Op het moment heb ik veel angst en stress dat uit zicht op verschillende manieren, één daarvan is dat ik meer pluk. Ik pluk dwangmatig aan mijn huid (ook wel bekend als skin-picking) ik heb er vaker over geschreven, hier maar ook blogs op dwang.eu en zelfs een interview met een online damesblad maar er zijn dingen die ik altijd wat heb verzwegen. Over waarom ik het heb verzwegen hoef ik niet te gissen, het is overduidelijk schaamte en angst niet begrepen te worden.
De gevolgen van skin-picking zijn, wondjes hebben die niet overgaan doordat ik ze herhaaldelijk weer open krap (met alle gevolgen zoals infecties,pijn) Tijd verlies, vooral in de morgen als ik me eigenlijk moet haasten ben ik tijd kwijt door het gepluk. En mensen die toch (zwijgend) oordelen over de littekens en wondjes die ze zien, dat is allemaal zeer vervelend.
Maar er zit ook een andere kant aan en daar wil ik het over hebben, het is namelijk niet onprettig om te doen. Dat is lastig uitleggen, het is niet dat ik pijn prettig vind maar als ik bezig ben kom ik in een soort hyperfocus, de wereld valt weg en het heeft wat bevredigends als een puistje weg is of een korstje eraf. Ik weet niet waarom het prettig is, ik heb daar geen verklaring voor. Misschien is het wel een verklaring voor waarom mijn behandeling niet aansloeg, de beloning van het plukken (de rust en bevrediging) is groter dan de beloning voor het niet doen.
Er is nog iets dat ik heb verzwegen het gepluk aan korstjes is een soort ritueel en het ritueel is niet af tot het er helemaal af is en ik het heb opgegeten, ik laat het meestal achterwegen in publiek (en pluk dan ook discreter) maar soms vergeet ik me bewust te zijn van andere mensen in de ruimte. Waarom de stap opeten erbij zit ik heb geen idee maar ook dit is niet onprettig ook al zit er wel een factor van moeten in maar dat geldt voor het hele ritueel, het moet gedaan worden om onrust weg te nemen.
De reden dat ik dit vertel is in de hoop dat mijn eigen schaamte erom wat minder wordt maar ook en misschien wel vooral om anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn hierin. Elke keer als ik erover heb krijg ik verschillende berichtjes die zeggen “oh dat heb ik ook” en de meesten weten niet dat dit een echte aandoening is en dat er hulp voor beschikbaar is,
Madelon Wonink 