Heimwee

vroeger toen ik nog een klein meisje was, was de wereld klein en veilig. het was ook groots want ik had een rijke fantasie, die was ook veilig want daar was ik de baas. De buitenwereld bereikte me zeer beperkt. Ik danste vrij op mijn eigen muziek want ik had niet door dan er mensen keken.

Dat veranderde met ouder worden, niet alleen merkte ik dat mensen keken maar het drong ook door dat ze een mening hadden over wat ze zagen en dat was lang niet altijd positief. vooral mijn leeftijdsgenoten vonden me maar lelijk en stom en lieten dat ook weten. daarna kwam de rest van de wereld door, vooral door het kijken en luisteren van journaals., die tekenden een gewelddadige wereld vol met leed. toen ik voor het eerst in tranen was om het leed van mensen die ik niet kende snapte ik er weinig van want voor mijn brein had dat verdriet geen enkele nut.

ik verlang soms om terug te gaan naar dat kleine wereldje gevuld met liefde en fantasie maar hoe graag ik ook wil, terug kan niet meer. Nu Pandora’s doos geopend is zal ik het moeten doen met alles dat eruit kwam. Toch blijf ik heimwee hebben naar dansen op mijn eigen muziek.