Moeilijke beslissing? vraagt ze me als ik een tijdje stil ben. “het een een beetje kies je eigen marteling” zeg ik, we moeten lachen maar ze snapt wat ik bedoel. Wat ik moet beslissen is of ik ook deze keer 1 keer mag mailen of dat ik het helemaal niet meer ga doen.

We zijn vanaf sessie 1 al aan het werk met ERP (exposer and response prevention) dat is in gewoon Nederlands, je blootstellen aan wat eng is en dan geen dwanghandelingen uitvoeren. Simpel maar niet makkelijk omdat er nogal wat emotie bij komt kijken, omdat ik de dwanghandeling die mij normaal gesproken weer tot rust brengt niet doe wordt de angst erger en houd langer aan maar als het goed is zakt die op een gegeven moment ook weer.

De exposer was in dit geval de therapie sessie zelf, waarin ik van alles kon zeggen dat niet goed was, of waarin ik mezelf niet goed had uitgelegd of me verschrikkelijk zat aan te stellen. De dwanghandeling is het mailen om vervolgens geruststelling van haar te krijgen.

Vorige keer hadden we hier ook al mee geoefend en ik merkte in de eerste dagen na onze sessie behoorlijk angstig werd, ik mocht 1 keer mailen dus dat deed ik maar het hielp niet veel omdat de afspraak ook was dat zij niet zou antwoorden. Eind van de eerste week zakte de angst weer en kon ik mij makkelijker op andere dingen richten. Maar ik wist dat ik er nog niet was, de volgende piek zou komen een paar dagen voordat ik weer naar der heen moest want dan moest ik haar onder ogen komen zonder zeker te weten dat alles goed was, en ja ik ben voorspelbaar die piek kwam er en flink ook. De afspraak was op maandag en de donderdagmiddag ervoor was ik al doodsbang, de afspraak werd een monster en ik moest er vrijwillig op af stappen, zonder enige voorzorgsmaatregelen. ik had nog even een kleine misstap, ik vroeg namelijk iemand om die mail die ik had gestuurd te controleren, even iets meer zekerheid, houvast zelfs al zou het schijn zijn maar deze goede man kent dwang van binnen naar buiten en buiten naar binnen dus wist hij ook dat mij geruststellen niet zou helpen. Vrijdag was laatste kans dag, de laatste kans om haar te bellen of een berichtje te sturen om toch even gerustgesteld te worden ook al was dat tegen de regels, ik besloot het niet te doen, ik besloot op mijn handen te gaan zitten en de angst te verdragen.

In dat weekend voelde ik me beroerd, mentaal gesproken dan, ik vroeg me ernstig af of ik die maandag zou komen opdagen op de afspraak, een afspraak niet nakomen is echt niet mijn stijl maar af en toe had ik het gevoel dat ik het niet kon verdragen en dat ik de angst niet kon overleven.

Ik overleefde, ging naar de afspraak, werd ontvangen met een compliment dat ik me aan de afspraken had gehouden en zat even later voor de keuze of ik het nog ietsjes moeilijker zou maken en helemaal niet meer zou mailen. We zijn op een compromis gekomen, ik mag nog 1 keer mailen maar ga het proberen niet meer te doen.

Er zijn geen garanties maar hopelijk leer ik op deze manier weer wat op mezelf te vertrouwen en vertrouwen op dat de wereld niet meteen vergaat als ik wel ergens een steek laat vallen.

Ik weet al niet meer waarom maar moest ineens denken aan mijn opname op de paaz, dat was in het (financieel) slechtste jaar om opgenomen te worden namelijk 2012. De regering had namelijk besloten dat er een extra drempel nodig was om te voorkomen dat te veel mensen zicht vrijwillig zouden laten opnemen of behandelen door de ggz en vroeg een stevige eigen bijdrage. (alsof het stigma erop niet afschrikken genoeg is)

Het ging er op de afdeling regelmatig over en dan vooral over de oneerlijkheid ervan, dat er patiënten op nog geen 500 meter van ons lagen die deze extra kosten niet hadden, alsof wij er voor onze lol lagen. Uit verhalen van anderen ( en sommige eigen ervaringen) bleek dat de gemiddelde medemens het allemaal niet zo begreep of serieus nam en ik heb geen moeite te begrijpen dat mensen met die denkbeelden een regering kiest die deze ideeën deelt.

Misschien ligt het aan het woord vrijwillig dat gebruikt word om het soort opname aan te duiden, het klinkt een beetje alsof het niet echt nodig is en wordt bij andere opnames die net zo vrijwillig zijn niet benoemd. Als je bijvoorbeeld laat opereren aan een ontstoken blindedarm dan doe je dat vrijwillig, je kunt in principe weigeren maar dat, dat werkelijk doen niet echt een optie is snapt iedereen, met psychische klachten is dat wat minder begrepen.

Het ergste voorbeeld van onbegrip was een werkgever van een patiënt die de behandelende arts belde met de vraag of ze daar niet te veel in de watten werd gelegd want ze moest natuurlijk wel weer snel aan het werk.

Om de frustratie over het onbegrip van medemens en regering wat te luchten werd de afdeling cynisch omgedoopt tot hotel de zilvermeeuw (genoemd naar de straat waaraan het ziekenhuis lag) aangezien iedereen toch al dacht dat we gewoon vakantie aan het vieren waren daar.

De bijdrage kreeg veel weerstand van allerlei kanten en wie het jaar erop opgenomen werd hoefde deze niet meer te betalen. het is maar goed dat ik niet zo krap bij kas zat dat het me had tegengehouden om hulp te zoeken want ik denk niet dat ik dat jaar zonder hulp had overleefd.