Ik weet al niet meer waarom maar moest ineens denken aan mijn opname op de paaz, dat was in het (financieel) slechtste jaar om opgenomen te worden namelijk 2012. De regering had namelijk besloten dat er een extra drempel nodig was om te voorkomen dat te veel mensen zicht vrijwillig zouden laten opnemen of behandelen door de ggz en vroeg een stevige eigen bijdrage. (alsof het stigma erop niet afschrikken genoeg is)
Het ging er op de afdeling regelmatig over en dan vooral over de oneerlijkheid ervan, dat er patiënten op nog geen 500 meter van ons lagen die deze extra kosten niet hadden, alsof wij er voor onze lol lagen. Uit verhalen van anderen ( en sommige eigen ervaringen) bleek dat de gemiddelde medemens het allemaal niet zo begreep of serieus nam en ik heb geen moeite te begrijpen dat mensen met die denkbeelden een regering kiest die deze ideeën deelt.
Misschien ligt het aan het woord vrijwillig dat gebruikt word om het soort opname aan te duiden, het klinkt een beetje alsof het niet echt nodig is en wordt bij andere opnames die net zo vrijwillig zijn niet benoemd. Als je bijvoorbeeld laat opereren aan een ontstoken blindedarm dan doe je dat vrijwillig, je kunt in principe weigeren maar dat, dat werkelijk doen niet echt een optie is snapt iedereen, met psychische klachten is dat wat minder begrepen.
Het ergste voorbeeld van onbegrip was een werkgever van een patiënt die de behandelende arts belde met de vraag of ze daar niet te veel in de watten werd gelegd want ze moest natuurlijk wel weer snel aan het werk.
Om de frustratie over het onbegrip van medemens en regering wat te luchten werd de afdeling cynisch omgedoopt tot hotel de zilvermeeuw (genoemd naar de straat waaraan het ziekenhuis lag) aangezien iedereen toch al dacht dat we gewoon vakantie aan het vieren waren daar.
De bijdrage kreeg veel weerstand van allerlei kanten en wie het jaar erop opgenomen werd hoefde deze niet meer te betalen. het is maar goed dat ik niet zo krap bij kas zat dat het me had tegengehouden om hulp te zoeken want ik denk niet dat ik dat jaar zonder hulp had overleefd.
Madelon Wonink 