De haren uit het hoofd trekken.

De titel van dit blog is letterlijk te nemen, ik trek letterlijk de haren uit mijn hoofd.

Het begon met het skin picking dat ik heel mijn leven al doe,er zat een klein puistje in mijn wenkbrauw die ik kapot aan het plukken was toen de wenkbrauwharen die daar zaten me ook irriteerde en ik daar aan begon te trekken. Al snel kwam de eerste en dan de tweede mee en daarna een heel stel. Ik wist direct wat het was omdat je niet over skin picking kunt lezen zonder wat mee te krijgen over trichotillomanie (dwangmatig haren uittrekken) aangezien deze twee (terecht) vaak in één adem worden genoemd.

Bij beide komt de zelfde onrust kijken als ik het probeert te laten, ze lijken van de buitenkant twee verschillende dingen maar het enig verschil is de uitingsvorm.

Het dwangmatig uittrekken van haren is zeker een uitbreiding van mijn klachten (ik deed het eerder niet) maar dat geldt ook voor het keer op keer kapot krabben van mijn hoofdhuid. De verergering is wel te verklaren door spanningen in mijn leven maar toch baal ik ervan.

Ik heb de diagnose trichotillomanie niet en zie ook geen nut in om hem te laten stellen, ik weet voor mezelf wat het is en wat je er tegen kan doen en dat vindt ik op het moment genoeg.

net als bij skin picking heb je trichotillomanie in verschillende mate, de skin picking is bij mij vaak vrij ernstig (ik zit meestal onder de wonden ook al zie je ze niet altijd) maar de trichotillmanie is (nu nog) erg mild (ik trek af en toe wat haartjes uit). Ik ben me er bewust van dat dit ook veel erger kan worden en dat is geen fijn vooruitzicht.

De bovenstaande foto is een voorbeeld van mensen die het een stuk erger hebben. Nu kun je denken dat het zien van dit er wel voor zorgt dat ik het nooit meer doe maar als dat het geval zou zijn zou behandeling van deze aandoeningen slechts bestaan uit een diashow.

Voor beide aandoeningen geldt, ik weet dat het slecht voor me is, ik weet dat ik me verschrikkelijk voel als ik de gevolgen zie en ik weet dat het erger wordt als ik eraan toe geef. En toch lukt het niet om te stoppen. Ik maak mezelf letterlijk kapot en kan het maar niet stoppen. Ik schaam me niet alleen om wat anderen kunnen zien maar ook en misschien wel vooral voor dat ik niet sterk genoeg ben om de onrust te verdragen (er niet op kan vertrouwen dat ik niet gek wordt) en ermee te stoppen.