Er dwalen boze woorden
tussen de stille momenten van mijn brein
ze dwingen zich naar buiten
blijven hangen aan het puntje van mijn tong
en draaien zich weer om.
Er beuken enge beelden
tegen kale muren van mijn schedel
ze draaien mijn liefde naar haat
laten me toezien naar een fantoom van pijn
en verwarren mijn hele zijn
Madelon Wonink 