Blind

Vandaag had ik een afscheid, geen vrolijke gelegenheid. Behandelaar van vele jaren heeft een andere baan en verlaat me dus. Het gesprek ging vooral over wat nu en het moest wel even beslist worden want zolang is ze er niet meer. Ik had het nieuws al vorige week over de telefoon vernomen dus had zeker tijd gehad om na te denken maar helaas zat ik de grootste deel van die tijd in “stik er maar in ik doe niet meer” modes dus echt nadenken was ik eigenlijk gisteren pas aan toe gekomen.

Een van de dingen die ter sprake kwam was hoeveel beter het nu met mijn klachten ging, dat ik toch wel stappen heb gemaakt met de dwang en dat zij dat wel merkte. Het klopt dat ik haar eigenlijk niet meer dwangmail dus dat is prettig. Maar of het echt beter gaat?

Ik heb dat wel vaker dat anderen vooruitgang zien waar ik dat niet doe. Ik lijk blind voor het goede en de stappen die ik maak en weet eerlijk gezegd niet hoe dat te veranderen, het is iets dat ik altijd heb gehad. Ik heb der maar niet tegengesproken, ze is op de weg naar buiten en ze verdiend dat met een goed gevoel te doen. Had wat moeite met niks zeggen want heb ook nog de neiging me verschrikkelijk miskent te voelen zodra het goede wordt benadrukt. Misschien komt dat door dat ik niet altijd ben gezien door de mensen om me heen, misschien heb ik daarom zo vaak het gevoel dat ik aan het schreeuwen ben in de woestijn.

Het is een goed iets om te oefenen, zien en voelen dat dingen echt wel beter gaan en dat stappen worden gezet en niet zo zitten zeiken alsof alles zo slecht gaat. Het glas halfvol gaan zien, van de zon genieten en gewoon wat positiever in het leven gaan staan.

Moet lukken toch ?