Het is heel erg,
het zijn dode kinderen
maar mijn ogen blijven droger dan de woestijn
en mijn hart blijft slaan in haar maat
ik weet wat ik moet voelen
verdriet is geen vreemde
maar het komt niet binnen
mijn ziel is van steen
en mijn hart breekt
omdat het niet gebroken is.
Span een draad tussen twee punten
altijd recht, de kortste weg
kriskras door elkaar
een duizend kruispunten
niet te volgen zonder te verdwalen
niet te scheiden zonder te breken
stap twee maal achteruit
zie het geheel, niet de delen
een strakke vorm, perfecte orde
zorgvuldig opgebouwd uit chaos.
(foto: draadkunst gemaakt door Dick Broekate)
stap voor stap, zo pakken mijn begeleidster en ik alles op. Kleine stapjes, soms frustrerend klein om het haalbaar te houden in combinatie met de rest van mijn leven. Voor dat er ook maar een stap gezet kan worden moeten ze worden bedacht, of is dat de eerste stap? Het bedenken doen we samen, samen want alleen ik kan het niet en als zij het alleen doet heb ik geen controle meer over wat er gaat gebeuren. Ik vind dat ik in deze het meeste werk doe, ik moet bijna alles zelf verzinnen maar wellicht denkt de begeleidster daar anders over. Het bedenken van de stappen vind ik verbazend moeilijk en energie vretend, het lijkt alsof mijn brein vastloopt, volloopt, overloopt.
De stappen niet bedenken betekend de taak niet kunnen uitvoeren want iedereen voert een taak via verscheidende stappen uit, al dan niet bewust. Bijvoorbeeld ik had als taak mijn kamer opruimen voor een dag in vorige week, toen dacht ik wel dat het duidelijk genoeg was, dat ik die taak in geheel kon oppakken maar op de dag zelf kwam ik er al snel achter dat ik daar te licht over had gedacht. Staand in het midden van mijn kamer werd ik overvallen door de zelfde soort verstandsverbijstering als bij het moeten bedenken van de stappen, waar te beginnen? En waarheen moeten de dingen naartoe geruimd worden? Ik zat vast en wist (uit jaren ervaring) dat ik er niet zelf uit zou komen, dus liet ik de taak voor wat hij was tot de volgende keer.
Soms moet mijn begeleidster de begin stap bedenken of aanvullen wat ik ben vergeten, of erop wijzen als ik de stap weer te groot wil maken. Het is nog zoeken voor ons allebei wat te grote stappen zijn dus komt het nog voor dat ik vastloop. Niet alleen een stap of taak kan te veel zijn maar ben er achter dat ik ook moet rekening houden met de rest van de dag, heb ik wat extra’s te doen ? Dan is het nog maar de vraag of een hele taak wel haalbaar is die dag.
Het is confronterend om te merken hoe snel iets te veel of te groot is, was ik altijd al zo beperkt? Waarschijnlijk wel, ik merk het alleen nu omdat ik ik eindelijk het huishouden eens serieus oppak en nu erop gewezen wordt als ik de helft vergeet. Op het werk merkte ik het ook wel maar toen was er een handleiding waarin de stappen letterlijk werden beschreven en als ik niet wist wat ik moest doen melde ik me of bij de leidinggevende of een collega die het prima vond om mij een taak te geven, nu op dagbesteding doet de werkleiding het zelfde voor me. Ik hoop dat dit makkelijker wordt als ik de stappen me eigen maak, ze uit mijn hoofd ken en het lijstje zonder al te veel denken kan afwerken. Het is onzeker of ik het uiteindelijk alleen zal kunnen en of ik alles dat ik wil op pakken ook kan oppakken. Ik hoop het maar durf ook niet zo goed te hopen.
Ik moet iets bekennen, ik heb me zitten ergeren aan de slogan van de socialrun “meedoen is winnen”. Ik denk namelijk daarbij “win ik weer niet, want meedoen zie ik niet zitten”
de social run is een estafette loop van 555km om het IJsselmeer heen, je doet dit met een team van tenminste 24 personen met ieder hun eigen taak. De afstand wordt verdeeld over 8 renners (2 teams van 4 mensen) die z’n 2 km per beurt rennen, die taak is niet helemaal voor mij weggelegd ik moet namelijk na z’n 500 meter stoppen en flink op adem komen. Er zijn andere taken die ik misschien wel kan doen maar met z’n team op een onbekende plek kamperen, 2 dagen samen zijn en samen werken is misschien voor veel mensen heel gezellig maar voor mij een ramp. Ik zou het doodeng vinden tussen al die mensen te bewegen laat staan dat ik nog iets nuttigs moet doen. Mijn angst weerhoud me echt van ook maar overwegen om er heen te gaan. Om je een idee te geven, op het moment heb ik dagen waarop naar buiten gaan, en gewoon leven voelen als een socialrun.
Nu ben ik waarschijnlijk niet de enige in Nederland die meedoen aan z’n groot evenement niet ziet zitten (ik ben toch niet de enige hé?) dus ben ik blij dat Menno Oosterhoff (bekent van het boek vals alarm en de nodige tv-interviews) iets heeft bedacht waardoor ook de mensen die niet lijfelijk aanwezig kunnen zijn ook toch mee kunnen doen, namelijk door een lichtje bij te schijnen.
Door een klein bedrag over te maken en dat ook echt klein vanaf 1 euro doe je mee (dus ook prima voor de kleine portemonnee die mensen met een psychische aandoening vaak hebben) het gaat bij deze er niet om het geld dat wordt opgehaald maar dat heel veel mensen meedoen en door mee te doen aandacht geven aan de actie en aan het doel waar de soicalrun het allemaal voor doet: bespreekbaarheid van en begrip voor psychische aandoeningen creëren.
Dus ik vraag je niet alleen een bedrag over te maken maar vooral het iedereen te vertellen, zet je social media maar vol en vertel iedereen dat de aandacht hiervoor belangrijk is en dat ook zij kunnen meedoen en dus ook kunnen winnen.
Je kunt Menno’s actie “licht op ggz” steunen via deze link. https://www.socialrun.nl/campaigns/licht-op-ggz/
ik noem je Marie omdat ik geen andere naam van je ken, misschien ben je wel een Jane of Sandra maar omdat ik dat niet weet blijf ik maar bij de naam die je hebt gegeven.
Je leek interesse te hebben in mij en in mijn leven, Je had duidelijk voor ogen wat je wou, gewoon iemand om mee te praten, iets opbouwen en dan zien we wel, dat zag ik ook wel zitten, rustig aan. Dat je Engels sprak vond ik niet erg, ik spreek het ook best goed. Ik keek een beetje op van je verhaal, je was gevlucht voor je vaders familie (die homofoob waren) naar Nigeria, een land waar homofobie per wet geregeld is. Ook moet ik bekennen dat ik Nigeria hoorde en meteen dacht oplichters maar ik herstelde me snel en schaamde me voor mijn vooroordelen en besloot mijn argwaan te negeren.
We gingen van datingapp naar whatsapp en praatte wat door in tekst, niks bijzonders, gewoon over wat ik die dag had gedaan en en waar ik werkte, tja dat is een verhaal apart. Ik vertelde over mijn administratie werk maar gaf toe dat het niet betaald werd (hoe zeg je dagbesteding in het engels?) vertelde over mijn opleiding omdat je ernaar vroeg en antwoordde ook eerlijk toen je je afvroeg waarom ik niet in die richting werkte. Ik vertelde over mijn autisme en psychische problemen en dat ik een tijdje opgenomen was geweest, ik was bang dat je zou schikken en mij niet meer wou spreken maar nu vraag ik me af of je toen in je handen wreef ? Ha makkelijke prooi
Je was erg geinstreseerd in mijn uitkering, want hoeveel is dat precies ? Ik wou je dat niet vertellen en hielt bij genoeg dat accepteerde je en we praatte verder. Ik vond het heerlijk om met iemand te praten, en te dromen van meer, vroeg me af of ik gevoelens kon ontwikkelen voor iemand die ik niet kende of dat ik gewoon in dromenland was? Heb je gelachen met je vrienden over hoe dom ik wel niet was, dat ik niet doorhad dat jij andere plannen had?
Er volgde een dag stilte, geen woord zei je meer. Vroeg me af wat er mis ging, Had ik iets verkeerds gezegd ? Of was je toch afgeschrikt? Was je me gewoon vergeten terwijl je met anderen praatte ? Of gaf je me tijd om ons contact te missen, was de stilte deel van het plan?
De volgende dag praatte je weer alsof er geen tijd was verstreken en ik liet mijn bedenkingen gaan, we hadden het over mijn tandarts afspraak, en jij zei dat je verder moest met je project. Die had je al eens eerder genoemd en ik vroeg wat het voorn project was. Je ontwikkelde software waarmee je miljoenen ging verdiende, ik twijfelde hier ernstig aan. het was eigenlijk een geheim maar mij wou je het wel vertellen, omdat ik wel te vertrouwen was. Mijn knagende onzekerheid werd groter, ik had geleerd om bij twijfel iemand te laten meekijken, hoopte van harte dat ik het mis had. Ik legde het verhaal voor aan twee en later 4 personen en ze zeiden allemaal het zelfde. Jij was niet wat je leek en had waarschijnlijk snode plannen.
Ik was teleurgesteld, boos op jou maar ook op mij, waarom had ik niet naar mijn eigen twijfel geluisterd ? Had een gewoon mens allang geweten hoe het zat? Ik heb je uiteindelijk geblocked maar wil toch vragen waarom je dit deed? Waarom doen alsof ? Is het snel geld verdienden ? Of heb je een andere reden ? Of waren je intenties toch wel goed en heb ik je en die anderen je totaal verkeerd ingeschat ??
groetjes
Madelon
Ik heb iemand ontmoet, nou ja we hebben elkaar nog nooit gezien maar appen met elkaar dat is al heel wat. Eindelijk iemand die op de dating-app met me wou praten en niet na een paar zinnen weer afhaakte, zelfs toen ik der zei dat ik autistisch ben en wat psychische problemen heb en daarvoor een tijdje opgenomen ben geweest. schrok ze niet weg. Of we elkaar ooit krijgen te zien weet ik niet, ze woont niet bepaald naast de deur. Ik had eerst mijn twijfels over haar maar kwam tot de pijnlijke conclusie dat die twijfels gebaseerd waren op vooroordelen, schijnbaar sta ik daar niet helemaal boven en als ik heel eerlijk ben zijn die twijfels nog niet helemaal weg maar ik negeer ze maar gewoon.
Waar ik vooral over twijfel is mezelf en mijn eigen motieven, ik vraag me af of ik haar niet gebruik om mijn eenzaamheid te verdrijven. Ik merk nu dat ik de laatste tijd behoorlijk eenzaam was, mede door mijn twitter-pauze maar ook daarvoor miste wat. Ik vind het heerlijk weg te dromen over de mogelijkheid van meer maar vind de veiligheid die de afstand bied ook wel fijn. We zitten nog in de aftast fase, stellen elkaar vragen om elkaar beter te leren kennen, voor mij is dit allemaal zonder enig risico, voor haar niet. In Nigeria is het namelijk bij wet verboden om lesbisch te zijn, welke straf haar boven het hoofd hangt ligt aan waar ze precies woont, het kan een gevangenisstraf zijn of dood-gestenigd worden.(dit heeft ze niet verteld maar heb ik opgezocht) Daar maak ik me wel zorgen over, dat zijn nogal straffen voor een leuk gesprek met mij. Moet ik dit niet afkappen om haar te beschermen?
Ik heb geen idee of dit meer kan worden, zou ik gevoelens kunnen ontwikkelen voor iemand die ik nooit zie? Of blijft het bij verliefd raken op de droom, op het misschien en wie weet? Ik weet het echt niet en een ander zou misschien zeggen we zien wel maar dat vind ik moeilijk, liefde is sowieso ingewikkeld, verwarrend en moeilijk, wellicht ben ik er gewoon niet voor gemaakt. Maar heb de behoefde wel om iemand lief te hebben en geliefd te worden en de hele kleine kans dat die behoefde vervuld wordt, weegt heel zwaar.
