dit ging door tot de vriendschap ophield, soms voelde ik me zo goed dat het niet nodig was maar meestal wel. Vreemde is wel dat ik hier geen last van had bij ons contact in school.

Ook in latere contacten had ik hier last van, bij iets drinken loste ik het op door en tweet of DM naar de organisatie te sturen met mijn excuses (die stelden me ook gerust) en de aanleiding voor het blog “ben ik vervelend?” was dat ik een vriend in paniek had geappt met de vraag of ik vervelend was geweest tijdens een samenzijn in de stad, hij had geen idee waar ik het over had omdat ik me prima had gedragen.

Afgelopen tijd ben ik een stuk angstiger, het begon met paniekaanvallen en angst voor deze aanvallen (vooral in de avond) maar op een gegeven moment was ik de hele dag angstig en bang bij bijna elk contact (ook online) dat ik iets verkeerds had gezegd waardoor de ander gekwetst/beschadigd werd Het lijkt iets beter te gaan, ben niet de hele dag in een staat van paniek maar goed gaat het zeker nog niet.

Dus wat is het ? Gewoon een raar madelondingetje ? Nou nee zo uniek ben ik nou ook weer niet. Het is dwangmatig, het gekke is dat ik door vrijwilligerswerk en contact met Menno Oosterhoff toch aardig wat wist over dwang maar dit had ik niet met dat woord verbonden totdat het als zodanig benoemd werd door Menno (en ook door mijn behandelaar inmiddels is bevestigd dat dit echt dwangmatig is).

nu zie ik ook wel duidelijk de obsessie (grote onrust en/of angst over een kleine onvolkomenheid) en de compulsie (excuses maken, bevestiging vragen) en de (zeer tijdelijke) rust die daar op volgt.

Deze kennis helpt me wel in de zin van erkenning voor wat er aan de hand is maar weten helpt me niet echt het beter te doen als ik er middenin zit, de angst is dan zo groot dat ik als ware de weg kwijt ben en soms zelfs 1 keer geruststellen niet meer genoeg is.

Ik weet wel wat helpt bij dwang namelijk het leren verdragen van de onrust en compulsies niet meer uitvoeren, maar of ik sterk genoeg ben dat te doen weet ik niet, tot nu toe niet echt.