ik heb een goed geheugen, tenminste voor fouten en blunders. Dingen die een mens graag gauw vergeet, vaak ben ik de context waarin het gebeurde wel kwijt maar het gevoel van bijvoorbeeld schaamte blijft wel hangen. Het kan volkomen willekeurig zijn wanneer het weer in mij opkomt en op dat moment voel ik me net zo slecht of zelfs slechter dan op het moment dat het gebeurde (soms bedenk ik later dat iets fout was). Ik heb dan zeker de neiging het goed te maken maar als ik al niet precies meer weer wat de context was, hoe waarschijnlijk is het dan dat de andere betrokkenen het nog wel weten? Het heeft een levensgroot risico dat mijn poging het recht te trekken weer een ongemakkelijke situatie veroorzaakt.
Soms wens ik met een schone lei opnieuw te beginnen, gewoon alles vergeten en het van nu af wel goed doen. Maar het verleden bestaat nu eenmaal, echt helemaal opnieuw beginnen kan domweg niet. Het is ook af te vragen of ik het wel goed kan doen, mijn dwang eist perfectie in alle omgang met anderen en dat is vrij onhaalbaar. Ook speelt autisme een rol waardoor ik vaak wat onhandig ben en mijn acties niet altijd het effect hebben die ik voor ogen had.
Ik zal dus moeten leven met het dat ik soms wel door de grond wil zakken omdat mijn hoofd ervoor kiest om iets te herinneren wat ik liever vergeten had.
Madelon Wonink 