autisme

Een haperende opstartmotor

Stel je wilt wat ondernemen, je slingert de motor aan, hij sputtert en bromt een beetje maar doet verder niks, geen beweging in te krijgen dat is natuurlijk balen. Nu heb ik het niet over een auto of brommer ofzo maar over mijn hersenen die een haperende opstartmotor hebben. Vroeger heb ik dit als lui bestempeld maar het lukt me steeds beter te labelen als gewoon mijn autistische brein dat niet op gang komt.

Al een paar weken ben ik het met mezelf over eens dat de keuken wel een sopje kan gebruiken maar eraan beginnen doe ik niet. ik zie de vlekken wel en erger me er zelfs aan maar ook dat zorgt niet voor actie.

Uiteindelijk vraag ik (licht beschaamd) aan mijn begeleidster of ze me wilt helpen de keuken schoon te maken. De vraag die altijd volgt is wat voorn hulp ik precies nodig heb en ik weet het antwoord al snel want dit is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Help me opstarten, bedenk samen met me wat er allemaal gedaan moet worden en in welke volgorde en ga niet weg voordat ik werkelijk bezig ben. Zij is dan mijn externe opstartmotor die me als ware dwingt in de doe-modus te komen zodat ik de klus kan klaren. Het werkt goed, ik begin met haar naast me met de eerste stap , ze helpt een beetje mee maar niet veel omdat het niet nodig is, al snel ben ik druk in de weer en dan neemt zij afscheid en vertrekt. Anderhalf uur heb ik staan soppen en zelfs de waterkoker, broodrooster en senseo die niet op het lijstje stonden neem ik mee.

Nadat ik het water heb weggegooid en de schoonmaak spullen heb opgeruimd plof ik vermoeid maar tevreden op de bank neer en stuur mijn begeleidster een appje “ het is gelukt, de keuken is schoon. Het samen opstarten werkt goed en is voor herhaling vatbaar”

hopelijk lukt het me de volgende keer om minder lang te wachten voordat ik de vraag stel.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Accepteren kun je leren ?

Ik heb een pittig gesprek gehad met mijn behandelaar, we verschillen namelijk wat van visie met betrekking tot mijn angst. Ik wil er gewoon vanaf en zij denkt dat een gedeelte ook ligt in acceptatie. Ik verdraag de gedachte dat dit bij me zou horen en dat ik er niet meer vanaf kom maar slecht, er niet tegen vechten is ondenkbaar zolang de strijd nog niet is gewonnen.

Ze maakte een vergelijk met een missend been, je kunt blijven vechten om je been weer te laten aangroeien maar dat gaat niet gebeuren. Haar woorden raakte me, pijnigde me zelfs, is het echt zo definitief ?

Ik weet ook niet of ik wel kan stoppen met vechten, het is me gewoon, doe het al zolang. Ik heb vroeg geleerd dat vermijden geen optie was en dat je er gewoon doorheen moet, is dat nog te veranderen?

Alles in me schreeuwt nee, ik wil niet met die rot-gevoelens blijven leven, ik wil er vanaf. Geef me hulp, medicatie, loodzware therapie maar zeg me niet dat het niet meer over gaat, zeg me niet dat dit mijn leven is.

Natuurlijk zit er nuance in haar woorden, het kan wel wat beter worden, maar voor mij is het zwart of wit, alles of niks en een beetje niks is niks. Verstandelijk weet ik wel dat het niet zo in elkaar steekt maar gevoelsmatig niet, en het is juist het gevoel dat acceptatie in de weg staat.

Zal dat gevoel dat zegt dat de angst weg moet en ik dit moet kunnen overwinnen en dat mijn gevoelens mijn braaf verstand moet gaan volgen veranderd kunnen worden? mijn verstand is vast wel te overtuigen met goede argumenten maar mijn gevoel is een stuk koppiger, zou het zich ooit gewonnen geven? Zal in vrede leven met angst echt beter zijn of is dat het zelfde als opgeven?

Veel vragen waar ik mee worstel, ik heb geen antwoorden dus worstel ik door, tot ik het licht voel of gewoon eeuwig.

Published on: Author: madelonwonink
angst

Even wachten………….

Ik heb het lang kunnen vermijden door op de zelfde afdeling te blijven maar nu heb ik er toch mee te maken, het lange wachten bij de ggz.

Ik weet niet of ik recht van klagen heb want mijn wachttijd is niet zo lang, het is voor mijn gevoel lang maar anderen wachten langer of worden helemaal niet geholpen maar toch wil ik het kwijt.

Het zit zo, mijn dwangklachten waar ik vaker over schrijf zijn in de afgelopen maanden erger geworden, zodanig dat het mijn leven en contact met anderen behoorlijk in de weg zit. Even leek het beter te worden met een verhoging van mijn antidepressiva maar dat was helaas van korte duur, het is duidelijk dat ik meer nodig heb om beter te worden want op eigen kracht red ik het niet.

Er is besloten om een consult te vragen aan een andere afdeling, de afdeling stemming en angststoornissen, omdat dit voor mij ironisch genoeg doodeng is had mijn behandelaar besloten dat ze met mij mee ging naar het gesprek zodat zij kan ondersteunen vooral als ik vastloop.

Het duurde even maar er kwam een datum uit de hoed van de agendabeheerders 3-12-2019. ik schrok best wel van deze datum want dat was toen nog ruim 3 maanden verder, dat betekend 3 maand waarin mijn klachten erger kunnen worden en 3 maand om tegen het gesprek op te zien.

Dit gesprek is om te kijken of ik nog geholpen kan worden, of er nog iets anders is dat nog niet in de 8 jaar dat ik behandeling krijg geprobeerd is. Mocht er een advies uitkomen voor een behandeling vrees ik de wachtlijst die eraan vast zit. Natuurlijk wil ik niet voorkruipen, anderen hebben net zoveel recht als mij daarop en zijn er misschien nog wel erger aan toe. Ik weet van een dwangstoornis dat het beter is als je snel geholpen wordt (waarschijnlijk geldt dat voor alles) maar snel geholpen en ggz gaan op het moment niet echt met elkaar.

Published on: Author: madelonwonink
Blog

Klimaatschuld

Er is veel te doen over het klimaat de laatste tijd, de kinderen van de wereld staan op om actie te eisen en meer en meer besef ik me dat ik bij de mensen hoor die ze laat stikken en hun toekomst op het spel zet.

Door het steeds extremer wordende weer is het moeilijk niet te denken aan klimaatverandering maar het heeft er bij mij niet toe geleid dat ik me ook anders ging gedragen. Vrijwel altijd stel ik zonder al te veel na te denken mijn comfort boven wat dat voor het milieu zou betekenen. Ik neem lange douches, eet (veel) vlees, let er niet op of dingen in plastic verpakt zijn, verspil voedsel en water en ben bij lange na niet van het gas af.

Natuurlijk doe ik ook dingen die wel goed zijn maar eerlijk gezegd niet om de planeet te redden. Ik vlieg niet door vlieg en reisangst, rij geen auto omdat ik dat niet kan en niet kan betalen en ik scheidt afval omdat het me geld bespaard.

De aandacht voor dit onderwerp vindt ik soms gewoon irritant omdat ik daardoor niet kan blijven ontkennen dat ik hierin een aandeel heb en dat ik dingen zou moeten veranderen. Maar de aandacht is er nu eenmaal en het schuldgevoel groeit, wat als het toch helemaal mis gaat en ik heb er niet alles aan gedaan om de verandering te helpen ? Een sorry gaat dat niet goedmaken. Wat zouden generaties na ons zeggen over mijn gedrag vandaag de dag? “ze had en begreep alle feiten en deed toch niks’? Het oordeel zal wel niet mals zijn. Natuurlijk zijn schuldgevoel verminderen en oordeel vermijden niet de meest altruïstische motieven voor verandering maar het is beter dan helemaal niks doen.

Na dit hoort een belofte voor beterschap, mijn leven omgooien en alles beter doen maar de realiteit is dat verandering moeizaam gaat bij mij. ik kan wel beloven mijn best te doen en ik vraag de kinderen en al die al beter doen: “blijf erop hameren, blijf me herinneren dat ik een verantwoordelijkheid heb die ik moet nemen of het nou moeilijk is of niet”

Published on: Author: madelonwonink
angst

hoe ik mezelf in de weg zit

ik vraag me regelmatig af wie ik ben. Niet aan de oppervlakte maar diep van binnen en dan gaat het mij vooral om of ik wel goed ben. Zijn mijn motieven wel zuiver? Ben ik echt aardig of wil ik slechts aardig gevonden worden? Ben ik echt behulpzaam of gaat het me om het bedankje? Betekenen mijn nare gedachten niet dat ik gewoon rot ben van binnen?

100% zuivere motieven bestaan niet en 100% goede mensen ook niet en dat vindt ik een moeilijk gegeven omdat het ruimte geeft voor twijfel en die twijfel is moeilijk te verdragen.

Nu weet ik (voor mijn gevoel nog niet zo lang) dat deze twijfel dwangmatig is en dat andere mensen niet zo veel tijd besteden aan de vraag of ze wel een goed mens zijn. Sinds ik dat weet is er een nieuwe twijfel bij gekomen, “doe ik niet alsof ?” Geheel nieuw is het niet omdat het in het verlengde ligt van of mijn motieven wel zuiver zijn.

De gedachte zijn meestal dat ik me afvraag of ik niet alsof doe om aandacht te krijgen of erbij te horen en zelfs hulpverleners naar de mond aan het praten ben. Heb ook wel de twijfel gehad of ik niet aan munchausen (by internet) leed dus het doen alsof voor aandacht als stoornis. (en nu ik dit schrijf begin ik weer te twijfelen)

De twijfel komt voor mijn gevoel in golven, er zijn momenten dat het niet echt aanwezig is en dan begint het meestal met een gedachte en dat groeit dan tot vaak echt paniek of dat ik me erg slecht voel omdat ik ervan overtuigd ben een verschrikkelijk mens te zijn die iedereen voor de gek houd.

Wanneer ik zo enorm twijfel zoek ik bijna wanhopig mensen op die me kunnen geruststellen en bevestigen dat ik echt wel lijdt en niet doe alsof of dat ik echt wel een goed mens ben. Dit kan via twitter, een facebookgroepen en mensen die dichtbij me staan en hulpverleners. Er moet iemand me zeggen dat het ok is anders wordt ik gek. Helaas wordt de liefdevolle bevestigen vaak gevolgd door een andere nare gedachte namelijk “wat ben ik toch een vervelend mens dat ik mensen zo lastig val om me gerust te stellen” en met een beetje pech begint het hele verhaal overnieuw.

Ik weet dat er iets hierin “moet” veranderingen want het goed willen zijn begint langzamerhand mijn leven te verpesten. Ik ben dan ook regelmatig in mijn hoofd opzoek naar een oplossing, op zich vreemd dat ik nog zoek omdat ik weet wat de weg eruit is namelijk het verdragen van de onrust , het stoppen van geruststelling vragen en het accepteren dat een mens nu eenmaal wat onzuiver is. Maar dat vindt ik heel moeilijk dus zoek ik het in andere hoeken, namelijk controle van gedachtes en gevoelens. In wezen zijn dat dwanghandelingen dus zoek ik de oplossing voor dwang in het beter dwangen met het risico dat ik mezelf alsmaar verder ingraaf.

Nu heb ik nog 1 klein dingetje dat mijn herstel wel eens in de weg kan gaan zitten, ik wil perfect herstellen. Dat wil zeggen dat ik mezelf behoorlijk op de kop kan zitten wanneer het me niet lukt om te verdragen en ik ook moeite heb met het idee dat ik waarschijnlijk niet 100% beter wordt want dan heb ik gefaald in het beter worden.

Published on: Author: madelonwonink
justme

goed eten

Ik ben anderhalf week geleden naar een diëtist geweest omdat mijn etensstijl wel wat verandering kon gebruiken. Het viel me reuze mee hoeveel begrip er was voor mijn eetproblemen en ze wou echt meedenken over hoe het wel haalbaar voor mij zou blijven.

De grootste verandering is dat ik vaker moet eten dan ik gewend was, ik moet zeggen dat ik het niet makkelijk vindt om al die eetmomenten in te passen in mijn dag, vooral als ik vrij ben is het passen en meten. (op dagbesteding zijn er vaste pauzemomenten) ik mis nog vaak een eetmoment als ik die dag niet op tijd mijn bed uit moet, ik slaap dat moment gewoon weg.

Wat me licht verbaasde was hoeveel ik lekker eten gebruikte om me emotioneel beter te voelen, als verwenmomentje of beloning en ook als ik onrustig ben wil ik wel wat te snaaien hebben. Ik denk dat dit het moeilijker maakt om toch het schema aan te houden en te eten wat goed voor me is. Ik heb zeker al wat steken laten vallen maar ik hoop dat het kleine struikelingen blijven en dat ik wel elke keer weer opsta.

Ik denk genoeg motivatie te hebben om het vol te houden maar zeker ben ik niet, helaas duurt het voor mij erg lang voordat iets een nieuwe routine is en tot die tijd moet ik erg oppassen niet te vervallen in oud gedrag. Ik ga hier zeker over een tijd weer over bloggen, over of ik het inderdaad vol hou of niet.

Published on: Author: madelonwonink