Stel je wilt wat ondernemen, je slingert de motor aan, hij sputtert en bromt een beetje maar doet verder niks, geen beweging in te krijgen dat is natuurlijk balen. Nu heb ik het niet over een auto of brommer ofzo maar over mijn hersenen die een haperende opstartmotor hebben. Vroeger heb ik dit als lui bestempeld maar het lukt me steeds beter te labelen als gewoon mijn autistische brein dat niet op gang komt.
Al een paar weken ben ik het met mezelf over eens dat de keuken wel een sopje kan gebruiken maar eraan beginnen doe ik niet. ik zie de vlekken wel en erger me er zelfs aan maar ook dat zorgt niet voor actie.
Uiteindelijk vraag ik (licht beschaamd) aan mijn begeleidster of ze me wilt helpen de keuken schoon te maken. De vraag die altijd volgt is wat voorn hulp ik precies nodig heb en ik weet het antwoord al snel want dit is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Help me opstarten, bedenk samen met me wat er allemaal gedaan moet worden en in welke volgorde en ga niet weg voordat ik werkelijk bezig ben. Zij is dan mijn externe opstartmotor die me als ware dwingt in de doe-modus te komen zodat ik de klus kan klaren. Het werkt goed, ik begin met haar naast me met de eerste stap , ze helpt een beetje mee maar niet veel omdat het niet nodig is, al snel ben ik druk in de weer en dan neemt zij afscheid en vertrekt. Anderhalf uur heb ik staan soppen en zelfs de waterkoker, broodrooster en senseo die niet op het lijstje stonden neem ik mee.
Nadat ik het water heb weggegooid en de schoonmaak spullen heb opgeruimd plof ik vermoeid maar tevreden op de bank neer en stuur mijn begeleidster een appje “ het is gelukt, de keuken is schoon. Het samen opstarten werkt goed en is voor herhaling vatbaar”
hopelijk lukt het me de volgende keer om minder lang te wachten voordat ik de vraag stel.
Madelon Wonink 