en dan weer 2 terug, zo voelt het op het moment in mijn “herstel” ik doe mijn best en probeer het wel maar echt goed vooruit kom ik niet. Ik vind herstel ook wel een groot woord, dat woord heeft de belofte in zich dat het in de toekomst een keer goed komt, dat ik dan hersteld ben, weer prima in orde maar zo positief zie ik het niet in.
Ik denk oprecht dat het leven een worsteling blijft, het blijft moeilijk en vaak zwaar. Het is vooral de eindeloosheid van die worsteling waardoor de moed me soms in de schoenen zakt, het maakt moe en moedeloos. Zelfs de gene waarbij ik nu therapie volg is behoedzaam, misschien wordt het iets beter maar dat is als het me lukt de dingen die me worden geleerd ook toe te passen en dat is ook zeker nog niet zeker.
Vorig jaar zag ik het helemaal niet meer zitten, ik was bang en depressief en ik overleefde tegen mijn eigen wil. Toen kwam de nieuwe medicatie en mijn angst, dwang en depressiviteit nam af en dat scheelt heel veel. Ik kan weer genieten van dingen en het oprecht leuk hebben. Maar dat maakt het moeilijke niet minder zwaar, wel maakt het de vraag hoe nu verder ? Minder helder en een stuk ingewikkelde want hoe zwaar niet willen leven ook is het is ook duidelijk. Nu wil ik verder ondanks momenten waar ik het allemaal niet meer weet en het worstelen zat ben.
Enige wat ik kan doen is hopen dat ik meer stapjes vooruit ga zetten.
Madelon Wonink 