Eest zal ik even uitleggen wat meedwangen is want als je nooit iets te maken hebt met een dwangstoornis is de kans groot dat je geen idee hebt. Dwangen (ww) is het uitvoeren van dwanghandelingen, deze kunnen dingen zijn die je echt doet om je angst/onrust te verminderen maar je hebt ook mentale dwanghandelingen en die vinden alleen plaats in het denken waardoor ze onzichtbaar zijn. Meedwangen is iemand helpen met een dwanghandeling, dat kan het geven van geruststelling zijn of het controleren van wat de persoon met dwang heeft gedaan en bevestigen dat het goed is, op welke manier je dan ook helpt met de handelingen is meedwangen.
Ik heb zelf de dwanghandeling om mijn excuus aan te bieden voor wat ik dan ook denk verkeerd gedaan te hebben, echter heb ik daar altijd iemand anders voor nodig omdat het pas goed is als de ander zegt of schrijft dat het ok is of dat mijn excuus overbodig is. Zolang ik die geruststelling/bevestiging niet heb is de handeling als ware niet af en kan ik geen rust vinden, het kan de onrust zelfs verergeren omdat ik dan denk dat ik vervelend ben of bedenk dat de gene vast boos is en daarom niet antwoord. Het vervelende is dat het me erg afhankelijk maakt van de ander en ik de ander als ware meesleep in mijn dwang.
Naasten wordt meestal en misschien zelfs altijd geadviseerd niet mee te gaan in iemands dwang omdat het op lange termijn de dwang alleen maar verergerd en het kan voorkomen dat naast de gene met dwang ook de naaste geen leven meer overhoud omdat deze altijd moet helpen met dwangen.
Het is echter wel begrijpelijk dat naasten meedwangen met de gene waarvan ze houden, ze zien namelijk de wanhoop en enorme angst van de gene met dwang en dan is het erg moeilijk om ze niet de (tijdelijke) verlichting te bieden waarnaar ze zo verlangen, zelfs ook al weet je dat het op lange termijn niet helpend is en vooral in het begin zullen ze dat niet weten.
ik weet het allemaal zo goed, nou ja ik ken de theorie maar mijn angst loopt zo hoog op dat ik niet sterk genoeg ben om mensen echt te zeggen dat ze me niet meer die geruststelling moeten geven, het is domweg niet te verdragen. Ik zal mensen eerder smeken om alsjeblieft te zeggen dat het allemaal goed is dan dat ik zeg vanaf nu dwang ik niet meer.
Ik vind het best moeilijk als mijn gezonde verstand a zegt en mijn gevoel b schreeuwt, die tegenstelling is frustrerend vooral als ik dan toch op mijn gevoel afgaat, het is moeilijk mezelf dan niet te zien als zwak of zelfs ongemotiveerd. Maar ik werk eraan en hoewel het iets van de lange adem wordt hoop ik zo snel mogelijk te kunnen laten anderen te vragen om geruststelling zodat niemand meer last van me heeft.
Madelon Wonink 