Mijn keel sloot zich net als elk mogelijke vluchtweg, mensen stonden aan elke kant van me en ik stikte. Gelukkig stopte de tram vrij snel weer en kon ik eruit, net op tijd denk ik, durf niet te voorspellen wat er was gebeurd als de rit langer had geduurd, ik was al duizelig.
Ik stapte op de tram in het openluchtmuseum omdat ik dapper wou zijn, angst negeren en gewoon doorgaan, zo simpel was het dus niet. Sinds mijn paniekaanval in de trein ben ik bang voor de volgende, het was niet mijn eerste maar wel de eerste in het openbaar, tussen mensen die me niet kenden of begrepen en bang werden van mijn ademnood. De mensen die keken vol schrik en medelijden was misschien nog wel erger dan de fysieke symptomen en dat is me ook het meest bij gebleven, dat wil ik nooit meer meemaken.
Helaas kan de angst voor de paniek juist weer een nieuwe aanval oproepen wat je angst vergroot voor de volgende keer, weten dat die angst voor de angst niet helpt is niet behulpzaam omdat ik er niet mezelf kan willen niet bang te zijn (geloof me ik heb het geprobeerd).
Ik weet niet wat de oplossing voor is, behalve mensen-massa’s vermijden en altijd een vluchtroute open houden. We reisde dit keer eerste klas met de trein en doordat het rustig was ging dat goed maar de volgende trip in de gewone tweede is al gepland en ik ben bang. Ik wil niet dat mijn leven hierdoor beperkt wordt maar heb wellicht geen keus. Kan wel tieren dat het niet eerlijk is en soms wil ik dat ook wel maar dat heeft ook geen nut en het leven is voor niemand eerlijk dus waarom zou het voor mij wel zijn?
Madelon Wonink 