Ik ben in therapie voor een aantal weken nu en kan zeggen dat het de meest intensieve maar ook het moeilijkste therapie die ik ooit heb gehad. De therapie bestaat uit 2 delen de rTMS en de CGT met exposure therapie, die doe ik allebei 2 keer per week (op dinsdag en donderdag).
De rTMS is het makkelijke gedeelte, ik ga zitten op een stoel, er word een magnetische spoel tegen mijn hoofd gezet en ik moet dan 20 minuten stil zitten. Het is geen fijn gevoel maar ik vind het goed te doen.
Daarna gaan we naar het kantoor van psycholoog en begint het echte werk, het principe is eenvoudig, je word blootgesteld aan wat je eng vind om te ervaren dat het ongevaarlijk is. Bij dit “experiment” kan de angst behoorlijk oplopen, bij de meest recente blootstelling was ik behoorlijk in paniek. (ik kies ervoor niet te vertellen wat we precies deden, kat voelt te kwetsbaar om zo openbaar neer te zetten) na de tijd ben ik moe en zit mijn hoofd vol, dit heb ik de dag erop ook nog en vaak vraag ik me dan af of ik het wel kan en of het ooit weer beter word.
Ik ben tot nu toe altijd nog weer gegaan voor de volgende sessie omdat ik echt graag beter wil worden. Niet alleen doe ik oefeningen bij de psycholoog maar ook krijg ik huiswerk mee, een exposer oefening en een kaartje waarop staat dat ik een bepaalde dwanghandeling niet mag uitvoeren voor een gezette tijd. Soms raak ik gefrustreerd omdat vrij eenvoudige dingen me veel moeite kosten en dat ik me zo rot voel na de tijd. Ik ben eerlijk gezegd soms boos naar de behandelaren toe, ik erken dat het niet terecht is en ik uit het daarom niet naar hun maar het is makkelijk te denken dat ze geen idee hebben wat ze me aandoen. Alsof ik niet zelf de keus heb gemaakt het te doen.
Ik hoop dat ik over een tijd kan berichten dat het beter gaat.
Madelon Wonink 