ik was 25 wanneer ik mijn ouders zei dat er een vrouw was waarvoor ik wel eens gevoelens zou kunnen hebben die wat verder gingen dan een gewone vriendschap. Dat was dus mijn coming out, een volkomen ongepland gesprek met mijn ouders over gevoelens die me niet eens erg duidelijk waren. Ik was niet bang voor hun reactie, ik heb namelijk het geluk geweldige ouders te hebben die altijd hebben benoemd dat het prima was als we met iemand met het zelfde sekse thuis zou komen.
Er waren andere redenen waarom het redelijk lang had geduurd om ook maar iemand te vertellen over mijn geaardheid en de belangrijkste is dat ik eerst het helemaal zeker wou weten voordat ik ook maar iets zei, want wat als ik het verkeerd had? Dat was voor mij echt een schrikbeeld, uit de kast komen en dan later erop terug moeten komen, nee ik moest het gewoon 100% zeker zijn.
Over het algemeen heb ik wat moeite met mijn eigen gevoel duiden, de vraag wat voel je nu precies is een ingewikkelde voor mij en ik kom vaak niet verder dan het benoemen van basisemoties. Het identificeren van geaardheid kan alleen maar op basis van wat jezelf voelt, er is niks tastbaarders om je op te baseren, ik denk dat ik graag een bloedtest ofzo had gehad die me gewoon objectief had vastgesteld in welk hokje ik thuishoorde, dan was het zeker en kon ik veder maar zo werkt het niet.
Ik was sowieso een laatbloeier zoals dat heet, toen klasgenoten met verkering enzo begonnen waren mensen voor mij vooral nog eng en hielt ik ze vakkundig op afstand, ik was er gewoon nog niet aan toe.
Ook ben ik net als iedereen opgegroeid in een samenleving waarin hetero zijn de norm was en ik was als de dood van die norm af te wijken. Mijn ouders benoemden wel dat een andere geaardheid geen punt was voor hun maar ze waren natuurlijk niet de enige invloed in mijn leven en van leeftijdsgenoten kreeg ik heel wat anders mee namelijk dat alles dat anders was verkeerd was.
Ik ben altijd anders geweest als autist en kinderen waren gemeen tegen mij voor jaren. Dus toen de vraag of ik op vrouwen zou kunnen vallen in me op kwam zei ik nee tegen mezelf en deed ik wat ik wel vaker deed bij moeilijke onderwerpen, mijn hoofd diep in het zand steken en hopen dat het weg ging. Ik wilde heel graag normaal zijn omdat ik erbij wilde horen en aardig gevonden wilde worden en nooit nooit meer gepest worden. Had een rare tijd waarin ik mezelf overtuigde dat ik sommige jongens van mijn klas leuk vond of zelfs dat ik verliefd was (ik was daar echt niet aan toe en had geen idee hoe romantische liefde voelde, terugkijkend was wat ik voelde eerder angstige obsessie dan liefde)
het werd nooit echt een relatie, daar zorgde ik wel voor. Toen er een jongen mij leuk vond (ja ik snap het ook niet) hadden we wel even “verkering” maar ik joeg hem letterlijk weg omdat het te dichtbij kwam (dat had ik beter kunnen aanpakken arme jongen). Ik denk dat ik mezelf zeker meer verwarde met het normaal willen zijn, maar dat was het veiligst op dat moment voor mijn gevoel.
Uit de kast komen doe je niet 1 keer want er zijn veel mensen in je leven dus na mijn ouders moest de rest van de familie het verteld worden en daarin was ik wat onhandig, ik zei gewoon dat ik een vriendin had en bracht het niet heel tactvol. In die tijd heb ik veel mensen verteld dat ik een vriendin had, iedereen die het wilden weten en waarschijnlijk wel wat die het niet hoefde te weten werd het verteld. Gedeeltelijk was gewoon trots dat ik iemand had en het van de daken willen schreeuwen maar er zat ook wel wat dwangmatigs in. Ik was en ben erg bewust van het feit dat er mensen zijn die vinden dat lesbisch zijn niet oke is en ik wou graag voorkomen dat ik later verrast werd met negatief commentaar. En ik was erg op zoek naar goedkeuring van iedereen om me heen, keer op keer gerustgesteld worden het ok is en dat deze mensen mij niet gaan haten hierom. Het gaat nu wat beter met dat maar ik ben ook alleenstaand nu dus het is minder relevant geworden maar denk dat het zeker iets is waarop ik moet letten. Echt weten en vertrouwen op dat het ok is ook als er iemand is die dat niet vindt.
Madelon Wonink 