het zijn maar gedachten….

ik sta op het perron te wachten, er komt een trein aan, voor me staat een oud vrouwtje ook te wachten opeens zie ik voor me dat ik haar een flinke duw geef en ze verdwijnt onder de trein. In werkelijkheid doe ik wat verschrikt een paar passen achteruit, weg van de vrouw en probeer de gedachte uit mijn hoofd te schudden.

Iedereen heeft wel van die gedachten zo af en toe, de meeste mensen laten het door hun heen schieten en gaan door met hun dag, ik vind dat moeilijker. Ik vind het erg dat zulke dingen in mijn hoofd afspelen en het beangstigd me enorm. Ik weet niet of die gedachten bij mij sterker aanwezig zijn, vaker voorkomen of dat ik er me er gewoon meer van aantrek.

Ik kreeg hier voor het eerst last van als kind (12-13 jaar oud) ik was toen flink depressief dus denk dat ik kwetsbaar was voor ze. Het hebben van deze gewelddadige intrusies maakte dat ik me nog slechter voelde en ik overtuigd was dat ik een slecht mens was. Ik ging angstvallig scherpe voorwerpen uit de weg, bang dat ik opeens de controle over mezelf verloor en iemand zou verwonden of erger.

Ze zijn sindsdien nooit echt weg gegaan, wel heb ik er met periodes meer of minder last van, ik kan het in goede periode makkelijk naast me neer leggen, in slechte laten ze me niet echt los en vind ik het echt eng. Factoren die het maken dat ik er meer moeite mee heb zijn; depressie, een angstige periode, stress en vermoeidheid.

Er zijn mensen die hier veel meer last van hebben dan ik, ik functioneer nog prima en ga door de angst vrijwel geen dingen uit de weg, dat is soms wel moeilijk maar ben angst zo gewend dat ik het er tegenin gaan ook wel gewend ben.

Misschien is het goed te benadrukken dat deze gedachten geen wensen zijn maar juist dingen die ik niet wil en dus ook dingen die ik nooit zou doen. Het zijn echt slechts gedachtes en het zou goed zijn als me dat zou doordringen en ik er dus niet meer bang voor zou zijn.

Waarom ik dit vertel? Ja vooral omdat ik het verbergen me niet lekker zit en elke keer dat iemand zegt dat ik lief ben denk ik “je moest eens weten” nou nu weet je het.