ik vraag me regelmatig af wie ik ben. Niet aan de oppervlakte maar diep van binnen en dan gaat het mij vooral om of ik wel goed ben. Zijn mijn motieven wel zuiver? Ben ik echt aardig of wil ik slechts aardig gevonden worden? Ben ik echt behulpzaam of gaat het me om het bedankje? Betekenen mijn nare gedachten niet dat ik gewoon rot ben van binnen?
100% zuivere motieven bestaan niet en 100% goede mensen ook niet en dat vindt ik een moeilijk gegeven omdat het ruimte geeft voor twijfel en die twijfel is moeilijk te verdragen.
Nu weet ik (voor mijn gevoel nog niet zo lang) dat deze twijfel dwangmatig is en dat andere mensen niet zo veel tijd besteden aan de vraag of ze wel een goed mens zijn. Sinds ik dat weet is er een nieuwe twijfel bij gekomen, “doe ik niet alsof ?” Geheel nieuw is het niet omdat het in het verlengde ligt van of mijn motieven wel zuiver zijn.
De gedachte zijn meestal dat ik me afvraag of ik niet alsof doe om aandacht te krijgen of erbij te horen en zelfs hulpverleners naar de mond aan het praten ben. Heb ook wel de twijfel gehad of ik niet aan munchausen (by internet) leed dus het doen alsof voor aandacht als stoornis. (en nu ik dit schrijf begin ik weer te twijfelen)
De twijfel komt voor mijn gevoel in golven, er zijn momenten dat het niet echt aanwezig is en dan begint het meestal met een gedachte en dat groeit dan tot vaak echt paniek of dat ik me erg slecht voel omdat ik ervan overtuigd ben een verschrikkelijk mens te zijn die iedereen voor de gek houd.
Wanneer ik zo enorm twijfel zoek ik bijna wanhopig mensen op die me kunnen geruststellen en bevestigen dat ik echt wel lijdt en niet doe alsof of dat ik echt wel een goed mens ben. Dit kan via twitter, een facebookgroepen en mensen die dichtbij me staan en hulpverleners. Er moet iemand me zeggen dat het ok is anders wordt ik gek. Helaas wordt de liefdevolle bevestigen vaak gevolgd door een andere nare gedachte namelijk “wat ben ik toch een vervelend mens dat ik mensen zo lastig val om me gerust te stellen” en met een beetje pech begint het hele verhaal overnieuw.
Ik weet dat er iets hierin “moet” veranderingen want het goed willen zijn begint langzamerhand mijn leven te verpesten. Ik ben dan ook regelmatig in mijn hoofd opzoek naar een oplossing, op zich vreemd dat ik nog zoek omdat ik weet wat de weg eruit is namelijk het verdragen van de onrust , het stoppen van geruststelling vragen en het accepteren dat een mens nu eenmaal wat onzuiver is. Maar dat vindt ik heel moeilijk dus zoek ik het in andere hoeken, namelijk controle van gedachtes en gevoelens. In wezen zijn dat dwanghandelingen dus zoek ik de oplossing voor dwang in het beter dwangen met het risico dat ik mezelf alsmaar verder ingraaf.
Nu heb ik nog 1 klein dingetje dat mijn herstel wel eens in de weg kan gaan zitten, ik wil perfect herstellen. Dat wil zeggen dat ik mezelf behoorlijk op de kop kan zitten wanneer het me niet lukt om te verdragen en ik ook moeite heb met het idee dat ik waarschijnlijk niet 100% beter wordt want dan heb ik gefaald in het beter worden.
Madelon Wonink 