winkelangst

Er moeten boodschappen gehaald worden, ik ben al meer dan een uur van plan om naar de winkel te gaan maar iets houd me tegen. De gedachte van gewoon winkelen boezemt me angst in, Schoenen aan, telefoon in de tas, jas aan, haast maak ik zeker niet, op de galerij blijf ik nog even staan met de sleutels in mijn hand, ik kan nog terug.

Zodra ik onderweg ben vernauwd mijn keel zich en neemt mijn hart een sneller tempo aan, een eindje verder merk ik dat ademen moeilijker wordt en wanneer ik pijn op de borst begin te krijgen overweeg ik terug te gaan naar huis. Ik ken de symptomen van angst goed, dit is niet de eerste keer dat ik ze heb maar ze blijven naar elke keer weer. Ik besluit even te stoppen bij de vijver dichtbij het winkelcentrum, in deze toestand kan ik de winkel niet in, mijn angst is om daar volkomen in paniek te raken en dat, dat de aandacht van de andere bezoekers gaat trekken, nee ik moet eerst even rustiger worden dus ik zet mijn fiets naast een bankje neer en ga daar even zitten. Ik speel wat met mijn telefoon en besluit al snel even langs de vijver te lopen, ik zie grote vissen zwemmen en blijf er naar kijken terwijl ik diep ademhaal. Ik schiet een foto met mijn mobiel van een vis die naar boven is gekomen en besluit dan weer verder te gaan. Zodra ik dat besluit heb genomen neemt de spanning in mijn lijf weer toe en verzwaard mijn ademhaling weer maar het is minder erg dan was.

Bij de winkel aangekomen probeer ik me zo goed mogelijk te richten op de te verrichten handelingen maar het is moeilijk om mijn aandacht erbij te houden, ze dwalen steeds af naar wat ik voel, de spanning, angst en drang om te vluchten. Niemand merkt wat van mijn ongemak, misschien horen ze me af en toe diep ademhalen maar verder blijft mijn strijd onzichtbaar, ik ben dankbaar voor de onzichtbaarheid want bezorgde vreemden is wel het laatste wat ik nu nodig heb.

Waarom ik nu opeens bang ben voor de winkel weet ik niet, er is niks gebeurd dat een aanleiding kan zijn voor deze angst. Laatst was het plan om slechts naar buiten te gaan ook al reden voor stress. Ik weet wel wat pleinvrees is maar waarom ik het op het moment heb is me een raadsel.

Het baad me zorgen want kom ik er weer vanaf? Zal het erger worden ? Ik zit in het traject om afscheid te nemen van de ggz maar ben ik daar wel klaar voor nu ik zoveel last van angst heb? Misschien moet ik het nog even uitstellen, tot ik me beter voel.

Ik wil me vooral veilig voelen en veilig is op het moment hoofdzakelijk thuis, op de bank met een knuffelende kat.