Accepteren kun je leren ?

Ik heb een pittig gesprek gehad met mijn behandelaar, we verschillen namelijk wat van visie met betrekking tot mijn angst. Ik wil er gewoon vanaf en zij denkt dat een gedeelte ook ligt in acceptatie. Ik verdraag de gedachte dat dit bij me zou horen en dat ik er niet meer vanaf kom maar slecht, er niet tegen vechten is ondenkbaar zolang de strijd nog niet is gewonnen.

Ze maakte een vergelijk met een missend been, je kunt blijven vechten om je been weer te laten aangroeien maar dat gaat niet gebeuren. Haar woorden raakte me, pijnigde me zelfs, is het echt zo definitief ?

Ik weet ook niet of ik wel kan stoppen met vechten, het is me gewoon, doe het al zolang. Ik heb vroeg geleerd dat vermijden geen optie was en dat je er gewoon doorheen moet, is dat nog te veranderen?

Alles in me schreeuwt nee, ik wil niet met die rot-gevoelens blijven leven, ik wil er vanaf. Geef me hulp, medicatie, loodzware therapie maar zeg me niet dat het niet meer over gaat, zeg me niet dat dit mijn leven is.

Natuurlijk zit er nuance in haar woorden, het kan wel wat beter worden, maar voor mij is het zwart of wit, alles of niks en een beetje niks is niks. Verstandelijk weet ik wel dat het niet zo in elkaar steekt maar gevoelsmatig niet, en het is juist het gevoel dat acceptatie in de weg staat.

Zal dat gevoel dat zegt dat de angst weg moet en ik dit moet kunnen overwinnen en dat mijn gevoelens mijn braaf verstand moet gaan volgen veranderd kunnen worden? mijn verstand is vast wel te overtuigen met goede argumenten maar mijn gevoel is een stuk koppiger, zou het zich ooit gewonnen geven? Zal in vrede leven met angst echt beter zijn of is dat het zelfde als opgeven?

Veel vragen waar ik mee worstel, ik heb geen antwoorden dus worstel ik door, tot ik het licht voel of gewoon eeuwig.