ik woon al een aantal jaar geheel zelfstandig op een flatje,in het begin was het moeilijk me aan te passen aan de nieuwe situatie van alleen wonen maar nu ik het gewend ben zou ik niet terug willen naar mijn ouders. Het is niet makkelijk om zelf alles te regelen en het huishouden draaiende te houden, tegenwoordig red ik het meestal net, maar soms ook net niet.
Het niet al te grote flatje is in de afgelopen jaren echt mijn thuis geworden, een plek waar ik met niemand rekening hoef te houden en ik me kan ontspannen en mezelf kan zijn. Ik heb mijn rolgordijnen altijd gesloten zodat er niemand binnen kan kijken, ik voel me anders erg bekeken.
Op mijn moeder na vind ik het niet prettig om mensen in mijn huis te hebben, de aanwezigheid van anderen maakt inbreuk op de veiligheid van mijn eigen plekje in de wereld en dat is niet prettig. Daarnaast ben ik me er erg van bewust dat mijn huishouden nooit echt 100% op orde is, er ligt altijd wel wat rommel ergens die ik gewoon niet heb zien liggen of nog niet aan toe was gekomen om op te ruimen, mensen hebben daar toch een mening over, al is het vaak een stilzwijgende mening. Ook ben ik geen goede gastvrouw, ik vergeet dat ze af en toe gevraagd moeten worden of ze drinken willen en ben zelf zo nerveus dat mensen vaak nerveus van me worden.
Dus in de praktijk nodig ik mensen niet uit in mijn huis, zelfs na jaren vriendschap kan het zijn dat je nog nooit mijn huis hebt gezien. Zelfs mijn broertje en zus worden eens per jaar bij mijn ouders uitgenodigd om mijn verjaardag te vieren. Ook mensen die zelf aangeven op bezoek te willen komen krijgen een angstig afwijzend antwoord. het geeft gewoon te veel onrust en angst, niet alleen op het moment van bezoek maar ik zit er al dagen van tevoren tegenaan te hikken en na de tijd overdenk ik alles honderd keer en laat het me dagen niet meer los.
Ik vind het makkelijker om vreemden zoals een monteur in mijn huis te hebben dan iemand die ik graag mag. Dat komt omdat ik bij vreemden me minder druk maak om hun mening over mij en mijn huis, die mensen zie ik nooit weer en kan ik vergeten bij mensen die ik regelmatig zie of spreek zou ik er vaak beschaamd op terugdenken. Als ik je graag mag betekend wat je van me vind heel veel voor me en dus maak ik me daar erg druk over.
Madelon Wonink 