terugval door verandering

Verandering, het leven zit er vol mee en dat moet ook want als niks veranderd kan er nooit wat beter worden maar ik kan er zo slecht mee omgaan. Elke keer dat er iets in mijn leven veranderd sta ik gelijk 3-0 achter, mijn angsten worden erger (en daarmee mijn dwang) en ik sta niet meer op vaste grond voor mijn gevoel. De ene verandering is de ander niet en de impact die het op mij heeft verschilt ook best wel. Soms is het even schakelen en weer door, dan kan ik binnen minuten weer er tegenaan maar vooral de grotere zijn moeilijk.

Dit keer is het een verandering van begeleiding, mijn oud begeleidster is weg en ik heb nu een tijdelijke vervangster tot ik overga naar een andere organisatie. Het is nu al anders omdat ik met iemand anders te maken hebt en ik kan nog niet settelen in de situatie omdat ik al weet dat het binnenkort weer veranderd. Ik zit als ware in limbo en dat voelt als drijfzand , ik zit vast en kom zonder hulp niet meer vooruit maar zak ook weg en dreig kopje onder te gaan.

Ik ben nu een stuk angstiger en er is niet heel veel voor nodig om mij in paniek te brengen, vrijdag bijvoorbeeld had ik wat recepten voor soep uitgetypt, geprint en gelamineerd om gebruikt te worden in de keuken. Later was ik bezig met die zelfde recepten en zag spelfoutjes en begon me af te vragen of er nog meer fout zou zijn, ik moest ook de hoeveelheden aanpassen zodat de juiste hoeveelheid soep gemaakt zou worden maar ik was opeens helemaal niet meer zeker dat ik het goed had gedaan en dan zou de lunch wel eens helemaal in de soep kunnen lopen en de soepmaker in paniek door mij. De angst ging van kwaad naar erger en toen had ik naar een begeleider moeten lopen zodat deze samen met mij het kon uitzoeken en oplossen maar dat deed ik niet want ik dat vond ik eng en ik schaamde mij want ik wist ook wel dat het gevoel wat overdreven was dus ik ging snel naar de stilte ruimte die is gemaakt voor mensen die overprikkeld raken maar alleen in een kamer zitten maakte de angst niet beter en na een tijdje zat ik daar in mijn eentje te hyperventileren, eerst een beetje maar op een gegeven moment bedacht ik me wel dat ik echt hulp nodig had eruit te komen. Ik liep langzaam, trillend en verstijft van angst naar een begeleider die me kon helpen met rustiger worden.

Ik ben druk bezig met hulp van een psycholoog om hopelijk van de angst af te komen of iig wat minder te laten worden maar het helpt niet dat ik elke keer onderuit geschopt wordt door veranderingen die gewoon bij het leven horen. Ik weet ook niet goed hoe ik me daar tegen kan wapenen zodat ik er wel tegen ga kunnen. Ik probeer het echt wel maar het lukt niet.