angst

Dingen die mij helpen om te ontspannen.

Ik heb vaak last van angsten, spanning en onrust, het is deel van mijn leven en eerlijk gezegd zou het denk ik best vreemd voelen als het helemaal weg ging. Omdat geen moment van ontspanning kennen op een gegeven moment onleefbaar wordt zoek ik vaak naar dingen die me kunnen helpen mij te ontspannen. Dit zijn dingen die mij helpen, het is denk ik erg persoonlijk wat precies helpt voor iemand dus wat mij helpt hoeft jouw niet te helpen.

Ik benoem merken van producten zodat je ze kunt opzoeken als het je wat lijkt, mij maakt het helemaal niks uit of je dat doet want ik wordt hiervoor niet betaald šŸ˜‰

Om het zo overzichtelijk mogelijk te maken heb ik de dingen in verschillende categorieƫn verdeeld:

  • Dingen om te doen
  • kijken/luisteren
  • warmte
  • geur
  • friemelen
  • bewegen

 

Dingen om te doen.

Iets doen om te ontspannen draait voor mij om afleiding en hyperfocus, dit is het meest behulpzaam als ik onrustig ben en veel aan het piekeren ben, het geeft even een pauze van mijn gedachten.

Iets doen is zeg maar mijn eerst go to bij onrust maar soms lukt het gewoon niet omdat ik te weinig energie heb of te gevangen zit in het piekeren dat het niet lukt om een activiteit te beginnen.

Hieronder staat een lijstje van activiteiten die ik op het moment van schijven er meestal bij pak om wat ontspanning te zoeken. Ik heb soms nieuwe dingen die ik een tijd(je) doe of oude hobbies die ik weer oppak dus het lijstje kan veranderen met tijd

  • stukje lopen
  • kleuren
  • tekenen/schilderen
  • digitaal tekenen

  • spel spelen (computer of telefoon)

  • haken

  • Arduino

  • lezen

 

kijken/luisteren

deze dingen zijn vooral fijn als ik weinig energie heb, het is een stuk passiever dan de activiteiten hierboven. ik zit letterlijk als een zoutzak op de bank kijkend naar youtube of een serie/film, maar het geeft wel afleiding. Podcast en muziek luisteren doe ik vaak in combinatie met andere activiteiten (zoals het huishouden) maar kan op zichzelf ook al voor afleiding zorgen.

warmte

warmte (dat niet van het weer komt) geeft me altijd een geborgen gevoel en het helpt ook mijn spieren wanneer ik lange tijd gespannen ben geweest. Soms is een dekentje over mijn benen al genoeg om me wat beter te voelen en als ik gespannen en moe ben ga ik vaak in bed liggen.

Wat denk ik een beetje meer uitleg nodig heeft is wat een Warmie is:

het is een knuffelbeest gevuld met graan, deze kun je opwarmen door het even in de magnetron te doen en blijft dan uren warm, ook geuren deze naar lavendel voor extra ontspanning.Dit is mijn warmie

IMG_20200608_201552.jpg

maar je hebt ze in verschillende soorten en maten.

Ik leg het dan tegen mijn borstkast of mijn gezicht en geniet van de warmte.

Een warme douch helpt vooral goed bij gespannen spieren.

geur

het is redelijk recent dat ik erachter kwam dat geur zeker een rustgevend effect op mij kan hebben en dan (tot nu toe) vooral lavendel. Zoals ik zei de Warmie geeft een lavendel geur maar heb ook kaarsen die de geur verspreiden, een voordeel daarbij is dat ik het licht dat ze geven ook prettiger vind dan een lamp.

En dan heb ik ook Mohdoh

IMG_20200615_190906.jpg

dat is een soort klei waarin je kunt kneden en die een bepaalde geur verspreid, ik heb de unwind maar er zijn ook verschillende andere geuren, dus kun je kiezen wat bij jou past. Ik vind het kneden prettig maar ook de geur kalmeert me ook echt (ook al is dat effect wel tijdelijk)

friemelen

ik heb veel lichamelijke onrust en dat daartegen helpt het als ik iets te friemelen heb, ik heb lang gezocht naar dingen die me goed helpen ermee en heb dus aardig wat friemeldingen in huis liggen maar ik zal hier delen wat ik het prettigst vind (op het moment) en dus het meest gebruik.

Buckyballs

IMG_20200525_000544.jpg

zijn kleine metalen magnetische balletjes waarmee je allerlei bouwsels kunt maken, soms maak ik ze in een vierkant van 25 bij 25 bi 25 balletjes maar vaak kneed ik ze ook gewoon door elkaar.

De pom pom bal

IMG_20200615_211910.jpg

is een bal gemaakt van elastiek, ik vind het erg fijn om hier mee te spelen, ik kan erover aaien maar ook de individuele elastiekjes uitrekken en terug laten schieten en soms het ook fijn om het over te gooien tussen mijn handen. Met de mohdoh kan ik ook fijn kneden

bewegen

met bewegen bedoel ik niet sporten, dat doe ik namelijk niet. Het is hoogstwaarschijnlijk erg goed voor mij maar kan me gewoon niet toe zetten het werkelijk te doen. Wat ik wel bedoel is bijvoorbeeld het rocken (van voor naar achter en weer terug bewegen, dit zijn bij mij korte en vrij krachtige bewegingen) dit doe ik vrijwel alleen al ik alleen ben of als ik weet dat de ander het niet raar vind. (dit delen vind ik ook best spannend) Thuis heb ik een stoel die een beetje meegeeft op die beweging. Het geeft een fijn gevoel (ik weet niet waarom )en ik kan me er redelijk in verliezen soms, het nadeel is dat stoppen ermee best vervelend kan zijn. Schommelen geeft een soortgelijke sensatie als rocken.

Als ik erg onrustig/angstig ben ga ik ijsberen, ik denk dat het helpt doordat ik de energie wat kwijt raak en misschien doordat ik door te lopen mijn hersenen laat denken dat ik toegeef aan de vluchtdrang die ik vaak voel bij angst.

tot slotĀ 

Niks van dit is een wondermiddel om alle onrust en angst helemaal weg te nemen maar het kan het wel dragelijker maken. Het hebben van momenten die ok zijn is belangrijk om niet de moed te verliezen en de zware weg van therapie te kunnen bewandelen. Ik heb dan ook het voornemen deze dingen beter en vooral vaker in te zetten omdat ik het lang nog niet altijd doe en dat is jammer.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

Ongezien

ik ben niet goed in doen alsof alles goed is maar kennelijk ook niet in laten zien hoe het werkelijk gaat. Mensen zien het niet zolang ik niet de juiste woorden gebruik om ze het te laten zien en die woorden heb ik niet altijd. En zo blijf ik onzichtbaar terwijl iedereen me ziet.

Het beste voorbeeld daarvan was in mijn tienertijd, ik was depressief maar dat woord had ik nog niet, ik had geen enkel woord voor wat ik doormaakte en zonder woorden kon ik niet overbrengen wat er gebeurde en dat ik hulp nodig had (al had ik geen flauw idee hoe iemand me kon helpen). Op school zagen ze mijn tranen en ze vroegen vaak naar de oorzaak maar ik had geen woorden en zij zagen geen urgentie genoeg om mijn ouders ook maar iets te vertellen. Mijn ouders zagen niks.

En zo leed ik een paar jaar, alleen.

Toen een depressie me weer overviel en ik het woord had geleerd duurde het even maar ik sprak het uiteindelijk uit naar de juiste persoon en ik kreeg hulp. Ik dacht het ongezien blijven nu in het verleden behoorde want ik sprak dingen uit en de hulpverlening was zeker beter in het onuitgesprokene , het woordeloze te zien dan de gemiddelde mens.

Maar dat is achteraf gezien niet waarheid gebleken. Al die jaren had ik een dwangmatige angst om niet goed genoeg te zijn, een slecht mens te zijn en om fouten te maken maar dat werd niet gezien. Ik had wat woorden en die gebruikte ik ook maar niet het juiste woord, die leerde ik pas jaren later kennen.

Ik denk dat die tienertijd van niet gezien worden en niet kunnen uiten van wat ik voelde wat traumatisch was, ik stond er alleen voor in een situatie die ik als volwassene niet eens alleen kon dragen. En het maakt me nu ook bang dat ik me niet kan uiten op een manier waarop anderen mij begrijpen en mij kunnen helpen en er dan weer alleen voor sta.

ik weet dat het niet hun schuld is, ik neem het hun dus ook niet kwadelijk maar kan het niet helpen verdriet te hebben omdat ik jaren eerder had geholpen kunnen worden en veel ellende me bespaart had kunnen zijn. Als ik de juiste woorden had gehad, had kunnen spreken in een taal die ze begrepen was alles misschien anders geweest.

Published on: Author: madelonwonink
Uncategorized

Op mijn handen zitten.

Moeilijke beslissing? vraagt ze me als ik een tijdje stil ben. ā€œhet een een beetje kies je eigen martelingā€ zeg ik, we moeten lachen maar ze snapt wat ik bedoel. Wat ik moet beslissen is of ik ook deze keer 1 keer mag mailen of dat ik het helemaal niet meer ga doen.

We zijn vanaf sessie 1 al aan het werk met ERP (exposer and response prevention) dat is in gewoon Nederlands, je blootstellen aan wat eng is en dan geen dwanghandelingen uitvoeren. Simpel maar niet makkelijk omdat er nogal wat emotie bij komt kijken, omdat ik de dwanghandeling die mij normaal gesproken weer tot rust brengt niet doe wordt de angst erger en houd langer aan maar als het goed is zakt die op een gegeven moment ook weer.

De exposer was in dit geval de therapie sessie zelf, waarin ik van alles kon zeggen dat niet goed was, of waarin ik mezelf niet goed had uitgelegd of me verschrikkelijk zat aan te stellen. De dwanghandeling is het mailen om vervolgens geruststelling van haar te krijgen.

Vorige keer hadden we hier ook al mee geoefend en ik merkte in de eerste dagen na onze sessie behoorlijk angstig werd, ik mocht 1 keer mailen dus dat deed ik maar het hielp niet veel omdat de afspraak ook was dat zij niet zou antwoorden. Eind van de eerste week zakte de angst weer en kon ik mij makkelijker op andere dingen richten. Maar ik wist dat ik er nog niet was, de volgende piek zou komen een paar dagen voordat ik weer naar der heen moest want dan moest ik haar onder ogen komen zonder zeker te weten dat alles goed was, en ja ik ben voorspelbaar die piek kwam er en flink ook. De afspraak was op maandag en de donderdagmiddag ervoor was ik al doodsbang, de afspraak werd een monster en ik moest er vrijwillig op af stappen, zonder enige voorzorgsmaatregelen. ik had nog even een kleine misstap, ik vroeg namelijk iemand om die mail die ik had gestuurd te controleren, even iets meer zekerheid, houvast zelfs al zou het schijn zijn maar deze goede man kent dwang van binnen naar buiten en buiten naar binnen dus wist hij ook dat mij geruststellen niet zou helpen. Vrijdag was laatste kans dag, de laatste kans om haar te bellen of een berichtje te sturen om toch even gerustgesteld te worden ook al was dat tegen de regels, ik besloot het niet te doen, ik besloot op mijn handen te gaan zitten en de angst te verdragen.

In dat weekend voelde ik me beroerd, mentaal gesproken dan, ik vroeg me ernstig af of ik die maandag zou komen opdagen op de afspraak, een afspraak niet nakomen is echt niet mijn stijl maar af en toe had ik het gevoel dat ik het niet kon verdragen en dat ik de angst niet kon overleven.

Ik overleefde, ging naar de afspraak, werd ontvangen met een compliment dat ik me aan de afspraken had gehouden en zat even later voor de keuze of ik het nog ietsjes moeilijker zou maken en helemaal niet meer zou mailen. We zijn op een compromis gekomen, ik mag nog 1 keer mailen maar ga het proberen niet meer te doen.

Er zijn geen garanties maar hopelijk leer ik op deze manier weer wat op mezelf te vertrouwen en vertrouwen op dat de wereld niet meteen vergaat als ik wel ergens een steek laat vallen.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

ik weet het

ik weet dat mijn gevoel me vaak voor de gek houd. Ik weet wanneer ik last van dwang heb, ik weet dat ik er niet naar moet luisteren en ik weet dat de exposeroefeningen me uiteindelijk verder gaan brengen. Ik weet het echt maar het helpt weinig, begrijp me niet verkeerd, weten is beter dan niet weten maar weten en ernaar handelen (of juist niet handelen) lijken kilometers van elkaar verwijderd te zijn. Wanneer ik weer een in de val van dwanghandelingen ben gevallen, snauw ik mezelf toe ā€œje weet dat je dat niet moet doen, doe het dan ook niet!ā€ dan raak ik overspoeld door schuld want ik doe het niet goed. Oh ja ik moest ook aardig voor mezelf zijn, dat wist ik eigenlijk ook wel.

ik weet het echt met mijn verstand is weinig mis maar toch kom ik er niet uit en heb ik iemand nodig die me precies dat zegt dat ik al lang weet. Iemand die me eraan herinnerd hoe het werkt, ook al heb ik het al vaak gehoord en dan nog is het soms niet genoeg om ervoor te zorgen dat ik het juiste doe.

Kennis lijkt niet te redden, tenminste niet kennis alleen. Ik dacht als ik het maar goed genoeg begreep, als ik het maar heel goed wist dat het dan wel goed zou komen maar dat blijkt een illusie want ik weet nu best veel maar het is niet genoeg, er is meer nodig. Wat dat meer is weet ik niet, misschien is dat het ontbrekende puzzelstukje, het stukje kennis dat me hieruit gaat helpen. Of misschien helpt het weten daarvan net zo weinig als de rest.

Published on: Author: madelonwonink
Uncategorized

Hotel de zilvermeeuw

Ik weet al niet meer waarom maar moest ineens denken aan mijn opname op de paaz, dat was in het (financieel) slechtste jaar om opgenomen te worden namelijk 2012. De regering had namelijk besloten dat er een extra drempel nodig was om te voorkomen dat te veel mensen zicht vrijwillig zouden laten opnemen of behandelen door de ggz en vroeg een stevige eigen bijdrage. (alsof het stigma erop niet afschrikken genoeg is)

Het ging er op de afdeling regelmatig over en dan vooral over de oneerlijkheid ervan, dat er patiƫnten op nog geen 500 meter van ons lagen die deze extra kosten niet hadden, alsof wij er voor onze lol lagen. Uit verhalen van anderen ( en sommige eigen ervaringen) bleek dat de gemiddelde medemens het allemaal niet zo begreep of serieus nam en ik heb geen moeite te begrijpen dat mensen met die denkbeelden een regering kiest die deze ideeƫn deelt.

Misschien ligt het aan het woord vrijwillig dat gebruikt word om het soort opname aan te duiden, het klinkt een beetje alsof het niet echt nodig is en wordt bij andere opnames die net zo vrijwillig zijn niet benoemd. Als je bijvoorbeeld laat opereren aan een ontstoken blindedarm dan doe je dat vrijwillig, je kunt in principe weigeren maar dat, dat werkelijk doen niet echt een optie is snapt iedereen, met psychische klachten is dat wat minder begrepen.

Het ergste voorbeeld van onbegrip was een werkgever van een patiƫnt die de behandelende arts belde met de vraag of ze daar niet te veel in de watten werd gelegd want ze moest natuurlijk wel weer snel aan het werk.

Om de frustratie over het onbegrip van medemens en regering wat te luchten werd de afdeling cynisch omgedoopt tot hotel de zilvermeeuw (genoemd naar de straat waaraan het ziekenhuis lag) aangezien iedereen toch al dacht dat we gewoon vakantie aan het vieren waren daar.

De bijdrage kreeg veel weerstand van allerlei kanten en wie het jaar erop opgenomen werd hoefde deze niet meer te betalen. het is maar goed dat ik niet zo krap bij kas zat dat het me had tegengehouden om hulp te zoeken want ik denk niet dat ik dat jaar zonder hulp had overleefd.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

ik lees weer

maanden, het is echt maanden geleden dat ik een echt boek gelezen heb (ik tel ebooks mee) waarom ik zo lang niet gelezen heb kan ik niet verklaren. ik heb van kinds af aan van lezen gehouden, ik verslond boeken en moest elke week naar de bieb voor een nieuwe lading. s’avonds in bed deed ik stiekem het nachtlampje weer aan om nog een tijdje door te lezen, soms wel tot een uur of twee in de nacht. lezen was even weg van mezelf en alle zorgen en daar heb ik zeker nu ook behoefde aan en toch pakte ik tot vandaag geen boek op. mijn psycholoog raade zeer aan dat ik weer ging lezen, nadenken met de gedachtes van anderen noemde hij het en dat sprak me zeer aan maar moest hem toch elke keer teleurstellen als hij vroeg of ik wat gelezen had afgelopen twee weken.

vandaag pakte ik bij een bezoek aan mijn ouders een boek op “borrestijns volkomen vogelgids” het boek lag op tafel en ik pakte het om even plaatjes van vogels te kijken en die plaatjes stonden er ook wel in maar ook opvallend veel tekst voor een vogelgids. ik begon op een willekeurig opengeslagen bladzijde te lezen en ik was verkocht. las na het stukje aan een ander stukje. toen een stukje nog niet uit was en we gingen eten improviseerde ik een bladwijzer zodat ik het na het eten verder kon lezen.

mijn plezier hierin werd opgemerkt en aangeboden het naar huis te nemen, dat aanbod nam ik graag aan. het is een geleend boek of eigenlijk dubbel geleend want mijn vader leende het aan mij maar hij leende het van de bieb. het boek had al een tijdje geleden ingeleverd moeten worden maar aangezien de bieb (net als vele dingen) tot nader orde gesloten is kan het niet terug, dus kan ik het lezen.

of ik het uit ga hebben voordat de bieb weer opengaat weet ik niet, ik heb geen idee waneer de bieb open gaat en ook niet of ik dit lezen vol hou of hoe snel ik het lees. de wereld kent op het moment veel onzekerheid maar met deze kan ik leven, het maakt niet heel veel uit.

ik vraag me wel af wat ik ga doen als ik boek uit is dan wel terug moet, ga ik een ander boek pakken? of ga ik weer maanden niks lezen om daarna weer te ontdekken dat ik heel graag lees? tijd zal het vertellen maar ik hoop op het eerste, dat lezen weer een vast onderdeel wordt in mijn leven.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Het ommetje

mijn deur slaat achter mij dicht en ik loop de straat af, zie bloemen, bomen en vogels. Mijn aandacht laat zich verplaatsen van de ellende in me naar het moois om me heen. Nu mag het nog, kan het nog even een ommetje maken en dat ik dat doe is zo belangrijk. Niet alleen omdat als ik het te lang niet doe ik domweg niet meer naar buiten durf maar ook ter preventie.

Vaste lezers weten dat ik meerdere psychische stoornissen heb en dat heeft in het verleden voor z’n nood gezorgd dat ik mezelf beschadigde om mijn emoties nog enigszins in toom te houden. Het zalfbeschadigingen doe ik al jaren niet meer maar dat betekend niet dat ik nooit meer het gevoel heb dat het nodig is. Dat kan uit angst/paniek zij of overweldigend verdriet maar ook omdat ik bijvoorbeeld boos ben op mezelf. Wat kan helpen is mezelf letterlijk uit de situatie halen en op andere dingen richten dan mijn eigen gevoel tot deze weer is afgezakt daar een niveau die ik wel aan kan. Een wandeling is daar ideaal voor. Ook voor mijn stemming helpt het enorm niet alleen omdat ik uit mijn hoofd kom maar ook omdat de mooie dingen die ik tegenkom me blij maken, dat kan zo simpel als een bloem of vlinder zijn. Ik ben dankbaar dat ik nog van die dingen kan genieten en het helpt echt om de ellende vol te houden.

Published on: Author: madelonwonink
autisme

Net iets anders

 

De maatregelen ivm corona, niemand kan er omheen en we hebben er allemaal last van, ook ik.

Mijn gewone structuur is weg omdat dagbesteding en begeleiding nu vanuit mijn huiskamer digitaal worden gedaan en dat is toch een stuk vrijblijvender en anders dan gewoonlijk.

Veel dingen gaan net iets anders en daar heb ik veel moeite mee.

Voorheen wist ik hoe het moest, boodschappen doen maar nu is het net even wat anders en anders genoeg om me uit balans te halen, nu is het een zware taak, een vermoeiende taak want ik moet overal op letten, afstand bewaren van ieder om me heen en die eraan komen lopen, er is geen automatische piloot meer want die doet hoe het eerst was en dan gaat het fout en het mag niet fout gaan anders gaan er mensen dood.

Ik wist hoe ik een pakketje of medicatie moest ophalen maar nu gaat het net even anders en raak ik in de war van de voor mij vreemde instructies die ik even moet verwerken om uit te voeren en ben me erg bewust van dat het tijd kost, dat de ander tijd moet nemen voor mij en voel de druk om sneller te handelen.

Ik wist hoe ik gezellig een kopje koffie kon drinken met de mededeelnemers en begeleiding van dagbesteding, soms zei ik niks en luisterde ik gewoon andere keren nam ik zelf het woord, tegen 1 van hun. Maar nu is het anders, nu doen we het virtueel, ieder thuis voor zijn of haar eigen scherm en als je praat, praat je meteen tegen de hele groep, als het er veel zijn is het eng. Als het er weinig zijn voel ik me ook nog verplicht om leuk te praten want in stilte voor het scherm zitten is ongemakkelijk. De ene keer is het erg fijn maar een ander keer vooral erg moeilijk en dan ben ik me erg bewust van mijn beperking en het feit dat het nu anders is.

Hoe lang is het nog anders? Lang genoeg om anders normaal te laten worden en moet ik dan straks weer wennen aan normaal?

Published on: Author: madelonwonink
autisme

inleven

Ik wil het hebben over inlevingsvermogen en omdat dit een wat gevoelig onderwerp lijkt ze zijn bij mensen met autisme wil ik even extra zeggen wat eigenlijk altijd geldt dat dit is hoe het bij mij werkt en het zegt niks over anderen met autisme.

Ik heb inlevingsvermogen, ik kan me zo danig inleven dat ik me voel alsof het het mij gebeurt maar dat betekend niet dat ik er helemaal geen problemen mee heb. Bij het inleven lijk ik vrijwel altijd een belangrijk iets te ā€œvergetenā€ namen dat andere mensen anders zijn dan mij. Ik sta in wezen in mijn eigen schoenen in iemand anders situatie in plaats van in iemand anders schoenen.

Bijvoorbeeld iemand op het internet wordt niet aardig aangesproken door iemand anders, ik leef direct mee en voel me erg rot voor die persoon, ik probeer ze te steunen en op te vrolijken maar dan blijkt dat die persoon er echt niet mee zit, het is namelijk iemand die hun schouders kan ophalen en verder gaan met de dag. Dat had ik me niet bedacht omdat ik zelf nogal overgevoelig op zulke dingen reageer, en zo tot de verkeerde conclusie kwam.

Wanneer ik iemand beter ken kan ik vaak een betere inschatting maken op basis van eerdere situaties hoe iemand zich zal voelen bij een bepaalde situatie maar zelfs dan gaat het nog wel eens fout. Ook kost z’n inschatting maken moeite en gaat ver van automatisch dus ik voel me in eerste instantie hoe ik me in die situatie zou voelen. Bij sommige mensen heb ik er meer moeite mee om dit in te denken dan bij anderen omdat hun ervaring erg ver van het mijne staat doordat ze een heel andere persoonlijkheid hebben of bijvoorbeeld een behoorlijke verstandelijke beperking.

In situaties waarin meerdere mensen betrokken zijn leef ik me automatisch in, in de gene die het dichtbijst me staat of de gene wiens situatie het herkenbaarst is. Bijvoorbeeld is er iets met een kind met autisme en een ouder, leef ik me vrijwel altijd in het kind in want die situatie ken ik, die van de ouder niet. Dit kan ervoor zorgen dat ik ongevoelig overkom (en misschien ook wel ben) richting de ouder maar ik beloof je dat is niet mijn bedoeling en dit alles is geen bewuste keus, het gebeurt gewoon.

Wat mij erg helpt is als mensen me vertellen hoe ze zich bij iets voelen, dat scheelt een hoop inschatten en gissen, ik kan namelijk prima aannemen dat als iemand zegt dat ze ergens rot over voelen terwijl het iets is dat mij niet echt wat zou doen dat het rot voor ze is en dat zou dan de plaats in nemen van mijn eigen inschatting. Ik zal ook moeten leren hiernaar te vragen, en dan hopelijk niet op een therapie manier van ā€œen hoe voel je er dan bij? ā€œ ik probeer mezelf hierin te verbeteren door door mezelf aan te leren die vraag te stellen en zo de ā€œdatebaseā€ van hoe iemand reageert te vergroten maar geloof nooit dat het een perfect systeem kan worden dus hoop ook dat ik het nu zodanig kan uitleggen dat anderen begrip kunnen opbrengen als het mis gaat.

Published on: Author: madelonwonink
ocd

Meedwangen moet je niet/wel doen.

Eest zal ik even uitleggen wat meedwangen is want als je nooit iets te maken hebt met een dwangstoornis is de kans groot dat je geen idee hebt. Dwangen (ww) is het uitvoeren van dwanghandelingen, deze kunnen dingen zijn die je echt doet om je angst/onrust te verminderen maar je hebt ook mentale dwanghandelingen en die vinden alleen plaats in het denken waardoor ze onzichtbaar zijn. Meedwangen is iemand helpen met een dwanghandeling, dat kan het geven van geruststelling zijn of het controleren van wat de persoon met dwang heeft gedaan en bevestigen dat het goed is, op welke manier je dan ook helpt met de handelingen is meedwangen.

Ik heb zelf de dwanghandeling om mijn excuus aan te bieden voor wat ik dan ook denk verkeerd gedaan te hebben, echter heb ik daar altijd iemand anders voor nodig omdat het pas goed is als de ander zegt of schrijft dat het ok is of dat mijn excuus overbodig is. Zolang ik die geruststelling/bevestiging niet heb is de handeling als ware niet af en kan ik geen rust vinden, het kan de onrust zelfs verergeren omdat ik dan denk dat ik vervelend ben of bedenk dat de gene vast boos is en daarom niet antwoord. Het vervelende is dat het me erg afhankelijk maakt van de ander en ik de ander als ware meesleep in mijn dwang.

Naasten wordt meestal en misschien zelfs altijd geadviseerd niet mee te gaan in iemands dwang omdat het op lange termijn de dwang alleen maar verergerd en het kan voorkomen dat naast de gene met dwang ook de naaste geen leven meer overhoud omdat deze altijd moet helpen met dwangen.

Het is echter wel begrijpelijk dat naasten meedwangen met de gene waarvan ze houden, ze zien namelijk de wanhoop en enorme angst van de gene met dwang en dan is het erg moeilijk om ze niet de (tijdelijke) verlichting te bieden waarnaar ze zo verlangen, zelfs ook al weet je dat het op lange termijn niet helpend is en vooral in het begin zullen ze dat niet weten.

ik weet het allemaal zo goed, nou ja ik ken de theorie maar mijn angst loopt zo hoog op dat ik niet sterk genoeg ben om mensen echt te zeggen dat ze me niet meer die geruststelling moeten geven, het is domweg niet te verdragen. Ik zal mensen eerder smeken om alsjeblieft te zeggen dat het allemaal goed is dan dat ik zeg vanaf nu dwang ik niet meer.

Ik vind het best moeilijk als mijn gezonde verstand a zegt en mijn gevoel b schreeuwt, die tegenstelling is frustrerend vooral als ik dan toch op mijn gevoel afgaat, het is moeilijk mezelf dan niet te zien als zwak of zelfs ongemotiveerd. Maar ik werk eraan en hoewel het iets van de lange adem wordt hoop ik zo snel mogelijk te kunnen laten anderen te vragen om geruststelling zodat niemand meer last van me heeft.

Published on: Author: madelonwonink