zo nodig

ik heb mijn standaardmedicatie die ik braaf elke dag neem zodat ik me minder ellendig voel, hier heb ik geen enkele moeite mee. Ja soms denk ik nog dat ik zonder wil maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat, dat voorlopig niet kan.

Daarnaast heb ik ook nog medicatie om me op momenten dat ik echt in paniek ben te ondersteunen maar daar is mijn relatie wat anders mee, ik neem het bijna nooit en niet omdat het niet nodig is maar vooral omdat ik vindt dat ik het zelf moet kunnen. Ik denk dat het misgaat met dat ik zelf mag beslissen of het nodig is en ik de lat voor mezelf behoorlijk hoog leg. Bij mijn andere medicatie heeft een arts gezegd dat ik die elke dag moet nemen dus is het minder mijn eigen keus? Bij de zo nodig moet ik beslissen of ik het nog red met andere manieren van omgaan, of dat het echt niet meer gaat en z’n keus kan ik niet gemakkelijk maken.

Toen ik gisteravond het gevoel kreeg dat ik het echt niet zou overleven zonder medicatie of zelfbeschadiging nam ik toch maar die halve pil. Het voelde zoals het altijd voelt als toegeven, als falen. Maar ik was ook dankbaar toen de paniek zakte en ik weer even kon ademhalen. Verstandelijk weet ik wel dat het geen falen is om een pil te nemen maar ik denk dat de (zelf) stigma van het nemen van medicatie tegen angst erg diep zit

Het nemen heeft ook nadelige consequenties, op een avond dat ik het neem weet ik dat ik tot en met de volgende morgen suf ben en maar moeilijk in beweging kom. een middel dat het gewenste effect geeft en niet de nadelen heeft heb ik nog niet gevonden.

vaak worden de beroemde (of beruchte) pammetjes voorgeschreven om de scherpe randjes van paniek te halen maar die lijken niet echt te werken voor me, misschien dat ze het wel zouden doen in een hoge dosis maar we kozen ervoor om wat anders te zoeken. Het nadeel van de familie pam is ook dat ze verslavend kunnen werken en als ik mezelf inschat denk ik vrij verslavingsgevoelig te zijn.

Ik heb nu de laagst mogelijke dosis quetiapine voor als zo nodig voorgeschreven gekregen (ik ben namelijk wel erg gevoelig voor dat middel) en het potje met pillen gaat overal met me mee, maar ik neem het zoals gezegd bijna nooit. Vaak is de kennis dat ik het zou kunnen nemen al genoeg om de paniek niet te hoog te laten oplopen maar die placebowerking is dus niet altijd voldoende. Natuurlijk hoop ik dat ik in de toekomst minder of geen last meer heb van paniek maar tot die tijd moet ik wellicht vrede sluiten met het feit dat het soms gewoon nodig is.