morgen heb ik een afspraak met mijn behandelaars over of ze nog doorgaan met de rtms en gedragstherapie en ik ben bang. bang dat ze het wel welletjes vinden en hun handen van me af trekken. ik ben namelijk naar mijn idee nog (lang) niet klaar, het zonder de rtms proberen vind ik prima het is namelijk nu niet te zeggen of dat de oorzaak is van mijn vooruitgang of de therapie die er altijd naast werd gegeven.
sommige angsten komen zomaar opsteken maar deze heeft een vrij duidelijke oorzaak, ik heb namelijk iets te veel ervaring met dat mensen niet zien dat ik ergens last van had en daardoor geen hulp boden.
de eerste keer dat dat gebeurde was ik 12 a 13 ik was zwaar depressief maar omdat ik nog gewoon meedraaide zagen ze het niet, erover praten kon ik niet, ik heb het geprobeerd, meerdere malen heb ik huilend bij een leerkracht gezeten maar de woorden kwamen er niet uit. dit was niet mijn eerste ontmoeting met selectief mutisme maar wel de meest frustrerende. maar het duurde toen ongeveer 4 jaar tot ik weer wat ok was.
op mijn 24ste lukte het wel hulp te zoeken ging van huisarts naar psychiater en werd op gegeven moment opgenomen op de PAAZ. daar heb ik op gegeven moment ook aangegeven dat ik veel last van angst had, ze hoorde me wel aan maar vonden dat het wel meeviel want ik deed alles wat ze me vroegen, dat ik dat deed omdat ik niet durfde te weigeren zagen ze niet. na een tijd was de wachtlijst bij het autismeteam op dus ik was toen hun probleem.
ik kreeg een basispsycholoog en we gingen aan de slag met gedachtenschema’s en copingsmanieren, ik pakte het vrij goed op maar de helpende gedachten hielpen niet om me ook beter te voelen, ik kon overleven maar vroeg me af of ik dat de rest van mijn leven zou moeten doen, slechts overleven.
op een gegeven moment had ik alleen een verpleegkundig specialist en die was van mening dat ik mijn angsten maar moest accepten als een deel van mij en er zo mee leren omgaan, ik kon dit echter niet. er is even sprake van geweest dat ik helemaal uit de psychiatrie moest maar “gelukkig” had de huisarts geen intentie om mij verder te helpen dus mocht ik blijven. ik weet niet echt wat de omslag was maar op een gegeven moment ging ze wel verder kijken naar hulp voor mij.
met een ocd diagnose op zak kreeg ik een klinisch psycholoog en die ging met mij aan de slag met mijn nare gedachten ocd en dat hielp ik kreeg daar minder last van maar de rest van mijn klachten za ze niet als ocd en dat moest iemand anders maar oppakken. ik voelde me wederom niet gezien en begrepen.
nu zit ik ongeveer in het zelfde schuitje, de nare gedachten ocd is weer teruggedrongen maar de rest zijn me nog maar net mee begonnen. als het mijn eigen psycholoog was die de beslissing nam was ik wellicht minder bang geweest maar het is een andere psycholoog (hoofdbehandelaar) die me maar een paar keer heeft gezien gaat beslissen of ik mag blijven. ik heb erg bang dat er gezegd gaat worden dat het allemaal wel meevalt en dat wat ik zeg er eigenlijk niet toedoet omdat ze het niet zien
Madelon Wonink 