stapjes

stap voor stap, zo pakken mijn begeleidster en ik alles op. Kleine stapjes, soms frustrerend klein om het haalbaar te houden in combinatie met de rest van mijn leven. Voor dat er ook maar een stap gezet kan worden moeten ze worden bedacht, of is dat de eerste stap? Het bedenken doen we samen, samen want alleen ik kan het niet en als zij het alleen doet heb ik geen controle meer over wat er gaat gebeuren. Ik vind dat ik in deze het meeste werk doe, ik moet bijna alles zelf verzinnen maar wellicht denkt de begeleidster daar anders over. Het bedenken van de stappen vind ik verbazend moeilijk en energie vretend, het lijkt alsof mijn brein vastloopt, volloopt, overloopt.

De stappen niet bedenken betekend de taak niet kunnen uitvoeren want iedereen voert een taak via verscheidende stappen uit, al dan niet bewust. Bijvoorbeeld ik had als taak mijn kamer opruimen voor een dag in vorige week, toen dacht ik wel dat het duidelijk genoeg was, dat ik die taak in geheel kon oppakken maar op de dag zelf kwam ik er al snel achter dat ik daar te licht over had gedacht. Staand in het midden van mijn kamer werd ik overvallen door de zelfde soort verstandsverbijstering als bij het moeten bedenken van de stappen, waar te beginnen? En waarheen moeten de dingen naartoe geruimd worden? Ik zat vast en wist (uit jaren ervaring) dat ik er niet zelf uit zou komen, dus liet ik de taak voor wat hij was tot de volgende keer.

Soms moet mijn begeleidster de begin stap bedenken of aanvullen wat ik ben vergeten, of erop wijzen als ik de stap weer te groot wil maken. Het is nog zoeken voor ons allebei wat te grote stappen zijn dus komt het nog voor dat ik vastloop. Niet alleen een stap of taak kan te veel zijn maar ben er achter dat ik ook moet rekening houden met de rest van de dag, heb ik wat extra’s te doen ? Dan is het nog maar de vraag of een hele taak wel haalbaar is die dag.

Het is confronterend om te merken hoe snel iets te veel of te groot is, was ik altijd al zo beperkt? Waarschijnlijk wel, ik merk het alleen nu omdat ik ik eindelijk het huishouden eens serieus oppak en nu erop gewezen wordt als ik de helft vergeet. Op het werk merkte ik het ook wel maar toen was er een handleiding waarin de stappen letterlijk werden beschreven en als ik niet wist wat ik moest doen melde ik me of bij de leidinggevende of een collega die het prima vond om mij een taak te geven, nu op dagbesteding doet de werkleiding het zelfde voor me. Ik hoop dat dit makkelijker wordt als ik de stappen me eigen maak, ze uit mijn hoofd ken en het lijstje zonder al te veel denken kan afwerken. Het is onzeker of ik het uiteindelijk alleen zal kunnen en of ik alles dat ik wil op pakken ook kan oppakken. Ik hoop het maar durf ook niet zo goed te hopen.