Net iets anders

De maatregelen ivm corona, niemand kan er omheen en we hebben er allemaal last van, ook ik.

Mijn gewone structuur is weg omdat dagbesteding en begeleiding nu vanuit mijn huiskamer digitaal worden gedaan en dat is toch een stuk vrijblijvender en anders dan gewoonlijk.

Veel dingen gaan net iets anders en daar heb ik veel moeite mee.

Voorheen wist ik hoe het moest, boodschappen doen maar nu is het net even wat anders en anders genoeg om me uit balans te halen, nu is het een zware taak, een vermoeiende taak want ik moet overal op letten, afstand bewaren van ieder om me heen en die eraan komen lopen, er is geen automatische piloot meer want die doet hoe het eerst was en dan gaat het fout en het mag niet fout gaan anders gaan er mensen dood.

Ik wist hoe ik een pakketje of medicatie moest ophalen maar nu gaat het net even anders en raak ik in de war van de voor mij vreemde instructies die ik even moet verwerken om uit te voeren en ben me erg bewust van dat het tijd kost, dat de ander tijd moet nemen voor mij en voel de druk om sneller te handelen.

Ik wist hoe ik gezellig een kopje koffie kon drinken met de mededeelnemers en begeleiding van dagbesteding, soms zei ik niks en luisterde ik gewoon andere keren nam ik zelf het woord, tegen 1 van hun. Maar nu is het anders, nu doen we het virtueel, ieder thuis voor zijn of haar eigen scherm en als je praat, praat je meteen tegen de hele groep, als het er veel zijn is het eng. Als het er weinig zijn voel ik me ook nog verplicht om leuk te praten want in stilte voor het scherm zitten is ongemakkelijk. De ene keer is het erg fijn maar een ander keer vooral erg moeilijk en dan ben ik me erg bewust van mijn beperking en het feit dat het nu anders is.

Hoe lang is het nog anders? Lang genoeg om anders normaal te laten worden en moet ik dan straks weer wennen aan normaal?