inleven

Ik wil het hebben over inlevingsvermogen en omdat dit een wat gevoelig onderwerp lijkt ze zijn bij mensen met autisme wil ik even extra zeggen wat eigenlijk altijd geldt dat dit is hoe het bij mij werkt en het zegt niks over anderen met autisme.

Ik heb inlevingsvermogen, ik kan me zo danig inleven dat ik me voel alsof het het mij gebeurt maar dat betekend niet dat ik er helemaal geen problemen mee heb. Bij het inleven lijk ik vrijwel altijd een belangrijk iets te “vergeten” namen dat andere mensen anders zijn dan mij. Ik sta in wezen in mijn eigen schoenen in iemand anders situatie in plaats van in iemand anders schoenen.

Bijvoorbeeld iemand op het internet wordt niet aardig aangesproken door iemand anders, ik leef direct mee en voel me erg rot voor die persoon, ik probeer ze te steunen en op te vrolijken maar dan blijkt dat die persoon er echt niet mee zit, het is namelijk iemand die hun schouders kan ophalen en verder gaan met de dag. Dat had ik me niet bedacht omdat ik zelf nogal overgevoelig op zulke dingen reageer, en zo tot de verkeerde conclusie kwam.

Wanneer ik iemand beter ken kan ik vaak een betere inschatting maken op basis van eerdere situaties hoe iemand zich zal voelen bij een bepaalde situatie maar zelfs dan gaat het nog wel eens fout. Ook kost z’n inschatting maken moeite en gaat ver van automatisch dus ik voel me in eerste instantie hoe ik me in die situatie zou voelen. Bij sommige mensen heb ik er meer moeite mee om dit in te denken dan bij anderen omdat hun ervaring erg ver van het mijne staat doordat ze een heel andere persoonlijkheid hebben of bijvoorbeeld een behoorlijke verstandelijke beperking.

In situaties waarin meerdere mensen betrokken zijn leef ik me automatisch in, in de gene die het dichtbijst me staat of de gene wiens situatie het herkenbaarst is. Bijvoorbeeld is er iets met een kind met autisme en een ouder, leef ik me vrijwel altijd in het kind in want die situatie ken ik, die van de ouder niet. Dit kan ervoor zorgen dat ik ongevoelig overkom (en misschien ook wel ben) richting de ouder maar ik beloof je dat is niet mijn bedoeling en dit alles is geen bewuste keus, het gebeurt gewoon.

Wat mij erg helpt is als mensen me vertellen hoe ze zich bij iets voelen, dat scheelt een hoop inschatten en gissen, ik kan namelijk prima aannemen dat als iemand zegt dat ze ergens rot over voelen terwijl het iets is dat mij niet echt wat zou doen dat het rot voor ze is en dat zou dan de plaats in nemen van mijn eigen inschatting. Ik zal ook moeten leren hiernaar te vragen, en dan hopelijk niet op een therapie manier van “en hoe voel je er dan bij? “ ik probeer mezelf hierin te verbeteren door door mezelf aan te leren die vraag te stellen en zo de “datebase” van hoe iemand reageert te vergroten maar geloof nooit dat het een perfect systeem kan worden dus hoop ook dat ik het nu zodanig kan uitleggen dat anderen begrip kunnen opbrengen als het mis gaat.