Het ommetje

mijn deur slaat achter mij dicht en ik loop de straat af, zie bloemen, bomen en vogels. Mijn aandacht laat zich verplaatsen van de ellende in me naar het moois om me heen. Nu mag het nog, kan het nog even een ommetje maken en dat ik dat doe is zo belangrijk. Niet alleen omdat als ik het te lang niet doe ik domweg niet meer naar buiten durf maar ook ter preventie.

Vaste lezers weten dat ik meerdere psychische stoornissen heb en dat heeft in het verleden voor z’n nood gezorgd dat ik mezelf beschadigde om mijn emoties nog enigszins in toom te houden. Het zalfbeschadigingen doe ik al jaren niet meer maar dat betekend niet dat ik nooit meer het gevoel heb dat het nodig is. Dat kan uit angst/paniek zij of overweldigend verdriet maar ook omdat ik bijvoorbeeld boos ben op mezelf. Wat kan helpen is mezelf letterlijk uit de situatie halen en op andere dingen richten dan mijn eigen gevoel tot deze weer is afgezakt daar een niveau die ik wel aan kan. Een wandeling is daar ideaal voor. Ook voor mijn stemming helpt het enorm niet alleen omdat ik uit mijn hoofd kom maar ook omdat de mooie dingen die ik tegenkom me blij maken, dat kan zo simpel als een bloem of vlinder zijn. Ik ben dankbaar dat ik nog van die dingen kan genieten en het helpt echt om de ellende vol te houden.