Sinds een paar weken nu alweer meer vrijwilligerswerk, dit doe ik bij stichting dwangstoornis. Doordat ik wel wat dingen herkende van een dwangstoornis (de skinpicking en intrusies) ben ik een tijd geleden al in contact gekomen met deze stichting en ben al een aardige tijd vrij actief op het ocd forum en in de fb-groep.
Toen de vraag opkwam of er mensen waren die wat vertaalwerk wilden doen bood ik mij aan, mijn Engels is goed en het leek me een leuke taak en dat was het ook. Wel vond ik het moeilijk me ertoe te zetten het werkelijk te doen, er was namelijk geen enkele verwachting van wanneer het af moest zijn en dus bleef het vaak liggen.
Er kwam een uitnodiging voor een vrijwilligersbijeenkomst om samen te overleggen, daarbij melde ik me af. Ik zag het niet zitten om actief in gesprek te gaan met een groep mensen die ik eigenlijk nog nooit had ontmoet. (Dit is iets dat ik doodeng vind.) Ook had ik z’n kleine rol in het geheel dat ik eigenlijk ook niks te melden had.
Toen de stichting het ocd-forum geheel overnam bood ik me aan als monitor, ik was zoveel op het forum dat het eigenlijk niet meer werk gaf om een oogje in het zeil te houden, nieuwe leden te begroeten en vragen te beantwoorden. Het is ook een hele lieve groep mensen, nooit problemen mee, dat maakt het ook zo prettig om daar actief te zijn.
Een paar weken geleden moest de persoon die de social media en forum van de stichting doen ermee stoppen, na even nadenken bood ik aan het over te nemen. Mensen die me een beetje kennen of volgen weten dat social media me erg goed ligt en ook hier ben ik volop aanwezig. Sinds dien beheer ik alle social media accounts van de stichting, beheer ik het forum en beheer het algemene e-mailaccount van de stichting. De fb-groep doe ik niks mee die heeft haar eigen groep beheerders die goed werk verrichten.
De eerste dagen was ik vooral bezig met hoe ziet het er allemaal uit, hoe werkt het allemaal en ja ook de waar ben ik aan begonnen paniek. Dat er bij iets nieuws angst komt kijken is voor mij heel normaal, daar moet ik doorheen.
Wat ook meespeelde was mijn faalangst, die angst heb ik als afscheidscadeau van mijn laatste werkgever gekregen en sinds dien altijd dichtbij me gehouden. Die angst zorgde ervoor dat ik de eerste dagen vrijwel niks deed en ik heb me meerdere malen afgevraagd of ik niet beter mijn aanbod kon intrekken, dat zou niet de eerste keer zijn dat ik aanbood iets te doen en me toch geheel in paniek bedacht.
Nee ik wou dit volhouden, en sprak mezelf streng toe dat ik er gewoon door moest. Stukje bij beetje lukte het me om de taken op te pakken en ik merkte dat de angst zakte tot een acceptabel niveau.
Nu gaat het wel redelijk, ik beantwoord e-mails of stuur ze door, overleg over dingen waarover ik onzeker ben in de groeps-app en plaats dingen op social media.
Doe ik het goed ? Ik heb nog geen klachten gehad, denk dat het allemaal waarschijnlijk wel veel beter kan maar ik doe mijn best. Ik vind het ook leuk te doen, het is zeker fijn om mijn sterke kanten te gebruiken om iets goeds te doen.
Madelon Wonink 