genderflexibel

toen ik weer eens iets van de mannenafdeling aan paste en mijn moeder me verzekerde dat het het best wel kon, antwoordde ik haar vrolijk, “ach ik ben toch genderflexibel”.

Ik wordt namelijk steeds makkelijker in het gebruik maken van de hele (m.u.v kinderkleding dat die niet passen is geen sociaal maar een fysiek concept) winkel en niet alleen het stukje dat aangewezen is als vrouwelijk. Ik winkel meestal met mijn moeder (omdat alleen in een drukke winkel en stad moeilijk is) en die vindt het ook prima dat ik overal kijk, soms merkt ze op dat ze iets te mannelijk vindt en ik heb nog niet het zelfvertrouwen om mijn schouders daarover op te halen want als zij het vindt dan vinden anderen er vast ook wel wat van.

Ik bedenk me dat ik zelf nooit moeite heb gehad met buiten de hokjes gaan in deze dingen maar de maatschappelijke druk om je er wel aan te houden of iig niet te veel af te wijken is groot en ik bezwijk er (nog) wel onder. Hoewel ik wel moet erkennen dat een vrouw dat soms mannenkleding draagt meer wordt geaccepteerd dan een man die ook wil shoppen in de vrouwenafdeling. Ik wou dat ik de denkbeeldige middelvinger kon opsteken en gewoon mijn eigen gang ging (doe geen vlieg kwaad) maar dat vindt ik erg moeilijk

Trouwens een mooie jurk vind ik ook erg leuk om te dragen (ook al zijn ze onhandig) ze passen me alleen vaak niet mooi en ik wil geen korte. En als ik op hakken zou kunnen lopen (mijn gevoelige voetjes kunnen dat niet aan) had ik dat vast ook wel gedaan. Make-up doe ik dan weer niet want het past niet bij me en ik ben er veel te lui voor. Flexibel zijn in deze heeft ook voordelen, vooral meer kans iets te vinden dat past (vooral spijkerbroeken vind ik beter passen ivm niet ubersmalle pijpen).

Ik reken mezelf niet tot het transgenderspectrum omdat ik geen genderdysforie heb (het gevoel dat je lichaam niet bij je past) en ik wil echte transgenders niet te kort doen omdat ik ergens bij zou willen horen. Vindt het ook moeilijk te zeggen “ik identificeer me als…” omdat het allemaal gevoelsmatig is en dat ervaar ik als onzeker, echt zeker weten wat ik voel en dat kwantificeren vindt ik moeilijk. En ik vraag me ook af of het nodig is,kan er denk ik beter aan werken om me minder aan te trekken van meningen die ik denk dat mensen hebben dan obsessief (iets zo onzekers te proberen te kwantificeren kan bij mij leiden tot obsessief piekeren) na te denken over welke naam het zou moeten hebben.