verborgen leed

voor dit blog neem ik jullie terug in de tijd, naar eind groep 8, ik denk dat ik toen 12 was. Het was geen slecht jaar voor me geweest, ik werd niet of nauwelijks meer gepest, thuis ging het wel goed en had zelfs wat vriend(in)en. Het kwam voor mij dan ook als donderslag bij heldere hemel dat ik me van de een op andere dag heel slecht voelde. Ik was zeer verdrietig zonder enige reden. In de zomervakantie werd het niet beter, op ons vaste vakantieadres ging ik er vaak in mijn eentje op uit om maar niet onder de mensen te zijn en dan kon ik mijn tranen laten lopen.

Dat ik na de vakantie naar voortgezet-onderwijs moest was geen helpende factor, ik bleef op speciaal onderwijs maar het was toch heel erg anders dan ik gewend was. Het ging dan ook al snel een stuk slechter met me, in de avond als ik naar bed ging wenste ik niet meer wakker te worden en in de ochtend baalde ik wanneer ik dat wel deed. Ik was wanhopig, was overtuigd dat het nooit meer beter zou worden en wou gewoon dood. Ik snapte er echter niks van, in mijn ogen had ik een goed leven, een liefdevolle familie en het ging goed op school.

Waar sommige kinderen geen teken van problemen vertonen op school en er alles thuis uitgooien had ik dat net andersom, thuis merkte ze niks maar op school wel. Op school trok ik me terug, vaak letterlijk door mijn tafel in de hoek van het lokaal te schuiven en zat vaak te huilen. Er werd wel opgemerkt dat het niet goed was met me en er werd gevraagd wat er was maar ik kon er niet over spreken, kreeg toen geen woord uit mijn mond. Ik had toen geen woorden voor wat ik voelde en was bang voor de reactie van de ander, was er vrij zeker van dat dood willen iets was dat niet mocht. Ik herinner me een leerkracht die keer op keer naast me zat, terwijl ik na de les zat te huilen, hopend dat ik dit keer wel wat zei. Een keer kregen we allemaal een soort test die dan ging over hoe je op school voelde maar ik was zo dom om die zo in te vullen dat het leek dat het goed met me ging, ik was zelfs voorzichtig in dat ik niet te positief was zodat het wel realistisch bleef. Ook werd ik een keer opgehaald uit de klas om een spel te doen dat er op gericht was te praten over emoties maar ook toen liet ik niks los. Ook ging ik verder gewoon door, ik ging naar elke les, misdroeg me niet meer dan gewoon pubergedrag (denk zelfs wat minder) en haalde prima cijfers doordat ik de lesstof gemakkelijk begreep en de lessen een goede afleiding was.

Dus ik kan ze niet de schuld geven van het niet inzien hoe erg het met me gesteld was, ik liet niks zien, ik kon niks laten zien.

En toch doet het pijn dat ik er alleen voor stond en mede daardoor duurde het heel lang voordat ik me weet beter voelde. De ergste periode heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd maar het duurde zeker drie en half jaar voordat ik weer dagen kende waarop ik me wat gelukkig voelde.

En toch ben ik soms boos, op leerkrachten, ouders en andere naasten, omdat ze het niet zagen en niks deden om te helpen, het is onredelijk maar het is er.

Achteraf gezien was ik zwaar depressief, een woord dat ik toen die tijd niet kende laat staan wat het inhield, ook heb ik jaren later met een psycholoog achteraf wat factoren kunnen ontdekken waarom ik me zo voelde dus helemaal uit het niks kwam het niet.

Ik heb mijn ouders nooit verteld hoe het toen met me ging omdat het ze alleen maar pijn zou doen en er valt nu toch niks meer aan te veranderen, misschien dat ik het ooit nog wel met ze deel, ook om te kunnen vragen wat ze merkte en of de school ze had verteld wat ze zagen.