“mevrouw kan zelfstandig haar leven vormgeven en omgaan met voorkomende situaties”
die mevrouw dat ben ik, dat doel heb ik niet gesteld, dat is me door de WMO opgelegd. Daarbij heb ik ook een deadline gekregen om het te behalen want bijna de laatste zinnen in het verslag zijn:
“het advies is om de maatwerkvoorziening voor de periode van 1 jaar in te zetten omdat de verwachting is dat mevrouw binnen 1 jaar de doelen kan behalen in combinatie met de behandeling die mevrouw krijgt”
dat is nogal een verwachting, ik weet niet of ik het einddoel ooit behaal laat staan in een jaar. Ik stel wel eens hoge doelen voor mezelf maar zou in deze genoegen nemen met “heeft een leuk leven met de benodigde ondersteuning” Oh en die behandeling wordt afgesloten, dat staat er ook in eerder in het verslag dus zijn ze daarvan op de hoogte, de begeleiding is de enige hulp die mevrouw straks heeft.
Ik kan niet zo goed omgaan met andermans verwachtingen en helemaal niet met verwachting waarvan ik geloof dat ik daar aan kan voldoen, dit alleen al lezen geeft me enorm veel angst en stress en dat gaat me enorm in de weg staan om zelfs maar een deel van dat doel te behalen. Ik ben ook best zwart-wit hierin, als het zo op papier staat dat moet ik dat halen, ik kan niet denken ach dat zien we wel weer, het is oh jee ik red dit nooit en de wereld vergaat voor mijn gevoel.
Dus ik wil dat doel veranderd zien in eentje die ik zelf formuleer en waarvan ik geloof dat het haalbaar is en de tijdsdruk moet er helemaal vanaf want dat gaat me nooit goed doen.
Ik denk dat dit typerend is voor de gebrek aan kennis bij de mensen van het WMO, ze snappen niet hoe het werkt en maken dan maar aannames, aannames met grote gevolgen voor mij. Zou je iemand die een rolstoel nodig heeft als doel stellen dat deze in een jaar wel weer zelfstandig moet kunnen lopen? Nee, als een arts zegt dit gaat niet meer over dit persoon gaat niet meer kunnen lopen dan nemen ze dat wel voor waar aan maar bij psychische problemen wordt er gedacht dat alles leerbaar en veranderbaar is en dat is het niet, mijn autisme gaat niet weg door een jaartje even goed mijn best te doen.
Madelon Wonink 
Helemaal gelijk heb je, het gaat niet weg. met wat tegenslag om je heen wordt het autisme zelfs meer merkbaar(niet erger, maar meer merkbaar voor anderen)
Betere doel omschrijving kan zijn, huidige leefsituatie continueren, vasthouden wat helpend is, en leren op tijd aan de bel te trekken als er omstandigheden veranderen(ofzo)
Ik werkte met verstandelijk beperkte mensen die dementeerden. Oude mannetjes die achteruitgingen dus. Doel omschrijven was dus vaak, iets als “zelf aankleden continueren, zo nodig met hulp van begeleiding”, of “de verwachte achteruitgang ondersteunen”. Doelen omschrijven is niet altijd ook vooruitgang omschrijven.
Sterkte, goed blog!
LikeLike
Weet je…het is allemaal onzin. Dit soort doelen zijn helemaal niet meetbaar en niet leefbaar. Het is alleen maar bureaucratie zodat ze kunnen verantwoorden dat ze ‘met jou aan de gang zijn’. Flauwekul op papier.
Vanuit autisme leven is meestal ‘overleven’ en je hebt waarschijnlijk wel wat anders aan je hoofd dan de WMO te pleasen. Dus…laat je niet bang maken en ga lekker je eigen gang. Ik denk altijd maar zo: niets moet maar ik heb wel moed nodig om iedere dag weer in een wereld te leven die niet gemaakt is voor autisten…..groet, Natascha
LikeLike