Het groene monster

Ik ben nogal snel jaloers, ik probeer het naar buiten toe zoveel mogelijk te maskeren maar geloof nooit dat mijn werkelijke gevoel er niet doorheen komt.

Het is zeker niet een karaktertrek waar ik trots op ben, sterker nog ik vindt het zeer slecht van mezelf.

Het begon voor mijn gevoel met mijn zus, daar ben ik jaren erg jaloers op geweest omdat die in mijn ogen alles had dat ik wou en het ging der zo makkelijk af dat te krijgen. Zij had het normale leven dat voor mij ongrijpbaar was en ze leek er niet eens bijzonder blij mee te zijn. Wat een ondankbaar mens dacht ik bij mezelf.

De laatste keer dat ik echt jaloers was is nog niet eens lang geleden, een vrouw die ik ken van Twitter was gevraagd om columns te gaan schrijven voor de lokale krant, erg leuk voor der maar dat wil ik ook. “waarom wordt ik nou nooit gevraagd?” “mijn talent wordt niet gezien” “ik ben vast veel beter” “wil ook een echte schrijfster zijn” zo zat ik als een klein kind in gedachten te mokken tegen mezelf, dat ik niet weet of ik het wel kan of durf doet er niet toe, ik wil wat zij hebben en ben boos en verdrietig omdat ik het niet kan krijgen.

Het komt wel vaker voor dat ik jaloers ben op iemand die wat doet dat ik helemaal niet durf of kan maar dan ben ik ook jaloers op hun kunnen en moed, dat wil ik dan ook hebben.

Na een tijdje koel ik wel wat af en komt er wat ruimte voor blij zijn voor de ander maar vaak voel ik nog wel een steek als het weer opkomt.

Ik heb nog geen antigif gevonden voor deze giftige eigenschap, verbergen lijkt de beste strategie, dat lukt nog wel als het online is maar offline als het van mijn gezicht af kan worden gelezen gaat het een stuk moeilijker.

Een oorzaak is denk ik dat ik vooral kijk naar wat anderen hebben en vooral kunnen wat ik niet heb of kan en niet naar wat ik wel kan en heb. Een vriend benoemde het eens als steeds naar boven kijken en nooit eens naar onder en dat klopt dat doe ik zeker, waarschijnlijk omdat voor mijn gevoel iedereen boven mij staat. Ik wil veel kan voor mijn gevoel weinig en kan het niet goed hebben als anderen dat dan wel kunnen. Wat ik ook niet kan hebben als anderen domweg geluk hebben de gedachte “ik heb nooit geluk” is dan snel aanwezig ook al zal het vast niet waar zijn.

Dus mocht ik eens niet zo leuk reageren op je fijne nieuws dan ligt dat niet aan jou maar aan mijn eigen kleingeestigheid.