Ik zit vast gedachten omringen me verstikken me goed? Fout? Twijfelgeval twijfel…. maak ik het weer goed of meer kapot ? Door te herstellen door het stof te gaan voor de zekerheid sorry… was het toch helemaal oké? sorry, sorry, sorry ik weet het niet meer
Er zit geen enkel blad meer aan de boom ik kan me niet voorstellen dat het ooit anders was of dat het ooit weer anders zou worden. heb herinneringen aan het heldergroen van lente en zomer en aan het kleurenpracht van de herfstdagen maar die herinneringen zijn net zo doods als de boom leeggezogen van […]
Ik voel vooral afstand de eindeloze ruimte tussen ieder ander en mij ik had het eens vast in stevige omarming maar het vervaagde als water tussen mijn vingers en nu kijk ik toe naar tijd die een dag vult en ik verlang naar een aanraking of een woord die echt binnenkomt
Ik ben de weg kwijt en wil hem niet meer terug want “de weg” is die ene volgestouwd met mensen mis een stap en je wordt overlopen vertrappeld en niemand kijkt om laat mij dus maar wandelen op mijn eigen pad die ik volg in een permanente staat van verdwaaldheid ik mis de aanwijsborden aan […]
Niet klagen maar dragen met volle kracht vooruit kan best leven zonder adem zit slechte dagen stilletjes uit het hoort vast bij het leven dat ik het soms niet meer weet hoe nu weer te overleven met al dat levensleed ben niet ziek maar een watje en gewoon niks gewend blijf lachten en […]
Het is heel erg, het zijn dode kinderen maar mijn ogen blijven droger dan de woestijn en mijn hart blijft slaan in haar maat ik weet wat ik moet voelen verdriet is geen vreemde maar het komt niet binnen mijn ziel is van steen en mijn hart breekt omdat het niet gebroken is.
Span een draad tussen twee punten altijd recht, de kortste weg kriskras door elkaar een duizend kruispunten niet te volgen zonder te verdwalen niet te scheiden zonder te breken stap twee maal achteruit zie het geheel, niet de delen een strakke vorm, perfecte orde zorgvuldig opgebouwd uit chaos. (foto: draadkunst gemaakt door Dick Broekate) […]
dit gedicht heb ik geschreven voor de Mind gedichtenwedstrijd maar heb niet eens de eerste selectie gehaald. lang heb ik gelopen, met de woorden in mijn mond elk woord vertelde wat leefde, in mijn hart en mijn hoofd gevangen door dikke tralies, van angst bleven ze daar ik verstikte door mijn stilte………………………………… langzaam pelde […]
Hierbij wil ik een kleine uitleg geven. Ik uit in dit gedicht bepaalde gevoelens die ik wel eens heb maar dat betekend niet dat ik werkelijk mezelf wat aandoe. Op het moment heb ik moeilijke momenten maar zijn ze slechts dat momenten. Het is dus niet nodig je zorgen te maken.
