angst

hoe ik mezelf in de weg zit

ik vraag me regelmatig af wie ik ben. Niet aan de oppervlakte maar diep van binnen en dan gaat het mij vooral om of ik wel goed ben. Zijn mijn motieven wel zuiver? Ben ik echt aardig of wil ik slechts aardig gevonden worden? Ben ik echt behulpzaam of gaat het me om het bedankje? Betekenen mijn nare gedachten niet dat ik gewoon rot ben van binnen?

100% zuivere motieven bestaan niet en 100% goede mensen ook niet en dat vindt ik een moeilijk gegeven omdat het ruimte geeft voor twijfel en die twijfel is moeilijk te verdragen.

Nu weet ik (voor mijn gevoel nog niet zo lang) dat deze twijfel dwangmatig is en dat andere mensen niet zo veel tijd besteden aan de vraag of ze wel een goed mens zijn. Sinds ik dat weet is er een nieuwe twijfel bij gekomen, “doe ik niet alsof ?” Geheel nieuw is het niet omdat het in het verlengde ligt van of mijn motieven wel zuiver zijn.

De gedachte zijn meestal dat ik me afvraag of ik niet alsof doe om aandacht te krijgen of erbij te horen en zelfs hulpverleners naar de mond aan het praten ben. Heb ook wel de twijfel gehad of ik niet aan munchausen (by internet) leed dus het doen alsof voor aandacht als stoornis. (en nu ik dit schrijf begin ik weer te twijfelen)

De twijfel komt voor mijn gevoel in golven, er zijn momenten dat het niet echt aanwezig is en dan begint het meestal met een gedachte en dat groeit dan tot vaak echt paniek of dat ik me erg slecht voel omdat ik ervan overtuigd ben een verschrikkelijk mens te zijn die iedereen voor de gek houd.

Wanneer ik zo enorm twijfel zoek ik bijna wanhopig mensen op die me kunnen geruststellen en bevestigen dat ik echt wel lijdt en niet doe alsof of dat ik echt wel een goed mens ben. Dit kan via twitter, een facebookgroepen en mensen die dichtbij me staan en hulpverleners. Er moet iemand me zeggen dat het ok is anders wordt ik gek. Helaas wordt de liefdevolle bevestigen vaak gevolgd door een andere nare gedachte namelijk “wat ben ik toch een vervelend mens dat ik mensen zo lastig val om me gerust te stellen” en met een beetje pech begint het hele verhaal overnieuw.

Ik weet dat er iets hierin “moet” veranderingen want het goed willen zijn begint langzamerhand mijn leven te verpesten. Ik ben dan ook regelmatig in mijn hoofd opzoek naar een oplossing, op zich vreemd dat ik nog zoek omdat ik weet wat de weg eruit is namelijk het verdragen van de onrust , het stoppen van geruststelling vragen en het accepteren dat een mens nu eenmaal wat onzuiver is. Maar dat vindt ik heel moeilijk dus zoek ik het in andere hoeken, namelijk controle van gedachtes en gevoelens. In wezen zijn dat dwanghandelingen dus zoek ik de oplossing voor dwang in het beter dwangen met het risico dat ik mezelf alsmaar verder ingraaf.

Nu heb ik nog 1 klein dingetje dat mijn herstel wel eens in de weg kan gaan zitten, ik wil perfect herstellen. Dat wil zeggen dat ik mezelf behoorlijk op de kop kan zitten wanneer het me niet lukt om te verdragen en ik ook moeite heb met het idee dat ik waarschijnlijk niet 100% beter wordt want dan heb ik gefaald in het beter worden.

Published on: Author: madelonwonink
justme

goed eten

Ik ben anderhalf week geleden naar een diëtist geweest omdat mijn etensstijl wel wat verandering kon gebruiken. Het viel me reuze mee hoeveel begrip er was voor mijn eetproblemen en ze wou echt meedenken over hoe het wel haalbaar voor mij zou blijven.

De grootste verandering is dat ik vaker moet eten dan ik gewend was, ik moet zeggen dat ik het niet makkelijk vindt om al die eetmomenten in te passen in mijn dag, vooral als ik vrij ben is het passen en meten. (op dagbesteding zijn er vaste pauzemomenten) ik mis nog vaak een eetmoment als ik die dag niet op tijd mijn bed uit moet, ik slaap dat moment gewoon weg.

Wat me licht verbaasde was hoeveel ik lekker eten gebruikte om me emotioneel beter te voelen, als verwenmomentje of beloning en ook als ik onrustig ben wil ik wel wat te snaaien hebben. Ik denk dat dit het moeilijker maakt om toch het schema aan te houden en te eten wat goed voor me is. Ik heb zeker al wat steken laten vallen maar ik hoop dat het kleine struikelingen blijven en dat ik wel elke keer weer opsta.

Ik denk genoeg motivatie te hebben om het vol te houden maar zeker ben ik niet, helaas duurt het voor mij erg lang voordat iets een nieuwe routine is en tot die tijd moet ik erg oppassen niet te vervallen in oud gedrag. Ik ga hier zeker over een tijd weer over bloggen, over of ik het inderdaad vol hou of niet.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Goede momenten

Toen ik nog depressief was en regelmatig een psychiater bezocht wenste deze me steevast goede momenten toe omdat hij erkende dat goede momenten op dat moment het hoogst haalbare was en wanneer het nog wat slechter ging werden het neutrale momenten waarvan hij van harte hoopte dat ik die nog had. Vaak waardeerde ik deze uitgesproken hoop naar me toe en bij nadenken realiseerde ik me meestal wel dat ik inderdaad nog wel momenten had dat alles niet volkomen kut was en haalde daar weer hoop uit.

Ik ben op het moment niet depressief maar angst heeft me zodanig in mijn greep dat ik wanhopig en neerslachtig ervan kan worden. Nu ik even naar buiten ben gegaan en een geluksmomentje heb gevonden in het fotograferen van vlinders op een vlinderstruik herinner ik me zijn woorden weer en besef me dat ik me aan deze momenten moet vasthouden om het vol te houden. Ook zal ik deze momenten meer moeten opzoeken om even verlichting te vinden.

Published on: Author: madelonwonink
gedichten

schuld (gedicht)

Ben op heterdaad betrapt door mijn geweten.

De wetten van emotie zijn hier van kracht.

Spijt hebben zijn slechts woorden

en tranen repareren geen gebroken hart.

De rechter in mijn achterhoofd heeft besloten,

het wordt een levenslange straf

van s’nachts achtervolgd worden door gedachtespoken

en geen seconde rust tijdens de dag.

Published on: Author: madelonwonink
angst

zo nodig

ik heb mijn standaardmedicatie die ik braaf elke dag neem zodat ik me minder ellendig voel, hier heb ik geen enkele moeite mee. Ja soms denk ik nog dat ik zonder wil maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat, dat voorlopig niet kan.

Daarnaast heb ik ook nog medicatie om me op momenten dat ik echt in paniek ben te ondersteunen maar daar is mijn relatie wat anders mee, ik neem het bijna nooit en niet omdat het niet nodig is maar vooral omdat ik vindt dat ik het zelf moet kunnen. Ik denk dat het misgaat met dat ik zelf mag beslissen of het nodig is en ik de lat voor mezelf behoorlijk hoog leg. Bij mijn andere medicatie heeft een arts gezegd dat ik die elke dag moet nemen dus is het minder mijn eigen keus? Bij de zo nodig moet ik beslissen of ik het nog red met andere manieren van omgaan, of dat het echt niet meer gaat en z’n keus kan ik niet gemakkelijk maken.

Toen ik gisteravond het gevoel kreeg dat ik het echt niet zou overleven zonder medicatie of zelfbeschadiging nam ik toch maar die halve pil. Het voelde zoals het altijd voelt als toegeven, als falen. Maar ik was ook dankbaar toen de paniek zakte en ik weer even kon ademhalen. Verstandelijk weet ik wel dat het geen falen is om een pil te nemen maar ik denk dat de (zelf) stigma van het nemen van medicatie tegen angst erg diep zit

Het nemen heeft ook nadelige consequenties, op een avond dat ik het neem weet ik dat ik tot en met de volgende morgen suf ben en maar moeilijk in beweging kom. een middel dat het gewenste effect geeft en niet de nadelen heeft heb ik nog niet gevonden.

vaak worden de beroemde (of beruchte) pammetjes voorgeschreven om de scherpe randjes van paniek te halen maar die lijken niet echt te werken voor me, misschien dat ze het wel zouden doen in een hoge dosis maar we kozen ervoor om wat anders te zoeken. Het nadeel van de familie pam is ook dat ze verslavend kunnen werken en als ik mezelf inschat denk ik vrij verslavingsgevoelig te zijn.

Ik heb nu de laagst mogelijke dosis quetiapine voor als zo nodig voorgeschreven gekregen (ik ben namelijk wel erg gevoelig voor dat middel) en het potje met pillen gaat overal met me mee, maar ik neem het zoals gezegd bijna nooit. Vaak is de kennis dat ik het zou kunnen nemen al genoeg om de paniek niet te hoog te laten oplopen maar die placebowerking is dus niet altijd voldoende. Natuurlijk hoop ik dat ik in de toekomst minder of geen last meer heb van paniek maar tot die tijd moet ik wellicht vrede sluiten met het feit dat het soms gewoon nodig is.

Published on: Author: madelonwonink
autisme

minder moeten en meer willen

het huishouden bijhouden blijft een moeilijkheid voor me, al meer dan een jaar plannen ik en mijn begeleidster taken in die ik in die week ga doen maar de uitvoering lukt zeer wisselend. Dus moesten we gaan kijken naar waarom het moeilijk voor me was deze dingen te doen en kwamen onder anderen uit op een gebrek aan eigen motivatie. Ik deed ze omdat ze moesten en omdat anderen dat van me verwachte en dat hou je niet vol. het is alleen ff zoeken naar mijn eigen motivatie om deze onplezierige dingen te doen omdat de beloning pas later komt, dit zoeken deed ik ook samen met mijn begeleidster en we schreven samen een motivatie voor elke klus die ik noodzakelijk vond. Bijvoorbeeld opruimen is vervelend om te doen maar het voorkomt wel dat het te veel wordt om te doen en een opgeruimd huis geeft wel wat meer rust.

Omdat het kijken op mijn planning iets was dat ik ook lang niet altijd meer deed hebben we gekozen voor een actievere herinnering in de vorm van een app op mijn mobiel. Het vinden van een geschikte app was even een klus met name omdat ik nogal wat eisen aan de app stelde en er ook nog niks voor wilde betalen, dat laatste is niet gelukt er zijn wel wat basis planning en herinnering apps die gratis zijn maar voor uitgebreide functies betaal je. Ik ben uitgekomen op de “mijn eigen plan” app die speciaal voor mensen met autisme is ontwikkeld, de voordelen hiervan zijn dat het overzichtelijk is en er ruimte is voor stappenplannen, motivatie erbij zetten, of extra informatie mocht dat nodig zijn. Ook bijvoorbeeld mijn “wat te doen bij angst en paniek” lijstje kan ik daar in kwijt als een hulpje. Ik hoefde ook niet direct te betalen maar mocht het eerst twee weken uitproberen om te zien of het zou kunnen werken voor mij.(dit blog is niet gesponsord door mijn eigen plan, misschien had ik ze moeten vragen) Nu heb ik een digitale planning (is ook nog eens beter voor het milieu) die me eraan herinnerd dat ik dingen van plan was om te doen en waarom het een goed idee is ze te doen.

De motivatie is op het moment slechts verstandelijk, ik weet waarom het goed is te doen maar ik hoop dat het op een gegeven moment ook doordringt tot mijn gevoelswereld en dat ik het ook werkelijk wil gaan doen. Iets doen dat je echt wilt geeft meer voldoening en het maakt het wellicht minder zwaar om te doen, ik hoop dat veel herhalen gaat helpen hiermee maar garanties zijn er nooit. Denk dat het moeten loslaten ook wel moeilijk zal zijn aangezien ik daar altijd moeite mee heb, moeten is duidelijk en activeert tot actie en de verwachtingen van anderen volgen is makkelijker dan uitvinden wat ik zelf wil en mijn eigen goed bepalen.

Published on: Author: madelonwonink