Is het goed zo? Moet ik nog terugkomen op iets ? Mijn excuus maken? Twijfel is geen mens vreemd maar het is niet gewoon gek te worden ervan. Zoals ik in een eerder blog zei, ik heb het al jaren maar zo erg als nu was het nooit. Meestal twijfel ik niet voor een interactie maar vooral na de tijd dat ik denk oh jee helemaal fout.
Ik merk dat ik het erger heb bij online communicatie en mensen waar ik om geef. Heb even na moeten denken waarom het de schriftelijke communicatie zo treft, het is juist een manier waar ik me prettig bij voel maar het heeft ook zo zijn nadelen. Ten eerste schrijf ik sneller wat zonder echt nadenken dan ik wat zeg en communicatie op afstand geeft je ook minder informatie over je gesprekspartner, geen gezichtsuitdrukking, toon van stem en zolang de ander niks zegt weet je echt niet wat er aan de andere kant gebeurt. Ik heb helaas nogal de neiging om dat in te vullen en niet in de meest positieve manier.
Soms twijfel ik niet over of ik wat verkeerd heb gedaan maar ben ik daar van overtuigd en dan wordt ik overspoeld door een schuldgevoel. Ik beschreef het eens op twitter als een schuldgevoel waarbij geen enkel spijtbetuiging of boetedoening ooit genoeg zal zijn. Dit klinkt overdreven, dit is overdreven maar niet overdreven beschreven maar overdreven beleefd. Het gevoel staat in geen enkele verhouding tot wat er eventueel mis ging, gelukkig blijft het niet zo eeuwig bij me als ik op dat moment denk/voel.
Ik twijfel niet alleen om wat ik doe maar ook over wie ik ben als mens en dan vooral of ik goed ben. En ik moet goed zijn, niet alleen in omgang maar ook in gevoel en gedachte. Vooral in gedachte lukt me niet zo best doordat ik ook last heb van gewelddadige intrusies en dat is geweld in de breedste zin van het woord, van mensen in gedachten uitschelden naar moord. Deze gedachten overkomen me, ik schrik er vaak van en voel me er slecht onder ondanks dat ik er geen controle over heb.
Ik moet ook zuiver in intentie zijn en dat klinkt makkelijker dan het is want ik twijfel enorm aan of ik dingen wel doe voor de juiste redenen en of ik mezelf niet voor de gek hou hierin, bijvoorbeeld ik geef iemand een compliment, doe ik dat dan omdat ik het echt meen? Of om aardig gevonden te worden? Of uit angst niet aardig gevonden te worden? Dit is iets waar ik mezelf over gek kan twijfelen.
En als laatste twijfel ik ook over of ik wel eerlijk genoeg ben, ik deel niet alles, vooral als het over mijn gedachten gaat en ik vraag me dan wel eens af of ik me dan niet beter voordoe dan ik werkelijk ben (het kan zijn dat ik dit alles schrijf daarom).
Dit alles maakt het dagelijks leven lastig, de enige manier om triggers voor angst te vermijden is alle contact met mensen vermijden en daartoe ben ik (nog) niet bereid. Soms denk ik wel het is makkelijker als ik gewoon nooit meer iemand sprak maar ik heb toch wel contact nodig.
Dus probeer ik het gevecht toch maar aan te gaan maar dat lukt niet altijd, ik wordt er wel in ondersteunt door behandelaars, lotgenoten en medicatie dus doe het niet helemaal alleen.
Ik snap dat het voor mensen die het niet kennen misschien moeilijk te begrijpen is maar ik hoop dat mijn uitleg wat helpt.
Madelon Wonink 