Bijna twintig minuten zat ik aan de telefoon met de verpleegkundig specialist die me nu al een paar jaar in behandeling heeft. Normaal gesproken vind ik communiceren via de mail prima en heeft het zelfs mijn voorkeur maar nu had ik behoefde aan het directe contact dat een bezoekje of telefoontje geeft. Op bezoek gaan kan niet zomaar maar ze heeft een telefonisch spreekuur waarin de kans groot is dat je haar aan de lijn krijgt.
Het gesprek ging over dat het niet zo goed gaat de laatste tijd met me, ik heb veel last van paniekaanvallen en dat beheerst me echt op het moment. Over de aanleiding zijn we niet geheel zeker, ik had wel eens vaker last van paniek maar dat was dan een uitschieter van lang opgebouwde angst en nu heb al meerdere aanvallen gehad zonder echte aanleiding, ben vanmorgen vroeg zelfs in paniek wakker geworden.
We kwamen al pratend (weer) tot de conclusie dat wat dan ook de eerste oorzaak was nu vooral de angst voor de angst het probleem is, ik maak me er veel te druk om, vecht er te hard tegen en mijn zoektocht naar een (directe) oplossing is dwangmatig te noemen. Ik wil er van af en wel nu en dat is counterproductief want dan ben ik er vrijwel constant mee bezig. Ze gaf me wat tips die ik uit kan proberen en stelde me gerust tot ik weer het idee had dat ik ermee verder kon.
Wat ik tijdens het gesprek ook dacht maar niet hardop zei was “eigen schuld” dat ik in eerste instantie in paniek ben geraakt kan ik niks aan doen maar het is duidelijk dat mijn manier van erop regeren het in stand houd dus ben ik niet zelf schuldig aan de situatie waarin ik nu zit?
En terwijl ik weet dat mijn reactie niet helpend is durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik het vanaf nu echt anders ga doen, ik weet niet of me dat lukt.
Ik voel me gevangen in de angst en ben bang dat ik er gevangen in blijf maar vraag me af of ik de sleutels van de poort niet gewoon heb en ze alleen niet gebruik. Houd ik mezelf gevangen? En zo ja waarom? Zou ik stiekem genieten van de zorg die ik ontvang erdoor, van ggz maar ook naasten? Ik denk het niet maar eerlijk gezegd ben ik het niet zeker.
Madelon Wonink 
Misschien is het handiger om van ‘oorzaak’ te spreken i.p.v. ‘schuld’. De vraag is dan wat de oorzaak is van het feit dat je hier niet uit kunt komen…want je mag best compassie met jezelf hebben.
Immers, het lijkt me dat vooral jij degene bent die hieronder lijdt. Niemand kan daarom snappen hoe het voor jou is.
Ik ken een aantal mensen in het spectrum die met dezelfde angstgevoelens leven en ook zij hebben een zelfde soort verhaal als jij. De wereld om je heen is ook beangstigend en dagelijks lopen wij, autisten, tegen onbegrijpelijke situaties aan. En de een heeft meer draagkracht dan de ander. Maar ergens diep in jou zit de oplossing…je moet het alleen nog even uitpuzzelen. Groet, Natascha
LikeGeliked door 1 persoon