Accepteren kun je leren?

Het gaat er steeds vaker over in mijn gesprekken bij de ggz, accepteren en dan met name mezelf accepteren met al mijn goede eigenschappen maar ook moeilijkheden die ik gewoon niet kan veranderen.

Accepteren dat mijn leven niet gaat zoals de gemiddelde Nederlander, accepteren dat ik altijd angstiger zal zijn dan de meeste mensen. Accepteren dat ik wellicht altijd hulp zou moeten hebben. accepteren dat ik niet kan werken en accepteren dat ik gewoon wat anders in elkaar steek dan het beeld waar naar ik streef.

Voor mij is accepteren niet alleen aanvaarden en erkennen wat de werkelijkheid is want dat doe ik volgens mij wel maar ook weten en vooral voelen dat het ok is dat het zo is en ik niet al mijn energie hoef te steken in veranderen van wat bij mij hoort en dat is moeilijk.

Verstandelijk heb ik het wel voor elkaar, de strijdkreet anders maar niet minder onderschrijf ik zeker maar in mijn gevoelswereld ziet het er allemaal anders uit. Daar ben ik nog minder waard dan de mensen om mij heen, daar moet ik zo gewoon mogelijk doen om er te mogen zijn en moet elke afwijking in mijn eigen gedrag worden afgestraft. Daar gelden strenge regels die voor mij alleen gelden terwijl de ander zich nergens aan hoeft te houden.

Hoe ik het landschap van mijn gevoelswereld naar mijn eigen hand zet zodat er eigenwaarde , mag opbloeien ik heb geen idee. ik kan niet eens het onkruid wegruimen laat staan ploegen en zaaien. Die wereld is alles bepalend, alles overheersend en volkomen onaantastbaar.

Ik wil een zaadje planten

in het diepst van mijn zijn

het verzorgen en laten groeien

dwars door alle pijn

zodat ik later mag gaan voelen

dat ik er echt mag zijn