Er zijn aardig wat mensen met autisme die lezingen en workshops geven en ik denk wel eens bij me zelf zou ik dat ook moeten doen ? Die vraag wil ik graag in dit blog onderzoeken, voor het gemak zet ik mijn grootste bezwaar namelijk “ DURF IK NIET” even opzij en kijk naar de andere aspecten van deze vraag. Denk dat deze uit drie subvragen bestaat.
- heb ik wat te vertellen ?
- Voegt mijn verhaal wat toe aan wat anderen al uitdragen?
- Zou ik het kunnen ?
Heb ik wat te vertellen?
Ja, ik denk het wel daarom blog ik nog omdat ik iets te vertellen denk te hebben en dat ook graag vertel. Mijn motieven om dit te doen zijn egoïstisch namelijk om begrepen en gezien te worden.
Voegt mijn verhaal wat toe aan wat anderen al uitdragen?
Hier ben ik niet zeker van, natuurlijk is ieder verhaal uniek maar als ieder uniek verhaal een podium moet krijgen dan is het aanbod snel groter dan de vraag. Er zijn al veel ervaringsdeskundigen die met enige regelmaat hun verhaal doen , wat ook goed is maar dan vind ik wel dat ik dan iets moet hebben te vertellen dat eruit springt, iets dat de anderen niet vertellen en ik weet niet of ik dat heb.
Zou ik het kunnen ?
Ja, in principe zou ik een goed voorbereid verhaaltje kunnen voordragen/voorlezen. dat weet ik omdat ik het al heb gedaan, op het MBO moesten we soms een presentatie houden en dat deed ik ook, met heel veel moeite moet ik erbij zeggen maar ik deed het wel. School had wel het voordeel dat het een vrij veilige plek was vooral toen ik er wat langer zat, als ik lezingen wil geven wordt het elke keer een nieuwe groep met vreemden.
Het zou dan ook echt oplezen worden en er zou weinig tot geen interactie met mijn publiek zijn, als ik onderbroken wordt raak ik de draad kwijt en vragen achteraf zijn ook moeilijk. Vragen zijn moeilijk omdat ik in z’n situatie maar beperkt kan nadenken, mensen kunnen letterlijk alles vragen en ik kan niet op alles voorbereid zijn. Ik kan leren braaf in de zaal te kijken maar er zou geen echt contact zijn, dat krijg ik op z’n moment niet voor elkaar.
En dan toch even die angst er weer bij pakken, dat is niet een beetje maar een enorme angst, het is hyperventileren, knikkende knieën en huilbuien angst. Die angst zou ik gedeeltelijk kunnen overwinnen door het regelmatig te doen maar een deel zou ook blijven door dat de situatie (wie er in de zaal zit) elke keer veranderd dus er blijf een element nieuw in zitten, hoeveel angst dat zou zijn dat er blijft kan ik niet voorspellen.
Dus ter conclusie, ik blijf maar lekker bloggen en laat de goede sprekers spreken.
Madelon Wonink 