Ik ben gisteren naar theatervoorstelling “out of the blues” van TG Bint, dat is een theatervoorstelling over depressie of in hun (betere) bewoording een muzikale vertelling over de kwetsbaarheid van geluk en de impact van depressie.
Ik kwam erop door dat iemand tweette dat ze ging en het leek me wel interessant. Het was in Deventer dat is iets minder dan 40 minuten met de trein dus afstand was geen excuus om niet te gaan, entree was maar 5 euro dus ook niet te duur en toen kwam ik op 1 argument, eigenlijk het standaardargument namelijk durf niet, nou dat is geen goede reden dus ik ging.
De plek waar het allemaal moest gaan gebeuren was een kwartiertje lopen van het station en met mijn telefoon met navigatie erop deed ik er ook een kwartiertje over. Binnen gekomen mocht ik mijn jas weg hangen, kreeg ik een kop koffie en moest ik een badge uitzoeken van iets dat me blij maakte, dit was voor de nabespreking (daar kom ik later op terug) ik nam een plaatsje voorin de zaal aan een tafeltje, ik prees mezelf nog zachtjes dat ik voorin was gaan zitten en niet helemaal achteraan zoals gewoonlijk. Ik was wat vroeg dus was het even wachten voor het begon maar gelukkig had ik mijn telefoon en twitter dus me vervelen deed ik niet.
In de voorstelling werd er aan de hand van een klein poppetje die ze “mannetje” hadden genoemd vertelt hoe het is een depressie te hebben en hoe de omgeving daarop zou kunnen reageren en hoe het is voor de omgeving. Alle vooroordelen kwamen aan bod, op vaak een humanistische manier. we waren liedjes, verdrietige maar ook grappige en zelfs eentje met een dansje. ze deden alsof ze het allemaal ter plekke verzonnen. (als ze het echt daar en dan verzonnen vind ik dat heel knap) waardoor het een speels geheel werd.
Ik heb gelachen maar er waren ook stukken waar de tranen in mijn ogen stonden (als ik niet helemaal alleen in een vreemde omgeving was geweest had ik gehuild) dat ik niet de enige was die emotioneel was geworden was te horen, er zat aan het eind iemand hardop te huilen. Het was herkenbaar voor me, ik hoefde me niet voor te stellen hoe het was om mannetje te zijn, ik wist het want ik was net zo, een paar jaar geleden.
Na de voorstelling had de groep nog een paar vragen die we mochten beantwoorden met het opsteken van handen, of we iemand kende met een depressie ? Bijna alle handen gingen omhoog. Daarna nog wat vragen in welk levensgebied die persoon zat en ook wie er zelf eentje heeft of heeft gehad. Ik deed actief mee, vond het wat eng om mijn hand op te steken maar deed het wel.
Daarna legde ze uit hoe de nabespreking zou gaan, ze hadden een spel gemaakt waarmee je met je eigen mannetje op stellingen kond reageren en dan met elkaar over hebben. De badges die we hadden gepakt waren ervoor om de groepjes te maken, zo zouden iedereen die blij werd van het zelfde bij elkaar zitten. Ik vind het een goed bedacht iets om gesprekken te creëren over iets waar je anders het niet zo snel over zou hebben. Maar in groepjes praten over persoonlijke onderwerpen en gevoelens met alleen maar mensen die ik nog nooit eerder heb gezien zijn 1,2,3,4 bruggen te ver voor mij dus ik ging heel laf weg.
Ik vond het een erg indrukwekkende voorstelling en ben blij dat ik de moeite heb genomen om te gaan.
Madelon Wonink 