het begon voor mij al een tijd geleden wanneer ik moest beslissen of ik me wou opgeven, ik wist dat het een uitdaging zou worden maar uiteindelijk won de wil om het toch maar eens te proberen. Daarna kon ik het redelijk goed parkeren tot een avond of twee erover toen ik toch best nerveus werd voor het hele gebeuren.

Barbara Siebelink-de Leeuw (organisator) was erg geduldig met me, beantwoorde elke vraag en dacht mee aan hoe me zo goed mogelijk voor te bereiden. Ze reserveerde een plekje in de zaal naar mijn keuze voor me (achterin aan de buitenkant zodat ik in theorie weg kan lopen) en maakte op de dag zelf foto’s van het pand zodat dat al geen verrassing meer was. Dit hielp zeker maar nam de angst niet geheel weg. De angst was namelijk voor de mensen die er zouden komen, over hoe ik op ze over zou komen en over of alles niet te veel zou zijn.

De dag zelf begon met schel geschreeuw van mijn wekker om 5:15, ik wist dat ik eruit moest en gelijk door moest want als ik me even zou omdraaien zou ik mijn ogen pas weer om een uur of 10 weer openen en dan zou alles voor niks zijn geweest. Het ging goed en was een uur later eigenlijk wel klaar om de deur uit te gaan. Ik was vroeg op het station wat ik niet erg vond, beter dat dan te laat want ik had mezelf en de NS geen ruimte gegeven om een trein te missen. Er zijn niet veel mensen die op een Zaterdag al om 7 uur met de trein willen dus deze was erg rustig wat erg prettig was. In Gouda had ik een overstap van ongeveer een half uur en daar kwam de angst ook wel goed naar boven.

De wandeling naar het gebouw ging prima onder begeleiding van google maps navigatie. Alleen een drukke brede straat oversteken met alleen een zebrapad voelt toch een beetje als gevaar voor eigen leven maar ook dat ging goed. Aangekomen op locatie werd ik opgevangen en rondgeleid door Barbara, ze liep ook even mee om de koffiekaart te halen in de kantine. Als het moet kan ik dit zelf maar het kost aardig wat moeite dus in deze situatie was het erg fijn om daarin ondersteund te worden, vooral aangezien ik raar had opgekeken dat er geen sprake was van een echte kaart maar ze vertrouwden er maar op dat zelf zo eerlijk bent om voor de koffie te betalen. Toen ik dat hoorde schoot nog even door me heen “heerlijk die vooroordelen” maar kwam er al snel achter dat niet alleen de autisten dit vertrouwen genoten maar iedereen die daar komt.

Ik was blij dat ik er was aangekomen en dat het tot nu toe goed was gegaan, ik stond letterlijk te trillen van angst maar ik was er.

De mensen stroomden binnen en het werd tijd voor de eerste workshop van de dag, deze werd gehouden door Thomas Bast die autisme heeft en verslaaf is (geweest) aan alcohol een wiet. Hij nam ons eerst door hoe zijn dag eruit zag toen hij nog midden in zijn verslaving zat, deze bestond hoofdzakelijk uit wiet roken en bier drinken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het allemaal niet 100% heb gevolgd, niet omdat het oninteressant was maar omdat ik werd afgeleid door mijn eigen gedachten, ik was namelijk vrij angstig. Het gesprek met de zaal over welke voor en nadelen er zijn van een verslaving op korte en lange termijn voor mensen met autisme was interessant, ik deed natuurlijk niet hardop mee want ook maar iets zeggen in en voor een zaal vol met mensen gaat niet gebeuren.

Toen hadden we een kwartiertje pauze. Ik had besloten dat ik nog wel een kop koffie wou, dus ging onderweg naar de kantine. Daar aangekomen bleek dat meer mensen een kop koffie wilden en dat 1 van de 2 apparaten de dienst weigerde. Er stond een onduidelijke rij aan 2 kanten van de apparaten en mensen zijn niet stil als ze in de rij staan. Na dit had ik wel behoefde om bij te komen met een kop koffie, gelukkig was het hele drama hem daar om te doen dus had ik de koffie al bij de hand.

De tweede workshop van de dag werd gegeven door Moniek van der Meij en ging over autisme en adhd, zij heeft beide. Ze vertelde wat over ADHD en over autisme, benadrukte de positieve kanten vooral van ADHD en ik vind het zeer begrijpelijk dat ze dat deed, er zit zoveel stigma aan die aandoening. Er zit ook veel overlap en ze helemaal uit elkaar halen als je beide hebt gaat niet lukken en hoeft ook niet. Ze deed nog een kleine oefening met mensen zonder autisme uit de zaal dat ze liet meemaken hoe het is als muli-tastking niet lukt door ze op hun hurken te laten zitten ze hun naam en adres liet schrijven met en hun verkeerde hand terwijl ze was vragen stelde. Denk dat de boodschap wel aankwam bij de mensen die meededen.

Daarna hadden we een uur lang lunch, ik had me niet opgegeven voor de lunch in het restaurant want in deze situatie kon ik eten van onbekend en moeilijk eten wel vergeten maar ik was voorbereid en had mijn eigen broodjes meegenomen, deze at ik op in de tuin, het was prachtig weer dus dat was fijn. Ik had begrepen dat ik de koffie die ik graag wou wel binnen moest opdrinken, nu had ik 2 opties. 1 in de kantine gaan zitten, met de (kleine) kans met iemand in gesprek te komen of 2 naar de zaal terug gaan en daar in alle rust de koffie drinken. Optie 1 zou een goede exposer-oefening voor mijn sociale angst zijn geweest en een oefening om mijn sociale vaardigheden te verbeteren maar ik deed optie 2. omdat ik dacht dit kan ik toch niet en ik moest nog de hele middag qua prikkels maar als ik eerlijk ben was ik ook gewoon erg bang en aan het vermijden. Toen ik alleen in de zaal zat baalde ik wel van mezelf.

Na de lunch was Jeffrey Bemelmans aan de beurt om ons wat te vertellen over autisme, hoogbegaafdheid en depressie. Wat me het eerst opviel was de tekst op het scherm achter hem waarin hij zichzelf professioneel autist noemde, ik dacht bij mezelf “wat ben ik dan, een amateur?”

hij had het over, hoe hij anders dacht als hoogbegaafde als de gemiddelde mens en hoe voor en nadelen had. Om te laten zien wat hij ermee kon had hij in de pauze een geschut pakje speelkaarten uit zijn hoofd geleerd en door de presentatie heen noemde hij ze 1 voor 1 in volgorde op. Ik denk dat dat het goed doet op feestjes. Hij liet zien met behulp van een rubics cube hoe iemand leert door fouten te maken en dan niet op te geven maar terug naar de basis en nog eens proberen. Ook had hij het over dat hoogbegaafden vaker depressief zijn en waarom dat is (heeft te maken met associatief denken).

Ik werd steeds overprikkelder en werd het steeds meer een uitdaging om mijn aandacht erbij te houden. De pauze van een kwartiertje had ik moeite mee, ik begroete een volgende spreker even aangezien ik deze wel ken en bleef verder in de zaal. Het vervelende was bijna iedereen bleef in de zaal en kletste vrolijk met elkaar, geluiden begonnen door elkaar te lopen en ik werd bang dat ik wel eens in huilen uit kon barsten omdat alles me te veel was (dat gebeurd wel eens) of dat ik vrijwel niks meer zou kunnen (shutdown, gebeurd ook wel eens) of dat ik mezelf of erger anderen zou verwonden (meltdown, heb ik eigenlijk nooit maar toch…)

De laatste workshop werd gegeven door Menno Oosterhoff, deze ging over autisme en OCD. Dit is de enige spreker van de dag die geen autisme heeft. Wel heeft hij ervaring met OCD als psychiater maar ook patiënt. Hij gaf een uitgebreide uitleg over wat OCD inhoud en het verschil met bijvoorbeeld rigide gedrag of een fiep in autisme. Ook gaf hij een andere visie op comorbiditeit, namelijk dat er geen sprake is van 2 aandoeningen maar 1 die de theoretische grenzen van aandoeningen niet respecteert. Ik vind dat wel een prettige zienswijze, geeft het gevoel dat er minder met me mis is ook al maakt het voor de dagelijkse praktijk natuurlijk niks uit.

Toen was de dag voor mij wel echt voorbij, het werd me nog aangeboden om wat te drinken met de rest wat ik wel-niet-wel-niet aannam, echt nadenken lukte ook niet meer en besloot zo snel mogelijk naar huis te gaan.

Met google maps vond ik het station weer en moest ik wachten op nr 1 van de 3 treinen terug, er zaten nog wat mensen die ook naar de workshopdag waren geweest na te praten maar die liet ik letterlijk en figuurlijk links van me zitten, het lukte echt niet meer. Ik had zelfs moeite om op mijn benen te blijven staan omdat alles me even duizelde en bedacht me hoe beschamend het zou zijn als ik om zou vallen (alsof dat het ergste is dan). ik wou niet naar huis toe, ik wou al thuis zijn dus ging ik in 1 keer door en  at thuis wel wat.

Op dat moment had ik zoiets van dit doe ik dus nooit meer, de angst de hele dag door, de overprikkeling, het was te veel. De angst was ook niet helemaal voorbij want hoe was ik op anderen overgekomen? De lichamelijke onrust kan ik niet verbergen dus die merkte waarschijnlijk iedereen, vonden ze dat gek? Raar? Ik zou er niet om moeten geven maar dat doe ik wel.

Nu ik een beetje bekomen ben van alles denk ik er al weer wat anders over, ik zal zoiets vast nog wel eens doen als het me leuk genoeg lijkt.