toen de Coöperatie Laatste Wil bekend maakte dat ze een legaal middel hadden gevonden waarmee je pijnloos en eenvoudig je zelf om het leven kan brengen wist ik niet goed wat er van te vinden. had je het me een paar jaar of misschien zelfs een jaar eerder gevraagd had ik het een goed idee gevonden en snel lid geworden. Ik was toen niet echt meer suïcidaal maar vond het idee om iets achter de hand te hebben voor het geval dat prettig. Nu vind ik het bestaan van het middel en de mogelijkheid erachter te komen wat het is en hoe het te krijgen bedreigend, dus wat is er veranderd ? Simpel gezegd, ik ben niet meer in de greep van depressie.
In 2011 werd er een ernstige depressie bij me vastgesteld en behandeling gestart maar het herstel duurde lang, heel lang waarbij ik van crisis naar crisis ging.
Mijn standpunt over zelfdoding was helder namelijk “het is mijn leven en mijn recht om dit leven te beëindigen” natuurlijk dacht ik over mijn nabestaanden maar was er van overtuigd dat ze het prima dan niet beter zonder mij zouden doen, natuurlijk zouden ze even verdrietig zijn maar op lange termijn zou het allemaal goed met ze komen. Wat ik toen niet bewust was, was dat de depressie niet alleen mijn emoties veranderde maar mijn hele denkwijze en nu moet ik bekennen dat ik lang niet altijd toerekeningsvatbaar was.
Ik heb een moment gekend dat ik echt geen andere uitweg dan mezelf van het leven te benemen, mijn wanhoop werd niet gehoord door de vriendelijke receptionist en ik kon geen minuut meer door. Mijn psycholoog beschreef het later als alles ging op zwart.
Op dat moment was ik (gelukkig) ook niet echt meer in staat tot veel denkwerk en het werd een belabberde poging waarvan ik geen echte schade van ondervond. In de morgen deed ik mijn poging, in de middag was ik alweer een beetje opgelucht dat ik niet echt dood ging.
Als toen het middel bekend was en de voorwaarde om de informatie te verkrijgen zoals nu is was (18+ en 6 maand lid) dan had ik het middel waarschijnlijk in huis gehad en zeker gebruikt op dat moment en ik er nu dus niet meer was geweest.
Ik ben niet tegen euthanasie, in tegendeel denk het taboe op die manier helpen van mensen die uitzichtloos lijden eraf moet ook als dat lijden psychisch is maar denk ook dat er bepaald moet worden of iemand echt uitzichtloos lijd, of behandeling genoeg kans heeft gehad om te slagen. Soms heb je iemand nodig die je veiligheid houd zelfs tegen jezelf.
De kans is zeker aanwezig dat ik in de toekomst weer depressief raak en dat alles in me daardoor gekleurd wordt maar er is ook een kans dat ik ook daarvan weer herstel, als ik daarvoor de kans krijg.
Madelon Wonink 