Indicatiestress

het is weer zo ver, het lijkt nog maar pas geleden dat mijn indicatie begeleiding is afgegeven maar nu is de dagbesteding weer aan de beurt. Het hele proces duurt maanden en bestaat veel uit wachten maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niks hoef te doen.

Eerst moet ik bedenken wat mijn vraag gaat worden, wat wil ik en wat is goed voor me? Want dat zijn lang niet altijd de zelfde dingen. Ik zit te twijfelen of ik nog wel dagbesteding wil, want ik wil niet mijn hele leven erin blijven hangen. Het is misschien hoogmoed dat hier spreekt maar ik denk meer te kunnen. Aan de andere kant is werk niet zomaar gevonden, vooral als je goed begeleid dient te worden en er is dus een risico dat ik thuis kom te zitten met niks als ik dagbesteding stop. Dit kan vergaande gevolgen voor mij hebben zoals een nieuwe depressie en dat wil ik natuurlijk niet. Het is dus het beste kiezen en ik weet op het moment niet echt wat dat is.

Dan moet ik nog bedenken als ik dagbesteding wil hoeveel dagdelen ik dan wil, ik heb nu 5 dagdelen in de weet, is dat te weinig, te veel of precies goed? Is minder verstandig omdat ik er nu veel naast doe? Is meer verstandig omdat ik later een baan wil en nu niet genoeg uren draai om uit de bijstand te komen? Of is het verstandig om het gewoon zo te laten het ritme aanhouden.

Als ik dat allemaal weet ben ik er nog niet want wat zijn dan mijn doelen ? Want een doelloos bestaan hebben mag iedereen behalve als je zorg via gemeente ontvangt want dan moet je doelen hebben om naar toe te werken, je bent een constant verbeterproject.

De aanvraag kan ik elke gemeente anders zijn, ik beschrijf hoe het naar mijn weten in Hengelo gaat (tenzij ze iets veranderd hebben). Wanneer ik helder heb wat ik wil en wat ik nodig heb (ik heb geluk dat ik dat zelf kan bepalen, geen idee wat mensen moeten die dat niet kunnen) kan ik beginnen met de aanvraag. De eerste stap is een formuliertje invullen via het internet (je kunt ook bellen en het toegestuurd krijgen) hierin zet je je hulpvraag in uiteen maar dat hoeft niet super uitgebreid anders hou ik niks over voor het gesprek dat later volgt.

Dan krijgen we, in spanning afwachten tot een brief waarin de mensen van de gemeente zichzelf uitnodigen in mijn huis, ik weet nog niet hoe het precies geregeld moet worden met mijn begeleiding want die zal ook aanwezig zijn en ja die moet wel tijd hebben dan. Ik heb veel moeite met mensen in mijn huis ontvangen, vooral vreemden, thuis is mijn veilige plek die dan binnengedrongen wordt en tijdelijk onveilig gemaakt en dat is heel vervelend. De weken tot het gesprek wordt ik steeds nerveuzer, ik ben bang om de mensen te spreken, bang dat ik het niet goed uitleg, bang om ze in mijn huis te laten en bang om mijn hele hebben en houden voor ze neer te leggen.

Het gesprek bereid ik voor met mijn begeleidster en op papier en het doel is dat ik zoveel mogelijk zelf vertel maar het is wel fijn het niet helemaal alleen te hoeven doen. Ik zal zitten te trillen van angst door het gesprek heen. daarna moet ik ook niks meer plannen want ben dan bekaf van het beantwoorden van alle vragen, van mijn grenzen oprekken omdat ik altijd meer moet vertellen dan eigenlijk goed voelt en van de onzekerheid.

Dan weer in onzekerheid wachten op het gespreksverslag en hun besluit, hoe je het ook went of keert zij besluiten wat ik de komende tijd vrijwel dagelijks ga of mag doen en zo afhankelijk wil ik niet zijn van mensen die ik niet ken of vertrouw.

Als ik over dit hele proces denk, krijg ik het al benauwd en denk ik “ik wil er niet aan beginnen”