Judith

de 13de heb ik een kerstlunch met de afdeling van dagbesteding en de andere gebruikers van de ruimte. best leuk maar ik blijf maar denken aan Judith die vorig jaar naast me zat, we praatte wat met elkaar, ik weet niet eens waar we het over hadden. Van de andere setting dan gewoonlijk en de hoeveelheid mensen die er waren werd ik nerveus, angstig zelfs maar de gesprekken die ik had vond ik prettig.

Ze is er niet bij dit jaar, ze zal er nooit meer bij zijn. Het is anders dan als ze gewoon gestopt was met dagbesteding, dat zou weinig impact hebben gemaakt op me.

Het is niet echt mijn verlies maar ik voel het wel, elke keer dat ik even aan haar denk voel ik het. Het is een gat dat er met geweld in is geslagen en dat niet helemaal heelt.

De dag dat ze het me vertelden was ik te laat, kwam weer eens niet uit mijn bed, had netjes gebeld en gemeld dat ik nog wel kwam, de begeleidster antwoordde zoals altijd ook al wist ze het al, ze wou het me niet vertellen aan de telefoon. Ik kwam binnen, niemand zat op hun werkplek maar in de kantine, vreemd ik was niet laat genoeg voor de pauze maar ik volgde mijn ritueel, computer aan , jas op hangen en een kop koffie pakken. Toen werd me gevraagd om erbij te komen zitten, de tafel zat al aardig vol dus ik wou aan de tweede tafel gaan zitten maar werd verteld dat ik bij hun moest gaan zitten. Ik zat, ze zei dat ze goed vond dat ik toch was gekomen maar dat ze slecht nieuws had.

“judith is maandagmorgen uit het leven gestapt” gestapt, zelfmoord dus.

Ik weet niet hoe ze het heeft gedaan, of het snel of langzaam was gegaan, wel was ze alleen in elke zin van dat woord.

Had ik kunnen weten wat ze ging doen? Denk het niet, we spraken niet echt met elkaar, ik vroeg niet hoe het met der ging. Wel zag ik de tekens op haar armen, oude littekens maar soms een verband en vrij verse krassen. Ik heb er nooit wat over gezegd omdat ik niet wist of het iets was waarover ze wou praten en ik vond/vindt het een lastig onderwerp, is dat een goed excuus? Nee

als ik het haar had gevraagd, had ze dan gezegd hoe het echt ging? Verteld dat ze het niet meer aankon? Geen idee.

Ik wil kunnen vertellen dat ik mijn leven heb gebeterd en nu regelmatig aan mijn collega’s vraag hoe het met ze is maar dat doe ik niet, sterker nog ik wil niet te dichtbij ze komen, niet te gehecht aan ze raken.