Watjes

vanmorgen las ik het zoveelste artikel met de strekking “de ggz zit vol doordat de Nederlander niks meer kan hebben” dat raakt me, elke keer weer. Als psychiatrisch patiënt wordt je toch al niet zo serieus genomen door de wereld om je heen. Daar hoef niet bij dat mensen die al vonden dat we ons collectief aanstellen zich gesterkt voelen door deze stukken in de kranten en dat ze zich gesterkt voelden las ik in de vele reacties op Facebook op dit stuk.

Er is me vaker gezegd dat ik me het niet moet aantrekken want ik heb wel echt wat en dus wordt ik niet bedoeld in deze stukken maar ook de patiënten die niet worden aangesproken worden geraakt door deze theorieën, ik zal een paar voorbeelden noemen.

De omgeving van de patiënt (denk aan familie, vrienden maar ook werkgevers) lezen deze stukken ook, het kan dat ze niet echt wat weten van psychische aandoeningen en besluiten na het lezen van het artikel dat hun naaste gewoon wat sterker moet worden en gaan die daar ook naar behandelen.

Iemand voelt zich al tijden erg somber en vraagt zich steeds vaker af of het leven nog wel zin heeft. hij denkt erover hulp te zoeken, een stap die door schaamte en angst moeilijk te maken is maar leest dat je niet te snel hulp moet zoeken en dat lijden bij het leven hoort. Hij ziet af van hulp zoeken tot het echt niet meer gaat en na het gesprek met de huisarts wordt hij door de crisisdienst direct opgenomen.

Psychiatrische patiënten worden er door (zulke en andere) nieuwsberichten keer op keer aan herinnerd dat ze de maatschappij geld kosten, dit geeft een enorm schuldgevoel. Op DSM-meisjes vraagt Laura zich af of ze niet meer medicatie moet gaan nemen (met alle bijwerkingen van dien) zodat ze meer kan bijdragen aan de maatschappij.

Ik ga binnenkort uit de ggz omdat ik stabiel ben en ze niet echt meer wat voor me kunnen betekenen op dit moment. Mocht het weer slechter met me gaan zie ik wel gebeuren dat ik enorm ga twijfelen of ik wel weer terug moet gaan. Want ben ik dan weer ziek of gewoon een watje die het leven niet kan hebben? Ik ben dan namelijk erg gevoelig voor twijfels en rondvliegende meningen van anderen. En nu voel ik me nog schuldig omdat ik een plek inneem.

Ik denk dat de mening “de Nederlander is niet weerbaar genoeg” nu wel genoeg podium heeft gehad, we begrijpen met z’n allen wat er bedoeld wordt en hebben allemaal onze gevoelens erover. De problemen in de ggz worden niet opgelost door in de krant mensen een watje te noemen dus stel ik voor daar mee op te houden.