ik ga nu bijna 3 jaar naar Woord en Beeld, een creatieve dagbesteding die 1 dagdeel in de week wordt gegeven.
Woord en beeld bestaat uit 3 onderdelen. Schrijven, voorlezen en er een beeld bij maken (tekenen, schilderen, collage maken).
Toen ik me aanmeldde ging het mij vooral om het schrijven dat is echt mijn ding, mijn manier van uiten. Het schrijven gaan naar opdracht die de begeleidster bedenkt, dat kan een thema zijn of een schijfvorm. Ik schijf meestal gedichten en vind het prettig om naar opdracht te werken omdat dit een kader geeft.
Het voorlezen was de reden dat ik er bijna niet bij ging want dat leek me doodeng en dat was het ook in het begin, ik had vaak moeite om de woorden uit mijn mond te krijgen en het kwam niet zelden voor dat ik een deel nog een keer moest oplezen omdat ik niet duidelijk te horen was. In de loop van de tijd ging het beter, binnen die veilige muren kon ik wat ik had opgeschreven vertellen en dat werd meestal ook nog gewaardeerd ook.
Het derde deel dacht ik eigenlijk voor het aanmelden niet echt bij na, het hoorde erbij maar had er niet echt een idee bij. Het bleek echter ook een uitdaging van formaat te zijn want ik vond wel dat ik het moest doen maar dan met de stellige overtuiging dat ik er niks van kon. Tekenen en schilderen enzo is niet mijn talent, het ziet er nooit echt uit zoals ik dat wil en dat vond ik best moeilijk. Ik ben namelijk op een bepaalde manier best wel een perfectionist, als ik iets doe, moet het wel goed gebeuren. In het begin wou ik altijd wat herkenbaars maken, het vaak beeldende geschreven gedicht moest verbeeld worden en dat lukte niet. Vaak had ik wel iets in mijn hoofd maar dat vertalen naar een beeld op papier is best moeilijk zonder enig talent. Ik raakte vaak gefrustreerd en vond wat ik deed maar waardeloos maar doorgaan deed ik want het hoorde erbij.
De verandering kwam niet ineens maar geleidelijk, ik merkte dat ik het prettig vond om te spelen met kleuren en vormen, zonder dat het iets werd. Doordat het vormloze geen negatief commentaar kreeg durfde ik steeds meer los te laten. Ik begon te genieten van de bewegingen die ik met de kwast of krijt maakte en van de kleuren die eruit vloeide. Het geeft ook rust, mijn hoofd raakt leger, stiller. Ik vind wat ik maak meestal nog niks maar dat ik niet echt reden meer tot frustratie, het eindresultaat is niet meer het doel en wanneer ik het toch aardig vind wat het is geworden ben ik erg blij. Wat ik eerst slechts deed omdat het moest, is nu tot iets uitgegroeid waar ik naar uit kan kijken.
Madelon Wonink 