Rouw en Dwang

iets meer dan 2 maand geleden kwam een van de begeleiders van dagbesteding in de ruimte waar we repeteren met de band en ging zitten wachten tot we met het liedje klaar waren.

Ik vond het niet prettig omdat ik liever geen publiek heb maar had ergens ook het gevoel dat er wat aan de hand was en dat maakte me best onrustig.

Dus ik liep op hem af en vroeg “wat is er?”

“ik heb slecht nieuws, Y heeft te horen gekregen dat haar kanker weer terug is”

diverse scheldwoorden vulde de ruimte, “en nu?” vroeg ik hopend dat ik een ander antwoord zou krijgen dan het antwoord dat ik verwachte. Maar hij bevestigde wat ik vreesde namelijk dat ze niet meer beter zou worden.

Zulk nieuws komt natuurlijk met een zee van gevoelens en gedachten, de meeste logisch maar er begon al snel wat aan schuldgevoel te knagen. De eerste keer dat ze werd gediagnosticeerd met borstkanker had ik last van rare gedachten, ik dacht veel over de mogelijkheid dat ze dood kon gaan en soms leek ik haar zelfs dood te wensen. Ik vind het verschrikkelijk wat in mij opkwam maar veranderen kan ik het niet. Denk niet dat ik haar echt dood wide, ik was er bang voor want ik mocht haar graag. Maar ik had de gedachte en soms heb ik het idee of gevoel dat mijn gedachten echt kwaad kunnen, dat is natuurlijk gestoord maar zo werkt mijn dwang.

Ik kan die dwang met verstand nog wel bedwingen maar het was wel moeilijk wanneer ik me schuldig voel voor zoiets.

Ze kwam nog een tijdje naar dagbesteding voor afleiding en om mensen om haar heen te hebben. Ik merkte bij mezelf een neiging afstand van haar te nemen om 2 redenen. 1 om toekomstig verdriet te vermijden. En 2 ik leefde zeer met het idee dat wat ik tegen der zei wel eens het laatste kon zijn wat ik tegen haar zei en dat gaf veel druk op de gesprekken. Maar ik vond dat geen goede redenen om contact te mijden dus ik maakte de keus om dat niet te doen.

Ik haalde een kaartje en schreef deze met moeite in. Er stond niks bijzonders in, sterkte en dat ik het rot vond en dat ze met me erover mocht praten als ze dat wou. Het was het minst dat ik kon doen

Een paar weken gingen voorbij waarin ze af en toe kwam, toen ze wegens pijnstillers niet meer mocht rijden haalde een begeleider haar op om toch een paar uur er te kunnen zijn.

Toen merkte ik dat ze er niet was een dag en vroeg via whatsapp aan een begeleider om verheldering. Het antwoord was dat ze ok was maar haar rust pakte.

Toen ze de volgende week weer niet verscheen herhaalde ik mijn vraag en toen kwam een begeleidster bij me om te zeggen dat ze in het ziekenhuis lag zodat ze haar pijn beter konden managen. De maandag erop werd er verteld dat ze in de loop van de week naar haar ouders huis werd gebracht om daar te sterven. Het zou niet lang meer duren. Ik had al die tijd al het gevoel dat het boven mijn hoofd hing, en dat gevoel werd alleen maar erger. Ik heb deze gevoelens vaker, het gevoel dat iets heel ergs staat te gebeuren alleen was dit nu echt. Na een gesprek met een begeleider die bij haar was geweest stortte ik in, verdriet, schuld en machteloosheid het kwam er allemaal uit in een vrijwel hysterisch gehuil.

Zo overleed een week later. Toen ik dat hoorde was ik naast het te verwachten verdriet ook wat opgelucht, het hing niet meer boven mijn hoofd. Mijn dwang is mijn grootste criticus en die vond het maar raak en verkeerd dat er enig positief gevoel bij dit erge nieuws kwam kijken, daarover voelde ik me wel weer schuldig.

ook was ik veel bezig met hoe ik me voelde en hoe ik me volgens mij moest voelen, was erg bang dat ik niet verdrietig genoeg was.

We gingen als groep naar de condoleance, ik vond dat wel prettig want dan stond ik iig bij mensen die ik kende in de buurt. Ik heb veel gehuild daar, uit verdriet en machteloosheid maar ook angst. Ik had een heel duidelijk beeld voor me hoe ik me daar had moeten gedragen en het lukte me niet, k was de controle over mezelf kwijt en dat vond ik erg naar. Vraag me nog een beetje af of ik me niet had moeten verontschuldigen voor mijn tranen, zelfs haar meest naasten stonden daar met meer waardigheid dan ik.

Het is nu een kleine twee weken verder en ik vind het nog moeilijk te bevatten dat ze er echt niet meer is, ik zal der gezelligheid zeker nog lang missen.