Klimaatschuld

Er is veel te doen over het klimaat de laatste tijd, de kinderen van de wereld staan op om actie te eisen en meer en meer besef ik me dat ik bij de mensen hoor die ze laat stikken en hun toekomst op het spel zet.

Door het steeds extremer wordende weer is het moeilijk niet te denken aan klimaatverandering maar het heeft er bij mij niet toe geleid dat ik me ook anders ging gedragen. Vrijwel altijd stel ik zonder al te veel na te denken mijn comfort boven wat dat voor het milieu zou betekenen. Ik neem lange douches, eet (veel) vlees, let er niet op of dingen in plastic verpakt zijn, verspil voedsel en water en ben bij lange na niet van het gas af.

Natuurlijk doe ik ook dingen die wel goed zijn maar eerlijk gezegd niet om de planeet te redden. Ik vlieg niet door vlieg en reisangst, rij geen auto omdat ik dat niet kan en niet kan betalen en ik scheidt afval omdat het me geld bespaard.

De aandacht voor dit onderwerp vindt ik soms gewoon irritant omdat ik daardoor niet kan blijven ontkennen dat ik hierin een aandeel heb en dat ik dingen zou moeten veranderen. Maar de aandacht is er nu eenmaal en het schuldgevoel groeit, wat als het toch helemaal mis gaat en ik heb er niet alles aan gedaan om de verandering te helpen ? Een sorry gaat dat niet goedmaken. Wat zouden generaties na ons zeggen over mijn gedrag vandaag de dag? “ze had en begreep alle feiten en deed toch niks’? Het oordeel zal wel niet mals zijn. Natuurlijk zijn schuldgevoel verminderen en oordeel vermijden niet de meest altruïstische motieven voor verandering maar het is beter dan helemaal niks doen.

Na dit hoort een belofte voor beterschap, mijn leven omgooien en alles beter doen maar de realiteit is dat verandering moeizaam gaat bij mij. ik kan wel beloven mijn best te doen en ik vraag de kinderen en al die al beter doen: “blijf erop hameren, blijf me herinneren dat ik een verantwoordelijkheid heb die ik moet nemen of het nou moeilijk is of niet”