Vermijden is verboden

Een van de lessen die ik heb geleerd in mijn behandeling tegen angst (voornamelijk sociale angst) is dat vermijden van de dingen die eng zijn geen goede manier is om met angst om te gaan, voor mij was dit geen nieuwe les ook mijn moeder heeft ongeveer de zelfde houding tegenover angst.

Een lange tijd is dat goed gegaan, ik had het vaak erg moeilijk vooral voordat ik het enge moest doen maar als het erop neer kwam deed ik het wel.

Door situaties aan te gaan leert je brein dat ze veilig zijn en dan verminderd de angst ervoor, tenminste dat is de theorie maar mijn praktijk is wat moeilijker. Ik denk dat mijn probleem is dat ik niet of nauwelijks veralgemeniseer waardoor een iets andere situatie dan de vorige geheel nieuw is met de angst die daarbij hoort, ik kan honderd nieuwe mensen ontmoeten en bij honderd-en-een net zo bang zijn als bij de eerste want dat is een ander persoon en dus een compleet nieuwe situatie.

Ik merk de laatste tijd dat het niet vermijden me zwaarder valt dan voorheen, ben minder goed in staat mezelf door de angst heen te drukken en heb ook wel dingen gelaten of anders gedaan erdoor.

Eerst klas met de trein reizen omdat ik de laatste keer gevangen werd in de drukte en een paniekaanval kreeg. Niet naar Leeuwarden gaan om een museum te bezoeken omdat verwacht wordt dat het druk wordt. Niet naar dagbesteding gaan omdat er een nieuwe leidster is. Niet naar het congres van de adf stichting (ironisch genoeg een stichting voor mensen met angst) gaan ook al wou ik er wel graag naar toe. Niet meer op zaterdag koffie drinken in de stad omdat de menigte te eng is.

Ik voel mijn wereld kleiner worden, nu nog maar een beetje maar ik maak me zorgen om de toekomst, hoe klein gaat mijn wereld worden? Steeds vaker is een bezoekje aan de winkel of naar buiten gaan eng, ik doe het nu nog wel maar wat als dat niet meer lukt?

Maar aan de andere kant wat als ik wel ga en de paniek overvalt me weer en andere mensen merken dat waardoor ik aandacht krijg die het alleen maar erger maakt? Ik weet niet of ik dat nog een keer aan kan, wordt al benauwd bij de gedachte.

Elke keer dat ik toegeef baal ik van mezelf, ben ik boos op mezelf, ik weet dat ik niet moet toegeven maar toch lukt het niet altijd het juiste te doen.

Ik ben moe, moe van het gevecht tegen mezelf dat ik op het moment vrijwel constant voer om de angst enigszins onder controle te houden, maar ik moet wel als ik opgeef heb ik geen leven meer over.