ik noem je Marie omdat ik geen andere naam van je ken, misschien ben je wel een Jane of Sandra maar omdat ik dat niet weet blijf ik maar bij de naam die je hebt gegeven.
Je leek interesse te hebben in mij en in mijn leven, Je had duidelijk voor ogen wat je wou, gewoon iemand om mee te praten, iets opbouwen en dan zien we wel, dat zag ik ook wel zitten, rustig aan. Dat je Engels sprak vond ik niet erg, ik spreek het ook best goed. Ik keek een beetje op van je verhaal, je was gevlucht voor je vaders familie (die homofoob waren) naar Nigeria, een land waar homofobie per wet geregeld is. Ook moet ik bekennen dat ik Nigeria hoorde en meteen dacht oplichters maar ik herstelde me snel en schaamde me voor mijn vooroordelen en besloot mijn argwaan te negeren.
We gingen van datingapp naar whatsapp en praatte wat door in tekst, niks bijzonders, gewoon over wat ik die dag had gedaan en en waar ik werkte, tja dat is een verhaal apart. Ik vertelde over mijn administratie werk maar gaf toe dat het niet betaald werd (hoe zeg je dagbesteding in het engels?) vertelde over mijn opleiding omdat je ernaar vroeg en antwoordde ook eerlijk toen je je afvroeg waarom ik niet in die richting werkte. Ik vertelde over mijn autisme en psychische problemen en dat ik een tijdje opgenomen was geweest, ik was bang dat je zou schikken en mij niet meer wou spreken maar nu vraag ik me af of je toen in je handen wreef ? Ha makkelijke prooi
Je was erg geinstreseerd in mijn uitkering, want hoeveel is dat precies ? Ik wou je dat niet vertellen en hielt bij genoeg dat accepteerde je en we praatte verder. Ik vond het heerlijk om met iemand te praten, en te dromen van meer, vroeg me af of ik gevoelens kon ontwikkelen voor iemand die ik niet kende of dat ik gewoon in dromenland was? Heb je gelachen met je vrienden over hoe dom ik wel niet was, dat ik niet doorhad dat jij andere plannen had?
Er volgde een dag stilte, geen woord zei je meer. Vroeg me af wat er mis ging, Had ik iets verkeerds gezegd ? Of was je toch afgeschrikt? Was je me gewoon vergeten terwijl je met anderen praatte ? Of gaf je me tijd om ons contact te missen, was de stilte deel van het plan?
De volgende dag praatte je weer alsof er geen tijd was verstreken en ik liet mijn bedenkingen gaan, we hadden het over mijn tandarts afspraak, en jij zei dat je verder moest met je project. Die had je al eens eerder genoemd en ik vroeg wat het voorn project was. Je ontwikkelde software waarmee je miljoenen ging verdiende, ik twijfelde hier ernstig aan. het was eigenlijk een geheim maar mij wou je het wel vertellen, omdat ik wel te vertrouwen was. Mijn knagende onzekerheid werd groter, ik had geleerd om bij twijfel iemand te laten meekijken, hoopte van harte dat ik het mis had. Ik legde het verhaal voor aan twee en later 4 personen en ze zeiden allemaal het zelfde. Jij was niet wat je leek en had waarschijnlijk snode plannen.
Ik was teleurgesteld, boos op jou maar ook op mij, waarom had ik niet naar mijn eigen twijfel geluisterd ? Had een gewoon mens allang geweten hoe het zat? Ik heb je uiteindelijk geblocked maar wil toch vragen waarom je dit deed? Waarom doen alsof ? Is het snel geld verdienden ? Of heb je een andere reden ? Of waren je intenties toch wel goed en heb ik je en die anderen je totaal verkeerd ingeschat ??
groetjes
Madelon
Madelon Wonink 