Ik kijk op het moment naar een serie op netflix sense8 dat gaat over een groep mensen die telepathisch verbonden zijn en dus letterlijk elke gedachten met elkaar delen. Het zijn niet mensen zonder fouten, in tegendeel maar ze veroordelen elkaar niet,
Doet me denken, hoe zal het zijn om elke gedachte met iemand te delen, niet alleen die ik uitspreekt maar ook de gedachten die het daglicht niet kunnen verdragen. Is het realistisch te denken dat ik dan niet veroordeeld wordt ? Zou een ander zijn schouders ophalen omdat hij of zij dat ook wel eens denkt of zou deze schrikken en verafschuwd reageren?
Ze delen niet alleen gedachten maar ook gevoelens, ze voelen letterlijk wat de ander voelt, ze zijn dus volledig met elkaar verbonden en ze accepteren elkaar volledig in gedachte, gevoel en daad. Zou het prettig zijn volledig met iemand of meerdere mensen verbonden te zijn? Waar ik vaak vooral de afstand voel zou het zeker anders zijn, wellicht minder eenzaam. Natuurlijk verlies je ook je identiteit, je ik wordt een wij en grenzen tussen personen vervagen, zou dat prettig zij of niet? Zou het maken dat ikme nooit meer eenzaam bent of voelen we eenzaamheid dan als een groep doordat we anders en niet volledig verbonden zijn met mensen buiten de groep?
Ik heb geen antwoorden, denk ook niet dat die er zijn omdat de situatie fictief is maar het is interessant na te denken erover. Ik denk dat ik het idee aantrekkelijk vind doordat ik me vaak apart van anderen voel en het vaak moeilijk is om echt in woorden te vangen hoe het is mij te zijn zodat anderen dat begrijpen, ik probeer het wel maar voel vaak dat woorden te kort schieten.
Dat is niet een beperking dat uniek is aan mij integendeel denk dat iedereen die beperking kent, we bestaan los van elkaar dus zijn in wezen altijd alleen maar denk wel dat ik vaker de afstand ervaar dan de meeste mensen.
Madelon Wonink 